Το casting για μια κοπέλα που να μένει με τη μάνα μου κράτησε αρκετές ημέρες.
Η μία πίστεψε ότι ο καρκίνος κολλάει και δεν ήρθε ποτέ στο ραντεβού. Η άλλη είχε προϋπηρεσία μόνο ως barwoman στην Κρήτη και την Πάρο, η τρίτη της θύμιζε Τσετσένα χήρα κι η τέταρτη ήταν τόσο αυστηρή που της ανέβασε την πίεση... Διαλέξαμε τη Λαρίσα. Από τα βάθη της Ρωσίας στα σύνορα με το Καζακστάν. Καθαρό πρόσωπο, πλατύ χαμόγελο κι ένας μικρός Βούδας στο λαιμό της.
Ελπίζω όλα να πάνε καλά.
Δύσκολο να χωνέψεις πάντως ότι στο εξής πρέπει να εξαρτάσαι από κάποιον άλλον, από έναν άγνωστο ουσιαστικά. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό αν και εκείνη, πάντα τόσο ανεξάρτητη και περήφανη, δείχνει να το έχει πάρει απόφαση. Εγώ δυσκολεύομαι ακόμα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αν το πάρεις απόφαση καιεσυ θα τη βοηθήσεις περισσότερο...
Ίσως πάλι να λέω τετριμμένα, κλισέ, κοινοτυπίες..σου αφιερώνω και ας μη ξέρω τις μελωδίες που αγαπώ...τα τραγουδάκια που ψυθυρίζω...ίσως έτσι ξεχαστείς
Προσπαθώ πολύ να είσαι σίγουρος. Μερικές φορές πέρα από τα όρια της συναισθηματικής μου αντοχής. Όμως δεν παύει να είναι δύσκολο. Σ' ευχαριστώ πάντως πολύ.
Δημοσίευση σχολίου