Το σώμα μου έχει αποκτήσει πολλές πληγές. Κάποιες επουλώθηκαν γρήγορα. Αλλες, άφησαν ένα μικρό σημάδι. Είναι κι αυτές που τις προκάλεσα εγώ και δυσανασχετώ όταν τις αγγίζω. Είναι όμως κι εκείνες που δεν θα κλείσουν ποτέ. Ισως μόνο κάποτε αλλάξουν σχήμα, αμβλύνουν στις άκρες κι όταν τις χαϊδεύεις δεν ανατριχιάζω. Ισως να γίνουν κι αυτές σαν το σημάδι στην κοιλιά μου, ένα χαρακτηριστικό που ποτέ δεν θα φύγει.
Σήμερα κλείνουν 6 μήνες από τότε που έχασα τη μαμά μου. Μισός χρόνος πέρασε κι είναι σαν 15 μέρες. Δεν ξέρω αν έχει αμβλύνει λίγο η πληγή, ξέρω μόνο ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην τη σκεφτώ, που να μην της μιλήσω. Μου λείπει. Πολύ. Και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Ούτε καν ο τρόπος που γελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου