Έχουν περάσει αιώνες από την τελευταία φορά που έγραψα.
Σήμερα έχω τη γιορτή μου. Και αγόρασα ένα λαχείο. Δεν αγοράζω ποτέ, αλλά το πρωί που μου ευχήθηκε η γυναίκα του μπαμπά μου χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς, της είπα επιθυμώ να κερδίσω το λαχείο! Από μέσα ακούστηκε αγχωμένη η φωνή του πατέρα μου: "Γιατί;". Ανησυχεί προφανώς μπας και η κόρη του έχει πέσει στην ανέχεια... Όχι ακόμη μπαμπά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Πάντως το λαχείο το αγόρασα.
Διάβαζα πριν λίγο στη Lifo ένα κομμάτι του Άρη Δημοκίδη για τη μάνα του που κρατούσε ημερολόγιο με όλα τα ξεκαρδιστικά και μη που έκανε εκείνος ως παιδάκι. Σκέφτηκα ότι αυτό το blog θα μπορούσε να αποτελέσει για τον δικό μου γιο ένα τέτοιο ημερολόγιο και με έπιασε θλίψη που το παράτησα τόσο καιρό.
Οπότε σήμερα 30 Αυγούστου του 2012 το ξαναρχίζω. Δυναμικά και σταθερά ελπίζω. Η αλήθεια είναι ότι χρόνο μπροστά στον υπολογιστή έχω μόνο στη δουλειά μου και μόνο για τη δουλειά μου. Σπίτι είναι ο μικρός με τις μεγάλες απαιτήσεις.
Και για να έρθουμε στο κυρίως θέμα. Ο μικρός μεγάλωσε. Είναι πλέον 25 μηνών και υπέροχος.
Εδώ και αρκετούς μήνες δεν βάζει γλώσσα μέσα του, ενώ το φετινό καλοκαίρι τον τροφοδότησε με τόσες καινούργιες λέξεις που τις πετάει σε ανύποπτο χρόνο και μας κουφαίνει όλους.
Το highlight είναι η σχέση του με τα τραγούδια. Ή μάλλον η σχέση μου με τα τραγούδια, καθώς έχω μια μανία (που πηγάζει από το γεγονός ότι ποτέ δεν θυμάμαι όλα τα λόγια απ' έξω!) να αλλάζω τους στίχους ακόμα και των πιο βαριών ρεμπέτικων με παιδικά λογάκια, πρωτότυπα και ολίγον σουρεάλ.
Έτσι, ο Ιάσονας τραγουδάει με άνεση το "Ένα κουνούπι από τ' Αλγέρι", το "Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα ξημερώσει, να πάρω το ποδήλατο και να σε πάω στη θάλασσα" και πρόσφατα το "Η Κότα η Κοκότα με τα σγουρά μαλλιά, ντυμένη Γενοβέφα τη βρήκαν μια βραδιά"... Όπου ρ λ και όπου σ θ φυσικά.
Παράδεισος. Που κάνει όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν με απλές οδοντόκρεμες που έλεγε μια παλιά διαφήμιση μάλλον της Kolynos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου