Η Ομόνοια ενώνει

Χθες, έκανα μια ποδαράτη βόλτα στην Αθήνα λίγο πριν βραδιάσει. Ξεκίνησα από το Σύνταγμα με προορισμό την Πατησίων, λίγο μετά την Αλεξάνδρας. Χαλαρά μια και είχα πάνω από μια ώρα μπροστά μου. Με πολλές στάσεις. Είχα καιρό να το κάνω έτσι, με ηρεμία και χωρίς πίεση. Οκτώ η ώρα και τα μεγάλα μαγαζιά ήταν ακόμα ανοιχτά. Όπως και τα βιβλιοπωλεία. Στον Παπασωτηρίου της Πανεπιστημίου ξεφύλλισα όλες τις νέες εκδόσεις και κάποιες παλιότερες που λόγω παρατεταμένου αποκλεισμού και έλλειψης χρόνου είχα χάσει. Περπάταγα και παρακολουθούσα τον κόσμο. Οι πιο ενδιαφέρουσες φάτσες ωστόσο εμφανίστηκαν στην Ομόνοια - και μετά. Όταν έφτασα στην τετράγωνη πλατεία ήταν ήδη 9 παρά είκοσι. Αναποφάσιστη, επί πέντε λεπτά άλλαζα πεζοδρόμια. Στην έξοδο του μετρό μια νέα κοπέλα με μαύρα, κουκουλωμένη και αυτοσφιχταγκαλιασμένη έδειχνε να κρυώνει. Έξω από τον Χόντο χτύπησε ένα τηλέφωνο "Γεια σου Λοκαντιέρα" απάντησε ο τύπος... Στο Ζάρα, τουρίστες με σανδάλια δοκίμαζαν τη νέα καλοκαιρινή σειρά (οι γυναίκες τουλάχιστον). Όσο για την ίδια την πλατεία, γινόταν χαμός: πρεζόνια, ισπανάκια σε εκδρομή, ηλικιωμένοι αλά μπρατσέτα, οικονομικοί μετανάστες. Σκέφτηκα ότι 24 ώρες στην Ομόνοια γεμίζουν χιλιόμετρα φιλμ. Ξέρω μια κοπέλα που το έχει κάνει. Κινηματογράφησε κάθε στιγμή της πλατείας μια ολόκληρη ημέρα και το αποτέλεσμα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον - συμπυκνωμένη όλη η ζωή της πόλης σε ένα μόνο σημείο. Πιο πέρα, λίγο πριν την Αλεξάνδρας, ένα ζευγάρι το πολύ 25 συζητάει. Η κοπέλα: "Ρε, άρχισε να την χαϊδεύει στο στήθος και μετά στην ψύχρα έχωσε το χέρι του μέσα στο βρακί της. Στην ψύχρα σου λέω. Εσύ θα το έκανες;". Το αγόρι δεν θα το έκανε. Στο μνημείο των ασυρματιστών βλέπω έναν ηλικιωμένο να στέκεται και να διαβάζει ένα ένα τα ονόματα. Καλοντυμένος, στην πένα, γυαλισμένα παπούτσια με κορδόνια, το αστέρι της Βεργίνας στο πέτο. Έφτασα στον προορισμό μου στις 9.10. Στην εξώπορτα έγραφε "Απαγορεύεται η είσοδος σε πλασιέ και μικροπωλητές". Δεν ήμουν, οπότε μπήκα. Αν και αισθανόμουν ήδη πολύ καλύτερα.