Συμβαίνει τις δύο τελευταίες ημέρες. Το μυαλό της όμως πρέπει να το προετοιμάζει εδώ και καιρό. Χθες προκάλεσε μια αλλόκοτη τελετή αποχαιρετισμού. Σήμερα το πρωί αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα. Έκλεισε τα μάτια της: θέλω να πεθάνω τώρα, θα πεθάνω τώρα. Επί 8 ώρες το ίδιο πράγμα. Στην αρχή αυστηρά. Δεν ήθελε κανέναν κοντά της. Μην με αγγίζεις. Μην με πιάνεις. Άσε με. Φύγε. Δεν ήθελε να πάρει τα φάρμακά της. Αρνήθηκε να πιει νερό. Να φάει. Πλήρης παραίτηση. Να πεθάνω τώρα. Αφήστε με. Κουράστηκα. Βαρέθηκα δεν αντέχω άλλο.
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Έχω από το πρωί ταχυπαλμία. Αύριο θα την βάλουμε στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι με έκανε να το γράψω όλο αυτό είναι σαν να νιώθω υποχρέωση να καταγράψω αυτές τις στιγμές. Για μένα; Για κείνην;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ξέρω τα λόγια είναι φθηνά και κανείς πραγματικά δεν μπορεί καν να φαντασθείς τι νιώθεις...
Αποφεύγω κοινοτυπίες και απλώς λέω είμαι μαζί σου και ας μη με βλέπεις.
♥
Δημοσίευση σχολίου