Έχουν περάσει ακριβώς 10 μήνες από τότε που έχασα τη μαμά μου.
(Είχα γράψει "πέθανε" αλλά μου φάνηκε ψυχρότερο από αυτό που αισθάνομαι - αχ αυτές οι αναθεματισμένες οι λέξεις.)
Χθες το βράδυ το συζητούσα με την ξαδέλφη μου.
-Πώς είσαι; Δεν έχω κατορθώσει να σε ρωτήσω - δεν μπορούσα.
-Χάλια... Αν και όχι όπως στην αρχή. Παρόλο που ακόμα νιώθω ότι έχουν περάσει μόνο 2 μήνες. Ξέρεις όμως, της μιλάω. Κάθε βράδυ.
Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναπώ τη λέξη μαμά, πέρα από αυτό καθεαυτό το γεγονός του θανάτου της, σοκαρίστηκα.
Γι' αυτό και αποφάσισα να της μιλάω. Δυνατά και κάθε βράδυ.
Κάποιες φορές της ζητάω να με βοηθήσει.
Άλλες να μου δώσει ένα σήμα. Ότι κάνω το σωστό. Ή μήπως όχι;
Μερικές φορές της λέω απλώς καληνύχτα. Αρκεί να προφέρω τη λέξη μαμά.
Ακούγεται παιδιάστικο; Μα νομίζω ότι αυτό δεν τελειώνει ποτέ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Έχω να προσφονήσω τη λέξη μαμά 2 χρόνια και 9 μήνες, περίπου.
Όταν μιλάω για εκείνη δεν χρισημοποιώ αόριστο, γιατί για μένα υπάρχει.
Την λέξη μπαμπά πάλι την έχω κρύψει από το λεξιλόγιο μου, τον Νοέμβρη κλείνει ένα χρόνο μακριά μου και εκείνος.
Μισώ τους Νοεμβρηδες και τις συναντήσεις με τις οικογένειες φίλων και γνωστών.
Της μοιάζω, το βλέπω στον καθρέφτη, το βλέπω στα μάτια των δικών της,το βλέπω γύρω μου...Δυστυχώς δεν είμαι όμως η μαμα.
Δημοσίευση σχολίου