Σεπτέμβρης.
Συνεχίζω να έχω την ίδια θλίψη. Δεν μετριάζεται απλώς αλλάζει. Γίνεται πιο βαριά όσο συνειδητοποιώ σιγά σιγά την απώλεια. Αδειάζουμε το σπίτι τώρα. Με τον μπαμπά αλαφιασμένο -να γίνουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Κατεβάζει πράγματα από τα ράφια και τα στοιβάζει στην είσοδο. Κάθεται στον καναπέ και αναστενάζει. Δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του, δυσκολεύεται να μας παρηγορήσει. Είμαστε πάλι τρεις όμως η ισορροπία έχει κλονιστεί για πάντα.
Κι είναι κι αυτός ο διαολεμένος ο Σεπτέμβρης που για τους περισσότερους σημαίνει μια καινούργια αρχή, κι έχω βρεθεί χωρίς μαμά χωρίς δουλειά και με μια διάθεση άστα να πάνε.
Γκρινιάζω; Για μια φορά ας συγχωρεθώ ρε γαμώτο!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
ίσως γιατί πρόσφατα έχω χάσει κι εγώ κάτι, διάβασα πολύ σχεδόν όλο το blog σου. δεν το συνηθίζω
σε προσθέτω στους φίλους
προ τελευταία κίνηση στο pc πριν το κλείσω για μια εβδομάδα ησυχίας στην Ιθάκη...
να είσαι καλά
και δικαίωμα σου είναι...και καλά κάνεις.Εδώ εμείς για ηλιθιότητες και περνάμε τον Σεπτέμβρη με θλίψη...
Ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας.
Δημοσίευση σχολίου