Ακούγοντας τον Παπανδρέου, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε στον νου μια πρωινή -καθημερινή σχεδόν- εικόνα: στην Κηφισίας, λίγο μετά τα σίδερα Χαλανδρίου στην αριστερή μεριά του δρόμου. Πάλι κίνηση αργή. Παρατηρώ γύρω μου κάθε τόσο γατιά σκοτωμένα. Ξαφνικά ένα αρκουδάκι. Ενα παιδικό παιχνίδι παλιάς τεχνολογίας, βρώμικο και τσαλαπατημένο. Κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι τη μικρή που το 'χασε να κλαίει και να χτυπιέται. Σαν να 'μαι εγώ. Εκτός αν ο κακός μπαμπάς σιχτιρισμένος από το πήξιμο, της το πέταξε από το παράθυρο ακριβώς για να σταματήσει να φωνάζει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
http://sketchinky.blogspot.com/2008/09/4.html
Άλλο ήθελα να σου γράψω, άλλο κατέληξα...αυτό θυμήθηκα όμως πιο έντονα...
Αθάνατος!
Δημοσίευση σχολίου