Sick as a brick

Διάβαζα προχθές ότι το να γράφεις -ακόμα και ημερολόγιο- κάνει καλό στην ψυχολογία σου. Στην ψυχολογία εκείνων που σε διαβάζουν δεν ξέρω πόσο καλό κάνει.
Τέλος πάντων.
Απόκτησα μια καινούργια δουλειά. Κράτησα και την αγχωτική προηγούμενη σε part-time βάση και τώρα έχω μια καλοπληρωμένη, ήρεμη, τακτοποιημένη με ωράριο πρωινή δουλειά, η οποία όμως με ταράζει πολύ περισσότερο από την προηγούμενη που κράτησα σε part-time βάση, επειδή ακριβώς είναι τόσο τακτοποιημένη και χαλαρή και με ωράριο.
Και όλο αυτό με κάνει να ανησυχώ - ακόμα περισσότερο.
Μήπως τελικά είμαι βαριά άρρωστη;

"Τα φαντάσματα του καθενός μας"

Κείμενο του φίλου Ηλία Μαγκλίνη.
Για την απώλεια....
Δεν χρειάζεται να πω άλλα. Τα λέει εκείνος καλύτερα.

"Το όνειρο επιστρέφει κάθε τόσο, τις νύχτες: βγαίνοντας από το απογευματινό φροντιστήριο του «Ομήρου», κοντά στις ωραίες τυρόπιτες του «Τάσου», βλέπω την καφέ Σιτροέν «βάτραχος» με τα αλάρμ αναμμένα. Στη θέση του οδηγού ο Κώστας, σ’ εκείνη του συνοδηγού η Ερατώ. Ολα είναι όπως τότε. Αποχαιρετώ τα παιδιά, δεν θα γυρίσω μαζί τους. «Ηρθαν οι γονείς μου να με πάρουν». Να πάμε σπίτι. Σε ποιο σπίτι; Σ’ εκείνο, γωνία Κύπρου και Αγίας Βαρβάρας, το σπίτι όπου μεγάλωσα, που το εγκατέλειψα στα 26 μου, που πουλήθηκε – το σπίτι που επίσης ονειρεύομαι πολύ συχνά. Λοιπόν, ήρθαν οι γονείς μου να με πάρουν. Μα εγώ δεν θέλω να πάω μαζί τους. Οχι πια."

Το υπόλοιπο: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_21/02/2009_304265

Με βλέπεις;

Προχθές.
Είδα όνειρο τη μαμά μου. Περπατούσαμε σε έναν πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας. Εκείνη μπροστά εγώ πίσω. Μην τρέχεις σε παρακαλώ της λέω. Εντάξει μου λέει ενώ ελαττώνει ταχύτητα. Ξαφνικά παραπατάει. Τη στηρίζω. Περπατάει ξανά μέχρι που καταρρέει. Βοήθεια βοήθεια φωνάζω. Και μετά τον αδερφό μου. Ελα εδώ η μαμά δεν είναι καλά.
Ξύπνησα ασθμαίνοντας.
Χθες.
Περπατούσα στην Ιπποκράτους. Διασταυρώθηκα με μια μαμά και τον οκτάχρονο γιο της. Αυτός μπροστά εκείνη πίσω του. Μαμά, είσαι ακόμη πίσω μου; Ναι. Είσαι ακόμη πίσω μου μαμά; Ναι, εδώ είμαι μην ανησυχείς...

Το νούμερο ένα

08:55. Ανοίγω την πόρτα της δημόσιας Υπηρεσίας. Ο θυρωρός κάθεται μπροστά σε ένα pc.
-Δεν έχουμε ανοίξει ακόμα. Στις 09:00.
-Είναι 9 παρά πέντε. Να ξανάρθω σε 5 λεπτά;
-Οχι, καθίστε.
08:58. Ο θυρωρός απομακρύνει τα μάτια από την οθόνη -παίζει ένα περίπλοκο ηλεκτρονικό- και με κοιτάζει.
-Τώρα μπορείτε να ανεβείτε στον πρώτο όροφο.
08:59. Στον πρώτο όροφο. Οι υπάλληλοι μόλις έχουν ανοίξει τους υπολογιστές τους.
-Τι θέλετε;
-Να καταθέσω τα χαρτιά μου.
-Εκεί αριστερά. Πάρτε πρώτα ένα νούμερο όμως.
Μόνη μου ήμουν αλλά είπα να μην φέρω αντίρρηση.
09:00. Εκεί αριστερά, στις καταθέσεις.
-Τι θέλετε;
-Να καταθέσω μπλα μπλα...
Με κοιτάζει.
-Εχετε το νούμερο ένα;
Είπα να μην φέρω αντίρρηση ούτε αυτή τη φορά παρόλο που ακόμα δεν είχε ανέβει (άλλη) ψυχή στον πρώτο...

(ΥΓ. Λες να γίνω μια από τα ίδια;)

Τα χρυσά παιδιά

Γύρω στις 9:30 στη Δεξαμενή. Golden boy με σπορ BMW παρκάρει σε δρόμο που απαγορεύεται. Εμφανίζεται δημοτικός αστυνομικός έτοιμος να του κόψει κλήση. "Πόσο είναι η κλήση;" ρωτάει το χρυσό αγόρι. "80 ευρώ" απαντά ο αστυνομικός. "Να σου τα δώσω μεγάλε, να με αφήσεις ήσυχο;" Είπαμε φίλε, κι εγώ δεν τους γουστάρω που μοιράζουν κλήσεις με το καλημέρα σας αλλά όχι κι έτσι!

Back to school

Πέρα από όλα τα άλλα πάντως, δηλαδή την κουραστική μέχρι και καταθλιπτική αναμέτρησή μου με τις διάφορες υπηρεσίες, αυτές τις ημέρες έχω επισκεφθεί και ένα σωρό χώρους του παρελθόντος μου.
Κάτι σαν ιστορική αναδρομή ένα πράγμα.
Το πιο ακραίο, η προχθεσινή μου είσοδος στο σχολείο από το οποίο αποφοίτησα παλιά μα πολύ παλιά.
Οχι επειδή το επιθύμησα. Τόσο καιρό το αποφεύγω. Παρόλο που συχνά πυκνά περνάω απ' έξω, ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να ρίξω μια ματιά και στο εσωτερικό του.
Τώρα όμως χρειάστηκε. Γιατί για να αναγνωρίσει το (υψηλής διανόησης) ελληνικό κράτος το μεταπτυχιακό μου, πρέπει μαζί με τα υπόλοιπα χαρτιά να καταθέσω και το απολυτήριο λυκείου - και περιέργως ουχί το πρώτο πτυχίο.
Ετσι, μια και δυο πήγα στο σχολείο μου. Αφού συμπλήρωσα έντυπα και υπεύθυνες δηλώσεις και απέκρουσα ευγενικά (με την ουρά στα σκέλια μεταξύ μας μπας και επιταχύνω τη διαδικασία) το λογίδριο της υπεύθυνης (καθηγήτριας) περί της μεγάααααλης αξίας του συγκεκριμένου εγγράφου ότι θα το χρειάζομαι σε όλη μου τη ζωή κι αν θέλω να ανοίξω επιχείριση; να φροντίσω να το βρω γιατί η βεβαίωση δεν εκδίδεται για κάθε χρήση κ.λπ. κ.λπ., αποφάσισα να κάνω μια βόλτα.
Η μόνη διαφορά που διαπίστωσα -θεώρησα ότι δεν άξιζε τον κόπο να συγκινηθώ αν και κάπως μου 'ρθε- ήταν η ύπαρξη αγοριών. (Επί εποχής μου ήταν θηλέων.)
Α, και μια περίεργη μυρωδιά κρουασάν που δεν θυμόμουν. (Τελικά η πάλαι ποτέ καντίνα είχε αντικατασταθεί από παρόμοιας αισθητικής σταντ γνωστής αλυσίδας αρτοποιίας...)
Ολα τα υπόλοιπα ήταν ίδια και απαράλλακτα.

Ακόμα και οι σε μέγεθος αφίσας εικόνες με θρησκευτικά θέματα!

Oh my God!

ΥΓ. Για τον αγαπημένο μου Σ. και για να μην κλαίει όταν διαβάζει αυτά που γράφω.

Λένε...

...ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις.
Η εικονογράφηση στο χθεσινό post.
Εχει κι άλλα η σειρά αλλά αυτό είναι το πιο "σικ".

Κάποιος να τον μαζέψει

Αλλα ήθελα να γράψω, όμως ήρθε στο μέηλ μου αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=aR_6UZm_sf8 μαζί με αυτό: http://feeds.feedburner.com/~r/athinapoli/TvTn/~3/537269079/index.php και καθώς υπέστην σοκ, είπα να το ανεβάσω. Ο άνθρωπος έχει μάλλον λαλήσει...

Mute

Αντιμέτωπη για πρώτη φορά -για επαγγελματικούς λόγους- με το ελληνικό δημόσιο (χάι υπηρεσία ωστόσο) ανακάλυψα τα εξής:
1. το πτυχίο μου δεν έχει "συνάφεια" με την επαγγελματική μου δραστηριότητα (αν και λογικά έχει)
2. για να ληφθεί υπόψη η προϋπηρεσία μου πρέπει να βρω τρόπο "να αποδείξω" ότι υπάρχει συνάφεια (έτσι: έχω πτυχίο αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας και δουλεύω -αιώνες- ως δημοσιογράφος, όμως πρέπει να αποδείξω ότι στη δουλειά μου πχ. στον Σκάι έκανα λογοτεχνικές αναλύσεις στα αγγλικά κι αυτό μάλιστα πρέπει να γίνεται σαφές στη βεβαίωση που θα μου δώσει ο σταθμός!)
3. το μεταπτυχιακό μου "δεν υφίσταται" αν δεν είναι αναγνωρισμένο από το (υψηλής διανόησης) ελληνικό κράτος. (Αυτό το ήξερα μέσες άκρες, όμως δεν φανταζόμουν ότι παίρνει τόοοσο χρόνο η αναγνώρισή του - από το υψηλής διανόησης ελληνικό κράτος)
4. αν δεν το προσκομίσω, ο μισθός μου δεν θα είναι ο αναμενόμενος (σιγά σιγά αλλάζω γνώμη)
5. έλεος ("δεν προβλέπεται, διαβάστε τον κανονισμό")

Where's the teddy

Ακούγοντας τον Παπανδρέου, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε στον νου μια πρωινή -καθημερινή σχεδόν- εικόνα: στην Κηφισίας, λίγο μετά τα σίδερα Χαλανδρίου στην αριστερή μεριά του δρόμου. Πάλι κίνηση αργή. Παρατηρώ γύρω μου κάθε τόσο γατιά σκοτωμένα. Ξαφνικά ένα αρκουδάκι. Ενα παιδικό παιχνίδι παλιάς τεχνολογίας, βρώμικο και τσαλαπατημένο. Κάθε φορά που το βλέπω σκέφτομαι τη μικρή που το 'χασε να κλαίει και να χτυπιέται. Σαν να 'μαι εγώ. Εκτός αν ο κακός μπαμπάς σιχτιρισμένος από το πήξιμο, της το πέταξε από το παράθυρο ακριβώς για να σταματήσει να φωνάζει...

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Το σώμα μου έχει αποκτήσει πολλές πληγές. Κάποιες επουλώθηκαν γρήγορα. Αλλες, άφησαν ένα μικρό σημάδι. Είναι κι αυτές που τις προκάλεσα εγώ και δυσανασχετώ όταν τις αγγίζω. Είναι όμως κι εκείνες που δεν θα κλείσουν ποτέ. Ισως μόνο κάποτε αλλάξουν σχήμα, αμβλύνουν στις άκρες κι όταν τις χαϊδεύεις δεν ανατριχιάζω. Ισως να γίνουν κι αυτές σαν το σημάδι στην κοιλιά μου, ένα χαρακτηριστικό που ποτέ δεν θα φύγει.
Σήμερα κλείνουν 6 μήνες από τότε που έχασα τη μαμά μου. Μισός χρόνος πέρασε κι είναι σαν 15 μέρες. Δεν ξέρω αν έχει αμβλύνει λίγο η πληγή, ξέρω μόνο ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην τη σκεφτώ, που να μην της μιλήσω. Μου λείπει. Πολύ. Και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Ούτε καν ο τρόπος που γελάω.