Τελικά όταν δεν έχεις σύνδεση αισθάνεσαι κομματάκι κουλός. Τόσα συνέβησαν αυτές τις ημέρες και δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Λοιπόν: στις 30/3, απολύθηκα. Δεν μου είχε ξανασυμβεί ομολογουμένως και επιπλέον δεν περίμενα να μου συμβεί. Μπορεί να ανησυχούσα κατά καιρούς αλλά κατά βάθος δεν το πίστευα. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα: Αισθάνεσαι ότι αδικείσαι, ότι δεν σου άξιζε τέτοια μεταχείριση, μετά κατηγορείς τον εαυτό σου και μεμψιμοιρείς, νιώθεις ανίκανος και άχρηστος, θυμώνεις φυσικά αφού ρίξεις τόνους δάκρυα, μπλέκεις σε ατέρμονες συζητήσεις, ονειρεύεσαι να 'σουν πολυεκατομμυριούχος και να μην είχες ανάγκη κανέναν μαλάκα, σου έρχονται σκηνές από το "Τσεκούρι" και γελάς χαιρέκακα και στο τέλος παίρνεις μια βαθιά αναπνοή, βάζεις κάτω τα χαρτιά σου και καταστρώνεις το επόμενό σου βήμα. Χωρίς βιασύνη - παρόλο που στη βράση κολλάει το σίδερο. Επίσης, αποφασίζεις ότι καιρός είναι επιτέλους να στείλεις στο διάολο την αξιοπρέπεια και τη μνημειώδη αυτοκυριαρχία σου. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι σ' αυτό τον κόσμο μόνο τα σκυλιά επιβιώνουν (χωρίς να θέλω να θίξω το συμπαθές αυτό είδος).
2 σχόλια:
θα δεις που η κίνηση αυτή θα βγει σε κακό. Είσαι απ' τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που ξέρω και είναι κρίμα που η υπερβολική σου ευγένεια, σοβαρότητα (με την καλή την έννοια), αξιοπρέπεια και αυτοκυριαρχία δεν "ταίριαξαν". Ξέρεις τι εννοώ. Σ' αγαπάω πολύ και σου εύχομαι να γίνεις ζάμπλουτη και να μην έχεις ανάγκη κανέναν! Χα!
Εγω δυστυχώς το έχω ζήσει και μπορώ να σου πω ότι λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης έκανα καιρό να συνέλθω αν και βρήκα δουλειά μέσα σε 2 βδομάδες.
Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις κάτι καλό και εσύ.
Δημοσίευση σχολίου