Τρίτη 29 Απριλίου 2008
Νυστάζω
Το μόνο οργανωμένο "πράγμα" στο σπίτι μου αυτή τη στιγμή είναι το κρεβάτι. Με απαλό πάπλωμα, σεντόνια σε πλήρη αρμονία με τον μωβ τοίχο (φοβερό χρώμα, δεν χορταίνω να το βλέπω, αν και το έχω στο προσκέφαλο), στη ντουλάπα κάποια δικά μου ρούχα αγκαλιάζονται με του Γ., από το παράθυρο μπαίνει το απόγευμα κλασική μουσική, η κοπέλα απέναντι κάθεται με λάπτοπ στο μπαλκόνι, αριστερά βλέπουμε ίσως μέχρι τη θάλασσα, περιέργως κατά τ' άλλα η ησυχία είναι απόλυτη (όχι όπως στον ακάλυπτο απ' όπου αντηχούσαν από παλιές μελωδίες του Πάριου μέχρι... ροχάλες), δεξιά το μάτι πάει πέρα αρκετά ψηλά λίγο πιο κάτω από το παλιό σπίτι, το μόνο δυσάρεστο, αλλά θα το συνηθίσω, είναι το φως του δήμου που φέγγει μέσα στο μάτι μου όλο το βράδυ (υπομονή Παρασκευή θα 'ρθουνε οι κουρτίνες), κι από τότε που ήρθαμε, παρόλες τις δυσκολίες κοιμάμαι γλυκά - είχε καιρό να μου συμβεί είναι αλήθεια. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να νιώθω τρομερά κουρασμένη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου