Πριν λίγες ημέρες πήρα το τρένο για να' ρθω στη δουλειά. Πράγμα σπάνιο καθότι πρέπει να κάνω τον γύρο της Αθήνας αν θέλω να βρω σταθμό.
Φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι από τα ανοιχτά παράθυρα, είχα βρει και θέση, μια χαρά.
Απέναντί μου κάθονταν δυο μικρές. Γύρω στα 15-16. Η μια παχουλούτσικη αλλά γλυκιά, η άλλη πανέμορφη με έντονα βαμμένα μάτια.
-Όταν ξυπνάω το πρωί μου φαίνεται πολύ μεγάλη η μέρα. Αν ξυπνήσω μεσημέρι όμως θα φάω, θα χαζέψω λίγο τηλεόραση στον καναπέ, θα κάνω λίγο facebook, και μετά θά' χει πάει απόγευμα οπότε θα σου τηλεφωνήσω για να κανονίσουμε για το βράδυ.
-Κι εγώ αν ξυπνήσω πρωί θα βαρεθώ, δεν θά' χω τι να κάνω για να γεμίσω τη μέρα...
(Εγώ που την τραβάω και δεν μεγαλώνει με τίποτα η άτιμη, τι να πω και σε ποιον;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου