But maybe you do

Νυστάζω

Το μόνο οργανωμένο "πράγμα" στο σπίτι μου αυτή τη στιγμή είναι το κρεβάτι. Με απαλό πάπλωμα, σεντόνια σε πλήρη αρμονία με τον μωβ τοίχο (φοβερό χρώμα, δεν χορταίνω να το βλέπω, αν και το έχω στο προσκέφαλο), στη ντουλάπα κάποια δικά μου ρούχα αγκαλιάζονται με του Γ., από το παράθυρο μπαίνει το απόγευμα κλασική μουσική, η κοπέλα απέναντι κάθεται με λάπτοπ στο μπαλκόνι, αριστερά βλέπουμε ίσως μέχρι τη θάλασσα, περιέργως κατά τ' άλλα η ησυχία είναι απόλυτη (όχι όπως στον ακάλυπτο απ' όπου αντηχούσαν από παλιές μελωδίες του Πάριου μέχρι... ροχάλες), δεξιά το μάτι πάει πέρα αρκετά ψηλά λίγο πιο κάτω από το παλιό σπίτι, το μόνο δυσάρεστο, αλλά θα το συνηθίσω, είναι το φως του δήμου που φέγγει μέσα στο μάτι μου όλο το βράδυ (υπομονή Παρασκευή θα 'ρθουνε οι κουρτίνες), κι από τότε που ήρθαμε, παρόλες τις δυσκολίες κοιμάμαι γλυκά - είχε καιρό να μου συμβεί είναι αλήθεια. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να νιώθω τρομερά κουρασμένη...

Where am I?

Πάλι στο γραφείο, μετά από μια "οικογενειακή" εβδομάδα. Όχι πάνω από τον αχνιστό οβελία αλλά από το κρεβάτι της ταλαιπωρημένης μαμάς μου που καιγόταν στον πυρετό. Εγώ Πάσχα γεννήθηκα και πολύ φοβήθηκα αυτό το Πάσχα για κείνην που με γέννησε. Δεν μ' αρέσει να γράφω θλιβερά πράγματα αλλά δεν έχω και κάτι ευχάριστο να γράψω. Σήμερα -ευτυχώς- τα πράγματα φαίνονται λίγο καλύτερα. "Ένα κλικ" βελτίωσης όπως είπε κι ο γιατρός αφού προχθές μας σπάραξε την καρδιά. Ελπίζω, πιστεύω ότι θα πάνε όλα καλά.

Τρομερό Πάσχα πάντως το φετινό - το πιο δύσκολο που' χω περάσει. Και οι κούτες παραμένουν στοιβαγμένες στο καινούργιο σπίτι. Χωρίς σταθερό τηλέφωνο, χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ, χωρίς πλυντήριο, χωρίς τηλεόραση, αλλά με μια μεγάλη βεράντα απ' όπου όταν ζεστάνει ο καιρός θα μετράμε μαζί τ' άστρα, πίνοντας (έτσι μου υποσχέθηκες!) δροσερά μοχίτο.

Καλός (;) καιρός μετακίνηση

Σε καινούργιο σπίτι, χωρίς σύνδεση με τίποτα - παρά μόνο με τα δύσκολα. Θα τα ξαναπούμε μ.Π.

Η σιωπή των αμνών

Κρατάω σφιχτά το αρνάκι μου

και δεν το δίνω σε κανέναν!

Je vous salut Baudelaire

Έξω έχει μια περίεργη μουντίλα, μέσα επίσης. Και θόρυβο. Στο Σύνταγμα χτυπάνε οι καμπάνες, μέσα τα τηλέφωνα. Έχω πονοκέφαλο και μια μεγάλη λαχτάρα να βγω. Φαντάζομαι μαμάδες να ανεβοκατεβαίνουν την Ερμού σφίγγοντας το παιδί τους στο αριστερό και τη λαμπάδα στο δεξί - σαν σκυτάλη, σαν δάδα. Ζευγάρια αλά μπρατσέτα να μασουλάνε καλαμπόκι. Emo και trendy να χαζεύουν βιτρίνες και οι μεν τους δε. Εικόνες που άλλοτε θα μου φαίνονταν εξεζητημένες ή απλώς βαρετές τώρα είναι σαν όαση. Με τραβάνε κοντά τους. Anywhere out of the world.

Νικήτες και ηττημένοι

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100057_20/04/2008_267340

"Το 65% των Αθηναίων θέλουν να φύγουν. Δύο στους τρεις δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη ζωή τους σε μια βρώμικη, πνιγμένη στα αυτοκίνητα και στα σκουπίδια πόλη".
Μια ενδιαφέρουσα έρευνα από την "Καθημερινή της Κυριακής" με πολλές και ευνόητες αρνητικές κρίσεις για τον κύριο Δήμαρχο...

To be or not to be?

Δηλαδή μέχρι την Πέμπτη θα ζούμε ανάμεσα σε κούτες;

Μήπως θα βόλευε πιο πολύ να πέρναμε δυο σλίπινγκ μπαγκ

και να κοιμόμασταν στο άδειο και φρεσκοβαμμένο νέο μας

σπίτι; Ή να πάμε σε ξενοδοχείο; (Κι αν μας αρέσει περισσότερο;)

Moving days

Αυτές τις μέρες μετακομίζουμε. Όχι μακριά, δυο δρόμους πιο κάτω, παρόλα αυτά η μανούβρα είναι ίδια με το αν φεύγαμε στην Αμερική - μη σου πω χειρότερη. Το σπίτι αυτή τη στιγμή είναι ένα χάος, ο Γιάννης κοιμάται, ε κι εγώ γράφω. Έχω κάνει πολλές μετακομίσεις στη ζωή μου, τις περισσότερες εκκουσίως, αλλά κάθε φορά αισθάνομαι περίεργα, σαν να τελειώνει κάτι. Τώρα αποχαιρετάω "το ωραιότερο σπίτι στον κόσμο" που λέει και το παραμύθι, για κάποιο πιο μεγάλο, πιο ευάερο, πιο ευήλιο. Οπότε, υποθέτω, πρέπει να είμαι πιο χαρούμενη;

Καλημέρα

I am proud to follow to its source
Every event in action or in thought;
Measure the lot; forgive myself the lot!
When such as I cast out remorse
So great a sweetness flows into the breast
We must laugh and we must sing,
We are blest by everything,
Everything we look upon is blest.

W.B.Yeats, A dialogue of Self and Soul, verses 65-72

[Επειδή πρέπει να προσπαθήσω να μην είμαι τόσο μελαγχολική.
Έτσι δεν μου 'πες;]

Του χρόνου

Απόκτησα ένα καινούργιο pet. Ένα ξυπνητήρι σε σχήμα μάφιν, μαύρου ψωμακίου ή κάτι παρόμοιο, με ρόδες (!) όμως. Μου το χάρισε η Τατιάνα. Του 'πα: Μαζί θα αλωνίζουμε τα λεπτά και θα καλπάζουμε πάνω στις ώρες. Θα σε ροντάρω να κάνεις τον χρόνο όπως ακριβώς τον θέλω. Απαλό και ευγενικό. Gentle όπως λένε κι οι Βρετανοί. Να περνάει σαν να ΄ναι ρυάκι ένα πράμα, να ρέει. Απαλά και ευγενικά. Χωρίς πίεση αλλά γρήγορα να τελειώνουν τα υποχρεωτικά 10ωρα, με μεγάλες ανάσες να ΄ναι οι έρωτές μας για να κρατάνε πιο πολύ κι όλα τ΄άλλα να μην βιαστούν να γίνουν...

No comment (μέρες που 'ρχονται)

Η ζωή είναι ωραία (;)

Κόψτε το και κολλήστε το σε διάφορα ευδιάκριτα σημεία.

Ομόνοια πάλι, '70s

Η Ομόνοια ενώνει

Χθες, έκανα μια ποδαράτη βόλτα στην Αθήνα λίγο πριν βραδιάσει. Ξεκίνησα από το Σύνταγμα με προορισμό την Πατησίων, λίγο μετά την Αλεξάνδρας. Χαλαρά μια και είχα πάνω από μια ώρα μπροστά μου. Με πολλές στάσεις. Είχα καιρό να το κάνω έτσι, με ηρεμία και χωρίς πίεση. Οκτώ η ώρα και τα μεγάλα μαγαζιά ήταν ακόμα ανοιχτά. Όπως και τα βιβλιοπωλεία. Στον Παπασωτηρίου της Πανεπιστημίου ξεφύλλισα όλες τις νέες εκδόσεις και κάποιες παλιότερες που λόγω παρατεταμένου αποκλεισμού και έλλειψης χρόνου είχα χάσει. Περπάταγα και παρακολουθούσα τον κόσμο. Οι πιο ενδιαφέρουσες φάτσες ωστόσο εμφανίστηκαν στην Ομόνοια - και μετά. Όταν έφτασα στην τετράγωνη πλατεία ήταν ήδη 9 παρά είκοσι. Αναποφάσιστη, επί πέντε λεπτά άλλαζα πεζοδρόμια. Στην έξοδο του μετρό μια νέα κοπέλα με μαύρα, κουκουλωμένη και αυτοσφιχταγκαλιασμένη έδειχνε να κρυώνει. Έξω από τον Χόντο χτύπησε ένα τηλέφωνο "Γεια σου Λοκαντιέρα" απάντησε ο τύπος... Στο Ζάρα, τουρίστες με σανδάλια δοκίμαζαν τη νέα καλοκαιρινή σειρά (οι γυναίκες τουλάχιστον). Όσο για την ίδια την πλατεία, γινόταν χαμός: πρεζόνια, ισπανάκια σε εκδρομή, ηλικιωμένοι αλά μπρατσέτα, οικονομικοί μετανάστες. Σκέφτηκα ότι 24 ώρες στην Ομόνοια γεμίζουν χιλιόμετρα φιλμ. Ξέρω μια κοπέλα που το έχει κάνει. Κινηματογράφησε κάθε στιγμή της πλατείας μια ολόκληρη ημέρα και το αποτέλεσμα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον - συμπυκνωμένη όλη η ζωή της πόλης σε ένα μόνο σημείο. Πιο πέρα, λίγο πριν την Αλεξάνδρας, ένα ζευγάρι το πολύ 25 συζητάει. Η κοπέλα: "Ρε, άρχισε να την χαϊδεύει στο στήθος και μετά στην ψύχρα έχωσε το χέρι του μέσα στο βρακί της. Στην ψύχρα σου λέω. Εσύ θα το έκανες;". Το αγόρι δεν θα το έκανε. Στο μνημείο των ασυρματιστών βλέπω έναν ηλικιωμένο να στέκεται και να διαβάζει ένα ένα τα ονόματα. Καλοντυμένος, στην πένα, γυαλισμένα παπούτσια με κορδόνια, το αστέρι της Βεργίνας στο πέτο. Έφτασα στον προορισμό μου στις 9.10. Στην εξώπορτα έγραφε "Απαγορεύεται η είσοδος σε πλασιέ και μικροπωλητές". Δεν ήμουν, οπότε μπήκα. Αν και αισθανόμουν ήδη πολύ καλύτερα.

Oh babe I hate to go

Φυσάει σήμερα. Τουλάχιστον έχει ήλιο - αν και λίγη ψύχρα σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Διαπίστωσα με λύπη ότι πολύ παραπονιέμαι τελευταία (εντάξει δεν περνάω και τα καλύτερά μου, στη γωνία περιμένω κάθε μέρα να μου συμβεί κάτι καλό) και επιπλέον έχω εντονότατες και συνεχώς και ακαταπαύστως αυξανόμενες, τάσεις φυγής...

σαν αλεπού

που ΄χασε το δρόμο για το παζάρι

Στα πνιχτά...

...Αυτή τη νύχτα κλεισίματος ουρλιάζω.

Closing night

Μου αρέσει αυτή η φωτογραφία. Κι ας τη βρίσκω δραματική. Μ' αρέσει κι ο Κασσαβέτης μαυρόασπρος στο βάθος, σαν να μας παρακολουθεί... Opening Night, 1977.

No woman's land

NYC

Καλό είναι να έχεις μπλογκ δεν λέω, όμως τι να το κάνεις αν δεν υπάρχει καθόλου interaction; Είναι βέβαια ανακουφιστικό να γράφεις και να ξαναγράφεις ("μα αφού το κάνεις και στη δουλειά, δεν βαρέθηκες; μήπως καλύτερα να ξαναπιάσεις το πλέξιμο;" ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙΣ!), κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Ειδικά μάλιστα όταν ξέρεις ότι δεν σε διαβάζει και κανείς, νιώθεις μια παράξενη ελευθερία που παράλληλα δεν είναι κιόλας γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να σε διαβάσει κάποιος οπότε πάλι αυτολογοκρίνεσαι και άντε βγάλε άκρη. Ο Γ. μου είπε χθες να γράφω πιο ελεύθερα, όπως παλιά λέει τότε που έκανα εκείνα τα σεμινάρια, να μην είναι λέει συνέχεια σαν να κάνω ρεπορτάζ... Τέλος πάντων σήμερα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα πάρα πολύ να μου μπορούσα να βρεθώ για 2-3 χρόνια στη Νέα Υόρκη ν' αρχίσω σπουδές από την αρχή και να σουλατσάρω μποέμικα τους αριθμημένους δρόμους - μαζί σου χαζό, δεν είπα μόνη μου!

Le Cirque de Calder (1961)

http://www.ubu.com/film/calder.html

By Carlos Vilardebó
19 minutes

Περί τέχνης

www.ubu.com
καταπληκτικό site

Δύσκολη αυτή η ώρα. Πολεμάω να γράψω κάτι (όχι εδώ αλλά και εδώ) και δεν μου βγαίνει με τί-πο-τα. Πονάει και το στομάχι μου. Με εκδικείται: χθες έφαγα 2 ολόκληρα παγωτά. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω μικραίνω - διανοητικώς.

Moody Monday

Πάλι στο γραφείο καλημέρα, καλή βδομάδα και όλα τα συναφή. Έξω τρελή κουφόβραση (τι θα πει "κουφόβραση" με ρώτησε προχθές ο Γιάννης, "μα το σημείο βράσης των κωφών"... ή μήπως όχι;) και μέσα πανικός. Υπάρχει μαγική συνταγή για να συγκεντρωθείς με μπλαζέ προϊσταμένους, θόρυβο κι αναμπουμπούλα, τρελό πονοκέφαλο, μια εσωτερική αγωνία λογική και δυστυχώς αξεπέραστη; Ώρες ώρες πιστεύω ότι έχω χάσει το χιούμορ μου...

Για κάποιο λόγο πάει μια μέρα πίσω. Γιατί;

Yoshimoto Nara says hi!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Καλημέρα - σε αμέλησα αλλά είχα τρελή δουλειά. Θυμάμαι παλιά που κρατούσα ευλαβικά ημερολόγιο. Εφηβικές αγωνίες και ερωτικές απογοητεύσεις. Κολλούσα μεμοραμπίλια, ζωγράφιζα δάκρυα και άλλα θλιβερά και όταν δεν ήμουν τυπική ζητούσα από το "αγαπημένο μου ημερολόγιο" ταπεινά συγνώμη, υποσχόμουν ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό, ότι θα είμαι αιώνια πιστή και αφοσιωμένη στις σελίδες του. Αναρωτιέμαι που έχω αυτούς τους δακρύβρεχτους τόμους. Τώρα που θα (ξανα)μετακομίσω ελπίζω να πέσω πάνω τους. Αν και δεν νομίζω ότι πλέον θα τα διάβαζα με ενδιαφέρον. Θυμάμαι άλλωστε εκείνη την εποχή πολύ καλά (είναι περίεργο αλλά θυμάμαι τα πάντα και με λεπτομέρειες μέχρι και τα χρόνια των σπουδών μου, για κάποιο λόγο μετά η μνήμη μου άρχισε να μου κάνει νερά), δεν ήμουν χαρούμενη έφηβη, όλο κάτι μου 'φταιγε, θύμωνα εύκολα, είχα μούτρα συχνά. Κι είχα αναρτήσει έξω από το δωμάτιό μου μια ταμπέλα που απαγόρευε σε όλα τα μέλη της οικογένειάς μου να μπουν χωρίς άδεια. (Ο αδερφός μου από την άλλη είχε βάλει ένα αυτοκόλλητο, που 'χε βρει στο αμερικάνικο MAD, που έλεγε "Beware of the girl nextdoor she's a bitch"). Καλά περνάγαμε μεταξύ μας δεν λέω... Τώρα πάντως είμαστε πολύ αγαπημένοι και χαίρομαι. Σήμερα μάλιστα μας διοργανώνει γιορτή!

Ευτυχώς που υπάρχεις εσύ

Birthday Girl

Γεια σου μαμά. Σήμερα, 10/04, έχω τα γενέθλιά μου. Το ξέρεις βέβαια καλύτερα απ' όλους. Αυτό το αφιερώνω σε σένα, "την αρχή του κόσμου" μου. Είναι τα δεύτερα γενέθλια που περνάω κι είναι δύσκολα όχι μόνο για το χρόνο που περνάει, ή μάλλον γι΄αυτόν και μόνο το χρόνο που περνάς δύσκολα. Ένα μόνο εύχομαι - νά 'ταν όλα όπως πριν; Νά 'ναι όλα ουσιαστικά, νά 'μαστε κοντά πολύ και ειλικρινά. Για όσο... Χρόνια πολλά και καλά λοιπόν!

Πάλι καλά...

Στον αντίποδα οι "φωτο-σημειώσεις" του Bernard Plossu. Μέχρι τις 26/4 στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138.

MAN BITES DOG (ΩΣ ΕΙΘΙΣΤΑΙ...)

"ΤΟ 2007, ο Guillermo Vargas Habacus, ένας «καλλιτέχνης», πήρε ένα αδέσποτο σκυλί από το δρόμο, το μετέφερε σε μία γκαλερί και το έδεσε σε έναν τοίχο. ΤΟ ΑΦΗΣΕ εκεί, ώστε το σκυλί να πεθάνει από δίψα και πείνα. ΓΙΑ τις επόμενες μέρες, οι επισκέπτες της γκαλερί γίνονταν μάρτυρες αυτής της παρωδίας «τέχνης» χωρίς να αντιδράσει κανείς. ΕΝ τέλει, το δύστυχο ζώο πέθανε υποφέροντας οικτρά. ΔΥΣΤΥΧΩΣ το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Η περιώνυμη Central American Biennial of Art αποφάσισε ότι αυτή η κτηνωδία είναι όντως τέχνη και προσκάλεσε τον «καλλιτέχνη» να επαναλάβει το «έργο» του στη διοργάνωση του 2008. ΜΗΠΩΣ πρέπει να αντιδράσουμε; Αν συμφωνείτε, πρέπει να συμμετέχετε στη συγκέντρωση υπογραφών διαμαρτυρίας στη διεύθυνση http://www.petition oline.com/130311953/" (Από "Ελευθεροτυπία" και αλλού)

Kara Walker: My Complement, My Enemy, My Oppressor, My Love - Hammer Museum, Los Angeles (February 17–May 11, 2008).

Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;

Τρίτη 8/4. Πάντως, δεν είδε φως και βγήκε. Απλώς μετά από αρκετούς μήνες (και πολλά χρόνια) εντατικής δουλειάς βρέθηκε ξαφνικά με ελεύθερο χρόνο... Δοκίμασε το πλέξιμο, λαβώθηκαν τα ποδάρια της, έστειλε πολλά μέηλ, μπλόκαρε ο υπολογιστής της, επικοινώνησε με ξεχασμένους φίλους, τι το ΄θελε και τους θυμήθηκε, σέρφαρε σε όλα τα site του κόσμου, πρόβαρε γόβες και τσάντες ασορτί, έπαιξε scrabble με πρόστυχους αντιπάλους και βγήκε νικήτρια σε μνημειώδεις πασιέντζες… Ε, τελικά βαρέθηκε θανάσιμα –δεν είχε συνηθίσει να κάθεται (η ηλίθια)- και αποφάσισε να βουτήξει στα βαθιά. Χωρίς να ξέρει τους νόμους, τις αρχές και τα τέλη. Γουέλκαμ!

boo!

hello to the world