Χθες είχα απεργία.
Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και πήγα στο ΙΚΕΑ.
Μετά από απίστευτο πήξιμο (συναισθηματικό και αντικειμενικό) στη δουλειά όλο το διάστημα μετά τις διακοπές, δηλαδή από τις 25 Αυγούστου, αλλά και άλλων προβλημάτων οικονομικής φύσης, της ευρύτερης οικογένειας, ξαφνικά το γεγονός και μόνο ότι οδηγούσα τη σακαράκα μου μόνη σε έναν άδειο δρόμο, με το ραδιόφωνο ΧΩΡΙΣ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ αλλά με τζαζ από το Τρίτο, μου φάνηκε σαν την απόλυτη απόλαυση.
Γι' αυτό και μου χάρισα μια βαθιά ανάσα σαν αυτές που λεγα στη μάνα μου να παίρνει όταν την έπιανε άγχος και χαμογέλασα πλατιά.
Στον γυρισμό, κουρασμένη πλέον και άφραγκη (εντάξει 15 ευρώ κάνει το παιδικό παπλωματάκι, τότε γιατί πλήρωσα συνολικά 150;), είδα στην Αττική οδό την ταμπέλα "Θεσσαλονίκη 578 χλμ." (μπορεί να' ναι και παραπάνω, δεν θυμάμαι, συγνώμη).
Ειλικρινά, μισώ το οδήγημα, όμως για πρώτη φορά μού ρθε να πατήσω γκάζι και να συνεχίσω ως εκεί που θα αντέξω.
Για μια μέρα μόνο. Ούτε καν, για μισή. Θα τηλεφωνούσα στον Γ. θα του λεγα να μην ανησυχεί, θα μιλούσα στο μωρό, και όλα οκ.
-Μα δεν θά' χεις καθαρό εσώρουχο, σκέφτηκα
-Ε, θα αγοράσω.
-Ούτε κάτι μήπως κρυώσεις.
-Δεν μας παρατάς!
Τέλος πάντων. Μια τάση φυγής έχουμε λίγο πολύ όλοι, το ξέρω, ειδικά αυτές τις εποχές.
Στη Θεσσαλονίκη δεν πήγα, είπαμε μισώ το οδήγημα, πιθανότατα θα γυρνούσα πίσω πριν τη Λαμία, όμως θέλω, εύχομαι και προσδοκώ να πάω σύντομα μια μίνι εκδρομή, έστω ως τη Τζιά βρε αδερφέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου