Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ο κόμπος

Τα δύο κορίτσια της θυρωρού της μάνας μου. Δεκατριών και εννέα ετών. Όμορφες, έξυπνες μικρές δεσποινίδες.
Μου έδειχναν φωτογραφίες από τα "παιδικά" τους χρόνια στην Αλβανία. Κοίτα-πώς-είσαι- σαν-αγόρι-κι εσύ-τι μαλλιά-είναι-αυτά;
Ξαφνικά, ανάμεσα στα κονφετί και τα τρυφερά ενσταντανέ των γονιών τους, μια φωτογραφία της μαμάς μου. Χαμογελαστή μπροστά από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Ένας κόμπος. Είπα σιγανά Αχ, η μαμά μου και ξεροκατάπια...

4 σχόλια:

Despoina Chatzipavlidou είπε...

οι κόμποι μας συνδέουν με το παρελθόν και με αυτό που είμαστε. τι συγκίνηση που κρύβουν !

alepou είπε...

Είναι όμως τόσο σφιχτοί καμιά φορά που δεν αντέχονται

□■ The Eraser □■ είπε...

"What does it matter, a dream of love/
Or a dream of lies...And the wind through your bones
Is all that remains/
And we're all gonna be/
Just dirt in the ground/

http://www.youtube.com/watch?v=_5G7fVuLJ6I

alepou είπε...

Σπαρακτικός...