Πέρα από όλα τα άλλα πάντως, δηλαδή την κουραστική μέχρι και καταθλιπτική αναμέτρησή μου με τις διάφορες υπηρεσίες, αυτές τις ημέρες έχω επισκεφθεί και ένα σωρό χώρους του παρελθόντος μου.
Κάτι σαν ιστορική αναδρομή ένα πράγμα.
Το πιο ακραίο, η προχθεσινή μου είσοδος στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησα παλιά μα πολύ παλιά.
Οχι επειδή το επιθύμησα. Τόσο καιρό το αποφεύγω. Παρόλο που συχνά πυκνά περνάω απ' έξω, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να ρίξω μια ματιά και στο εσωτερικό του.
Τώρα όμως χρειάστηκε. Γιατί για να αναγνωρίσει το (υψηλής διανόησης) ελληνικό κράτος το μεταπτυχιακό μου, πρέπει μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά να καταθέσω και το απολυτήριο λυκείου - και περιέργως ουχί το πρώτο πτυχίο.
Ετσι, μια και δυο πήγα στο σχολείο μου. Αφού συμπλήρωσα έντυπα και υπεύθυνες δηλώσεις και απέκρουσα ευγενικά (με την ουρά στα σκέλια μεταξύ μας μπας και επιταχύνω τη διαδικασία) το λογίδριο της υπεύθυνης (καθηγήτριας) περί της μεγάααααλης αξίας του συγκεκριμένου εγγράφου ότι θα το χρειάζομαι σε όλη μου τη ζωή κι αν θέλω να ανοίξω επιχείριση; να φροντίσω να το βρω γιατί η βεβαίωση δεν εκδίδεται για κάθε χρήση κ.λπ. κ.λπ., αποφάσισα να κάνω μια βόλτα.
Η μόνη διαφορά που διαπίστωσα -θεώρησα ότι δεν άξιζε τον κόπο να συγκινηθώ αν και κάπως μου 'ρθε- ήταν η ύπαρξη αγοριών. (Επί εποχής μου ήταν θηλέων.)
Α, και μια περίεργη μυρωδιά κρουασάν που δεν θυμόμουν. (Τελικά η πάλαι ποτέ καντίνα είχε αντικατασταθεί από παρόμοιας αισθητικής σταντ γνωστής αλυσίδας αρτοποιίας...)
Ολα τα υπόλοιπα ήταν ίδια και απαράλλακτα.
Κάτι σαν ιστορική αναδρομή ένα πράγμα.
Το πιο ακραίο, η προχθεσινή μου είσοδος στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησα παλιά μα πολύ παλιά.
Οχι επειδή το επιθύμησα. Τόσο καιρό το αποφεύγω. Παρόλο που συχνά πυκνά περνάω απ' έξω, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να ρίξω μια ματιά και στο εσωτερικό του.
Τώρα όμως χρειάστηκε. Γιατί για να αναγνωρίσει το (υψηλής διανόησης) ελληνικό κράτος το μεταπτυχιακό μου, πρέπει μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά να καταθέσω και το απολυτήριο λυκείου - και περιέργως ουχί το πρώτο πτυχίο.
Ετσι, μια και δυο πήγα στο σχολείο μου. Αφού συμπλήρωσα έντυπα και υπεύθυνες δηλώσεις και απέκρουσα ευγενικά (με την ουρά στα σκέλια μεταξύ μας μπας και επιταχύνω τη διαδικασία) το λογίδριο της υπεύθυνης (καθηγήτριας) περί της μεγάααααλης αξίας του συγκεκριμένου εγγράφου ότι θα το χρειάζομαι σε όλη μου τη ζωή κι αν θέλω να ανοίξω επιχείριση; να φροντίσω να το βρω γιατί η βεβαίωση δεν εκδίδεται για κάθε χρήση κ.λπ. κ.λπ., αποφάσισα να κάνω μια βόλτα.
Η μόνη διαφορά που διαπίστωσα -θεώρησα ότι δεν άξιζε τον κόπο να συγκινηθώ αν και κάπως μου 'ρθε- ήταν η ύπαρξη αγοριών. (Επί εποχής μου ήταν θηλέων.)
Α, και μια περίεργη μυρωδιά κρουασάν που δεν θυμόμουν. (Τελικά η πάλαι ποτέ καντίνα είχε αντικατασταθεί από παρόμοιας αισθητικής σταντ γνωστής αλυσίδας αρτοποιίας...)
Ολα τα υπόλοιπα ήταν ίδια και απαράλλακτα.
Ακόμα και οι σε μέγεθος αφίσας εικόνες με θρησκευτικά θέματα!
Oh my God!
ΥΓ. Για τον αγαπημένο μου Σ. και για να μην κλαίει όταν διαβάζει αυτά που γράφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου