Πάλι με δανεικά fonts. Πρώτη φορά κοιτάζω με τόση λαιμαργία -σχεδόν φθόνο- τους ανθρώπους που δουλεύουν ανέμελα στους υπολογιστές τους. Νιώθω πολλά κλικ μακριά και κάπως αποξενωμένη.
Βλακεία. Έμμονη ιδέα. Κρίση πανικού. Σχεδόν υστερία.
Νοσταλγώ μια ημέρα χωρίς τίποτα. Το μυαλό μου άδειο. Το κεφάλι μου καθαρό από σκέψεις δυσκολεμένες. Χωρίς πόνους. Χωρίς αγωνίες. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλια. Να βλέπω τα σύννεφα να διαλύονται. Να μην ρίχνω διαρκώς λοξές ματιές στο ρολόι. Να νιώθω στο στομάχι μου μια γλυκιά αγαλίαση - όπως όταν τρώω σοκολάτα, γλυκιά και καταπραϋντική.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου