Οι Άγιοι Βασίληδες της διπλανής πόρτας

http://lightbox.time.com/2012/12/25/santa-247-portrait-of-a-year-round-father-christmas/?xid=newsletter-photos-weekly#1

Καλή χρονιά!!

More Qs, no As

Και οι ερωτήσεις συνεχίζονται:

1. Μαμά, τι θα πει ΠΑΘΟΚ;
(Aκούγαμε ραδιόφωνο κι ο παραγωγός το επαναλάμβανε συνεχώς).
Ερώτηση με βαθμό δυσκολίας 2 στα 3.

2. Μαμά, τι θημαίνει Χλιθτού;
(Του τραγουδούσαμε "τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού").

Ερώτηση με βαθμό δυσκολίας 3 στα 3 καθότι δεν είμαστε της θρησκείας.

3. Μαμά, ο Κουβέληθ μιλάει;
(Σε ανύποπτο χρόνο, αφού αναφέρθηκε στον Κουβέλη ο πατέρας μου).

Ερώτηση χωρίς δυσκολία: "Μιλάει, αλλά το θέμα είναι τι λέει".

"Μήπως ήρθε η ώρα του ύπνου;"

Qs & As

Παιδικά #1

Αυτές είναι οι μέρες των πολλών ερωτήσεων.
Νόμιζα ότι θα ξεκινούσαν αργότερα αλλά τελικά ξεκίνησαν πολύ νωρίς. "Δεν χαίρεστε;" με ρώτησε η παιδίατρος όταν της εξέφρασα την απορία μου.
Χαίρομαι. Φυσικά και χαίρομαι.
Μόνο σήμερα το πρωί που ακούγαμε ειδήσεις στο ραδιόφωνο και με ρώτησε "μαμά τι θημαίνει παθόκ" δεν χάρηκα...

Παιδικά #2

Χθες ο Ιάσονας έπαθε ένα -ακόμη- κόλλημα. Έχει μια μικρή φουσκωτή όρκα, της πλάκας αλλά την λατρεύει. Της μιλάει, την ταΐζει, κοιμάται μαζί της, τη σέρνει παντού. Όμως κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι η φάλαινα έχει κάτω από το πτερύγιό της ένα μαύρο σημαδάκι. Έπαθε υστερία. Να το καθαρίσουμε, να το βγάλουμε, να την πετάξουμε τη φάλαινα.
Το μαύρο σημαδάκι δεν έφευγε βέβαια. Οπότε επιστράτευσα τη μαμαδίστικη λογική μου και του απέδειξα ότι το σημαδάκι αυτό πρέπει να υπάρχει γιατί κάνει τη φάλαινά μας ξεχωριστή. Αλλιώς πώς θα την βρούμε αν μπερδευτεί με άλλες φαλαινίτσες;

Παιδικά #3

Προσπάθησα να του αφηγηθώ την Χιονάτη και τους 7 Νάνους χωρίς αίμα και πάθος. Την Χιονάτη την έδιωξαν από το παλάτι γιατί ήταν μεν πιο όμορφη από την βασίλισσα αλλά δεν του αποκάλυψα ότι ήθελαν να της ξεριζώσουν την καρδιά, ούτε ότι πέθανε λόγω του μήλου. Όσο για τη βασίλισσα, του είπα ότι αφού είδε κι απόειδε πως δεν θα ήταν ξανά ποτέ η ομορφότερη στον κόσμο, πέταξε τον καθρέφτη της, μετανάστευσε, άνοιξε ζαχαροπλαστείο, έγινε παχουλή και γλυκιά και διηγόταν παραμύθια για μάγισσες και βασίλισσες στα παιδιά! Καλό; Μόνο με τον Πήτερ Παν δυσκολεύτηκα, που τον αφήσανε τον καημένο μόνο του στη Χώρα του Ποτέ η Γουέντι και τ' αδέρφια της και επιπλέον του πήραν και τα χαμένα παιδιά... 

From Consumer Kids to Sustainable Childhood

http://issuu.com/worldwatcheurope/docs/wwie_report_2

Nikki McLure

Λατρεύω αυτή την καλλιτέχνιδα. Δημιουργεί απλές αλλά μαγικές εικόνες με ένα κοπίδι. Δυστυχώς τα έργα της διατίθενται πανάκριβα. Μόνο το ημερολόγιο του 2013 έχει προσιτή τιμή αν και για νά ρθει από την Αμερική εδώ θέλει έξτρα 11 δολάρια...

Περί πατεράδων και υιών

http://designtaxi.com/news/352128/If-Darth-Vader-Were-The-Father-He-Could-ve-Been-To-Luke/

Το πάρτι

Το Σάββατο πήγα τον Ιάσονα στο πρώτο -πολυπληθές- παιδικό του πάρτι. Είχε γενέθλια ο "κολλητός" του ο Άρης. Το σπίτι καινούργιο, τριώροφο, με πλήρως εξοπλισμένο playroom στο ημιυπόγειο (με κηπάκι). Ο Άρης έχει 2 μεγαλύτερους αδερφούς και έχει κληρονομήσει τα πάντα.

Η παρέα του ημιυπογείου, εκτός από τα παιδιά και εμένα, αποτελείτο από φιλιππινέζες και γεωργιανές νταντάδες. Οι λοιποί ενήλικες είχαν προωθηθεί στους επάνω ορόφους με κρασί και σνακ.

Το όλο σέτινγκ μου έκανε εντύπωση - αν και μάλλον υπερβάλω καθότι ασυνήθιστη σε τέτοιες μαζώξεις.

Τέλος πάντων, όπως είπα και παραπάνω, εγώ προτίμησα να μείνω με τους μικρούς στον κάτω όροφο. Εξάλλου ΜΕ τον Ιάσονα και ΓΙΑ τον Ιάσονα είχα πάει.

Κάποια στιγμή, ενώ όλα πήγαιναν καλά και ο μικρός είχε ξετρελλαθεί με τα παιχνίδια, έκανε τσουλήθρα, τρενάκι και κούνια περιχαρής και απαριθμούσε τα ζωάκια του Άρη, ανακαλύψαμε ένα σπιτάκι. Μπήκε μέσα μαζί με τον Άρη και μια μικρή πανέμορφη ξανθιά με γαλάζια μάτια, παιδάκι για διαφήμιση.

Ησυχία και χαρά. Μέχρι που βρήκαμε τη μικρή κυριολεκτικά γατζωμένη με τα χεράκια της από τα τρυφερά μάγουλα του Ιάσονα!

Το αποτέλεσμα; Μια σειρά από ματωμένα σημαδάκια κάτω από τα μάτια του και τον λαιμό του που δεν λένε να περάσουν...

Ευτυχώς ο ίδιος δεν το πήρε βαριά, μόνο εγώ δυσκολεύομαι να το ξεχάσω...

Ολη μου η αγάπη

http://www.treehugger.com/culture/how-i-forced-my-5-year-old-become-environmentalist-or-interview-philippe-cousteau.html

Εδώ και κάμποσο καιρό ο Ιάσονας κάθε φορά που βλέπει κάποιον να μπαίνει στο σπίτι ρωτάει: "Τι έφελα;" (i.e. τι μου έφερες;).

Χθες άνοιξα την πόρτα και με κοίταξε με ανυπομονησία στα χέρια.

-Τι έφελα;
-Εσύ τίποτα...
-Η μαμά τι έφελε;
-Όλη της την αγάπη!

Πέρασε η ώρα, παίξαμε, διαβάσαμε, χορέψαμε. Κάποια στιγμή, σηκώνεται και πάει προς τα μέσα:
"Όλη μου η αγάπη είναι φαγητό;" με ρωτάει...

Oh boy...

Στην εφημερίδα που δουλεύω οι συντάκτες είναι κατά 80% γυναίκες και οι αρχισυντάκτες, διευθυντές και εκδότες κατά 100% άντρες.

Στην εφημερίδα που δουλεύω οι περισσότεροι από αυτούς τους άντρες σε ποσοστό τουλάχιστον 80% έχουν παιδιά. Κάποιοι -ακόμη- και συζύγους.

Στην εφημερίδα που δουλεύω, πριν γεννήσω, μόνο βεβαίωση υπογεγραμμένη από τον κηδεμόνα μου δεν έπρεπε να φέρω για να πάω να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις ή για να κάτσω σπίτι όταν δεν αισθανόμουν καλά.

Στην εφημερίδα που δουλεύω αφότου γέννησα δεν μου έδωσαν το μειωμένο ωράριο που δικαιούμην για τα δύο πρώτα χρόνια με τη δικαιολογία ότι είμαι "ρεπόρτερ" και δεν έχω ωράριο.

Στην εφημερίδα που δουλεύω κάθε βδομάδα μου ζητάνε να αποδείξω ότι ο ελέφαντας ζυγίζει όσο ένα ποντίκι και μάλιστα όχι σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Στην εφημερίδα που δουλεύω μας έκαναν μείωση 15% στους μισθούς μας - 10% στην αρχή και τώρα άλλο ένα 5% (μέσω email) παρόλο που είχαμε υπογράψει ένα χαρτί που μας διαβεβαίωνε ότι το 2014 ο μισθός μας θα επέστρεφε στα αρχικά του επίπεδα.

Στην εφημερίδα που δουλεύω, αυτή την εβδομάδα θα έχω το πρώτο θέμα.

Στην εφημερίδα που δουλεύω ο διευθυντής που έχει την τελική ευθύνη για το φύλλο έχει αφήσει να κοιτάξει το πρώτο θέμα τελευταίο με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να μην μπορώ να φύγω και να έχω στήσει την κοπέλα που κρατάει τον μικρό. Για μία ακόμη φορά.

Στην εφημερίδα που δουλεύω ρώτησα τον διευθυντή αν έχει κοιτάξει το θέμα μου αλλά εκείνος δεν κοιτάει καν εμένα οπότε το θέμα μου θα κοιτάζει τώρα;

Στην εφημερίδα που δουλεύω νομίζω ότι μου κάνουν γυμνάσια.

Και ερωτώ: στις εφημερίδες που δουλεύουν οι συνάδελφοί μου στο εξωτερικό τι γίνεται; Κι εκεί όλοι οι προϊστάμενοι είναι άντρες, αντιεπαγγελματίες και μισογύνηδες;

Λέω καμιά φορά ότι θα 'θελα να περνούσα μια  ημέρα έστω στην αίθουσα σύνταξης της Guardian για παράδειγμα, να νιώσω για λίγες ώρες τη βαθύτατη ικανοποίηση του να δουλεύεις με ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά και εκείνους που την κάνουν...

Μαμά τι λες;

Χθες είχα απεργία.

Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και πήγα στο ΙΚΕΑ.

Μετά από απίστευτο πήξιμο (συναισθηματικό και αντικειμενικό) στη δουλειά όλο το διάστημα μετά τις διακοπές, δηλαδή από τις 25 Αυγούστου, αλλά και άλλων προβλημάτων οικονομικής φύσης, της ευρύτερης οικογένειας, ξαφνικά το γεγονός και μόνο ότι οδηγούσα τη σακαράκα μου μόνη σε έναν άδειο δρόμο, με το ραδιόφωνο ΧΩΡΙΣ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ αλλά με τζαζ από το Τρίτο, μου φάνηκε σαν την απόλυτη απόλαυση.

Γι' αυτό και μου χάρισα μια βαθιά ανάσα σαν αυτές που λεγα στη μάνα μου να παίρνει όταν την έπιανε άγχος και χαμογέλασα πλατιά.

Στον γυρισμό, κουρασμένη πλέον και άφραγκη (εντάξει 15 ευρώ κάνει το παιδικό παπλωματάκι, τότε γιατί πλήρωσα συνολικά 150;), είδα στην Αττική οδό την ταμπέλα "Θεσσαλονίκη 578 χλμ." (μπορεί να' ναι και παραπάνω, δεν θυμάμαι, συγνώμη).

Ειλικρινά, μισώ το οδήγημα, όμως για πρώτη φορά μού ρθε να πατήσω γκάζι και να συνεχίσω ως εκεί που θα αντέξω.

Για μια μέρα μόνο. Ούτε καν, για μισή. Θα τηλεφωνούσα στον Γ. θα του λεγα να μην ανησυχεί, θα μιλούσα στο μωρό, και όλα οκ.

-Μα δεν θά' χεις καθαρό εσώρουχο, σκέφτηκα

-Ε, θα αγοράσω.

-Ούτε κάτι μήπως κρυώσεις.

-Δεν μας παρατάς!

Τέλος πάντων. Μια τάση φυγής έχουμε λίγο πολύ όλοι, το ξέρω, ειδικά αυτές τις εποχές.

Στη Θεσσαλονίκη δεν πήγα, είπαμε μισώ το οδήγημα, πιθανότατα θα γυρνούσα πίσω πριν τη Λαμία, όμως θέλω, εύχομαι και προσδοκώ να πάω σύντομα μια μίνι εκδρομή, έστω ως τη Τζιά βρε αδερφέ!

Μαγεία

Ωραία.

Ήρθε, δεν είδε και απήλθε η Μέρκελ, ο Ιάσονας κάνει πλέον πιπί-κακά στο γιογιό με άνεση επαγγελματία, ο Γ. ξεκινάει επιτέλους πάλι δουλειά (είχε μείνει χωρίς από τον Ιούλιο), το χρέος στην πιστωτική μου κάρτα μειώθηκε λίγο, αλλά κάτι είναι κι αυτό, τουλάχιστον δεν θα μου κόψουν το κινητό, έξω είναι φθινόπωρο (ίσως) και προχθές χάιδεψα ένα δελφινάκι στο κεφάλι στη διάρκεια ρεπορτάζ στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, οπότε, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και τόοοσο σκατά.

Περιορίζω τις αγωνίες μου, ή καλύτερα την απορία και τον θαυμασμό μου, στις απίστευτες διεργασίες μέσα στο μυαλουδάκι του γιου μου: Ο Ιάσονας λοιπόν, που όπως είπα κάνει πλέον πιπί-κακά στο γιογιό με δική του πρωτοβουλία, εδώ και λίγες ημέρες με ρωτάει δείχνοντας τον εαυτό του: "Αυτό το αγόλι ποιοθ το έφελε;" (Γενικώς έχει μια εμμονή να ρωτάει ποιος του έφερε / χάρισε κάτι και πότε).

Την πρώτη φορά του απάντησα η μαμά και ο μπαμπάς, αλλά όταν με ξαναρώτησε ήμουν πιο αναλυτική. Του εξήγησα ότι ήταν 9 μήνες στην κοιλιά μου (είχε χαϊδέψει και την κοιλιά της θειάς του που μόλις γέννησε και ήξερε περί τίνος πρόκειται), ότι βγήκε από "εδώ κάτω", ότι έπινε γάλα από το "μεμέ" της μαμάς κλπ.

Ε, την επόμενη φορά, απάντησε μόνος του: "Αυτό το αγόλι ποιοθ το έφελε; Η μαμά και ο μπαμπάθ!"

Μήπως εξελίσσομαι σε χαζομαμά; Δεν με νοιάζει, αυτό που συμβαίνει είναι μαγικό και δεν το αλλάζω με τίποτα.

Ο μικλόθ

Εχουν περάσει κοντά 20 μέρες από τότε που ξεκινήσαμε (σοβαρά, γιατί το κάναμε και στις διακοπές αλλά πιο χαλαρά) να εκπαιδεύουμε τον μικρό να πηγαίνει στο γιογιο.

Σήμερα πήγε μόνος του, χωρίς καν να το ζητήσει, οπότε χαλάλι το σκατό στο σαλόνι, το πιπί στην καρέκλα, στον μπαμπά του ("και ο μπαμπάθ έκανε πιπί θτο βακάκι του;") ή πάνω μου ("να κάνουμε πιπί πάνω στη μαμά!!!").

Ο μικρός είναι 26 μηνών και έχει αρχίσει πλέον να αποκτά συνείδηση της ύπαρξής του. Περνάει το σημαντικό όπως λέει η Ψ στάδιο του καθρέφτη.

Πριν από λίγο καιρό, καθόταν στο γιογιό και κοιταζόταν. Ξαφνικά λέει με θλιμμένη φωνή: "Ο Τάουτα (έτσι αποκαλεί τον εαυτό του!) είναι πολύ μικλόθ" και αρχίζει να κλαίει γοερά επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση.

Εγώ ταράχτηκα και ψέλλισα κάτι του στιλ όχι αγάπη μου δεν είσαι απλώς η μαμά είναι μεγάλη...

Η άτιμη η ώρα

Πριν λίγες ημέρες πήρα το τρένο για να' ρθω στη δουλειά. Πράγμα σπάνιο καθότι πρέπει να κάνω τον γύρο της Αθήνας αν θέλω να βρω σταθμό.

Φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι από τα ανοιχτά παράθυρα, είχα βρει και θέση, μια χαρά.

Απέναντί μου κάθονταν δυο μικρές. Γύρω στα 15-16. Η μια παχουλούτσικη αλλά γλυκιά, η άλλη πανέμορφη με έντονα βαμμένα μάτια.

-Όταν ξυπνάω το πρωί μου φαίνεται πολύ μεγάλη η μέρα. Αν ξυπνήσω μεσημέρι όμως θα φάω, θα χαζέψω λίγο τηλεόραση στον καναπέ, θα κάνω λίγο facebook, και μετά θά' χει πάει απόγευμα οπότε θα σου τηλεφωνήσω για να κανονίσουμε για το βράδυ.

-Κι εγώ αν ξυπνήσω πρωί θα βαρεθώ, δεν θά' χω τι να κάνω για να γεμίσω τη μέρα...

(Εγώ που την τραβάω και δεν μεγαλώνει με τίποτα η άτιμη, τι να πω και σε ποιον;)

Showbaby

Ο μικρός αποκαλεί τον εαυτό του "θέατρο". Δικαίως...

Το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ακόμη

Έχουν περάσει αιώνες από την τελευταία φορά που έγραψα.

Σήμερα έχω τη γιορτή μου. Και αγόρασα ένα λαχείο. Δεν αγοράζω ποτέ, αλλά το πρωί που μου ευχήθηκε η γυναίκα του μπαμπά μου χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς, της είπα επιθυμώ να κερδίσω το λαχείο! Από μέσα ακούστηκε αγχωμένη η φωνή του πατέρα μου: "Γιατί;". Ανησυχεί προφανώς μπας και η κόρη του έχει πέσει στην ανέχεια... Όχι ακόμη μπαμπά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πάντως το λαχείο το αγόρασα.

Διάβαζα πριν λίγο στη Lifo ένα κομμάτι του Άρη Δημοκίδη για τη μάνα του που κρατούσε ημερολόγιο με όλα τα ξεκαρδιστικά και μη που έκανε εκείνος ως παιδάκι. Σκέφτηκα ότι αυτό το blog θα μπορούσε να αποτελέσει για τον δικό μου γιο ένα τέτοιο ημερολόγιο και με έπιασε θλίψη που το παράτησα τόσο καιρό.

Οπότε σήμερα 30 Αυγούστου του 2012 το ξαναρχίζω. Δυναμικά και σταθερά ελπίζω. Η αλήθεια είναι ότι χρόνο μπροστά στον υπολογιστή έχω μόνο στη δουλειά μου και μόνο για τη δουλειά μου. Σπίτι είναι ο μικρός με τις μεγάλες απαιτήσεις.

Και για να έρθουμε στο κυρίως θέμα. Ο μικρός μεγάλωσε. Είναι πλέον 25 μηνών και υπέροχος.

Εδώ και αρκετούς μήνες δεν βάζει γλώσσα μέσα του, ενώ το φετινό καλοκαίρι τον τροφοδότησε με τόσες καινούργιες λέξεις που τις πετάει σε ανύποπτο χρόνο και μας κουφαίνει όλους.

Το highlight είναι η σχέση του με τα τραγούδια. Ή μάλλον η σχέση μου με τα τραγούδια, καθώς έχω μια μανία (που πηγάζει από το γεγονός ότι ποτέ δεν θυμάμαι όλα τα λόγια απ' έξω!) να αλλάζω τους στίχους ακόμα και των πιο βαριών ρεμπέτικων με παιδικά λογάκια, πρωτότυπα και ολίγον σουρεάλ.

Έτσι, ο Ιάσονας τραγουδάει με άνεση το "Ένα κουνούπι από τ' Αλγέρι", το "Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα ξημερώσει, να πάρω το ποδήλατο και να σε πάω στη θάλασσα" και πρόσφατα το "Η Κότα η Κοκότα με τα σγουρά μαλλιά, ντυμένη Γενοβέφα τη βρήκαν μια βραδιά"... Όπου ρ λ και όπου σ θ φυσικά.

Παράδεισος. Που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν με απλές οδοντόκρεμες που έλεγε μια παλιά διαφήμιση μάλλον της Kolynos.

Αγόρια στον 21ο αιώνα

http://mom.me/parenting/2051-how-to-talk-to-boys/#!/parenting/2051-how-to-talk-to-boys/

Shades of grey

Άνθρωποι σε κρίση.

Φαίνεται ότι η κατάσταση επηρεάζει άπαντες ακόμα κι αν δεν έχουν άμεσο οικονομικό πρόβλημα.

Πολύ κοντινοί μου άνθρωποι σε κρίση.

Ο ένας έχει όντως οικονομικές δυσκολίες λόγω κακών χειρισμών για τους οποίους όμως δεν ευθύνεται. Η άλλη αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο τρίτος μόλις έμαθε ότι η επί 15 χρόνια σύζυγός του τον απατά. Και την ξαδέρφη μου την άφησε σύξυλη ο επί 23 χρόνια δεσμός της "αύριο θα φύγω" της είπε και το έκανε.

Άνθρωποι σοβαροί, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αγαπησιάρηδες και ενδιαφέροντες που όμως ξαφνικά είναι σαν να τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.

Μ' όλα αυτά στο μυαλό μου μπήκα σήμερα στο τρένο. Είχα μόλις παραλάβει τα χαρτιά μου από την Τροχαία (μπήκα στον δακτύλιο κι ως άλλος ένας άνθρωπος σε κρίση αλλά χωρίς προφανώς κρίση, θεώρησα λογικό να αγνοήσω το σήμα του τροχονόμου...) και είπα να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάω στη δουλειά μου στο Μαρούσι.

Ευτυχώς.

Απέναντί μου καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι, το πολύ 20-22 ετών. Περιχαρείς και πρόσχαροι τιτίβιζαν σαν να ΄τανε ο κόσμος μια γιορτή. "Πότε θα μου κάνεις πρόταση γάμου" τον ρώτησε. "Το βράδυ με παστίτσιο". "Τέλειο φαγητό το παστίτσιο". "Σ'αγαπάω" της ψιθύρισε. "Κι εγώ" του απάντησε...

Remember

http://news.nationalgeographic.com/news/energy/2012/01/pictures/120125-charcoal-fuel-scavengers-manila/
Οταν διαβάζω και βλέπω τέτοιες καταστάσεις, ειδικά όταν ανακατεύονται παιδιά, λέω σταμάτα μην γκρινιάζεις, είσαι μια χαρά!
Δυστυχώς όμως ξεχνάω γρήγορα...

An ecology of mind