Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

What gain in pain?


Χωράει ανταγωνισμός (και) στον πόνο;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους (φίλους και γνωστούς) για την αρρώστια και στη συνέχεια για το θάνατο της μαμάς μου.

Πρώτη φορά συνέβη με μια κοπέλα στο γυμναστήριο, που άρχισε να κλαίει μόλις της εξήγησα γιατί δεν σκόπευα να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Μου είπε μέσα σε λυγμούς ότι είχε χάσει τη μάνα της πριν 20 χρόνια από καρκίνο, ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκέφτεται, υπονόησε ότι η δική της ταλαιπωρήθηκε περισσότερο καιρό από τη δική μου, ότι η ίδια ήταν πιο νέα από μένα... Κατέληξα να αισθάνομαι πολύ άσχημα και να την παρηγορώ εγώ!

Μετά ήταν με μια πρώην συνάδελφο του πατέρα μου που με κράτησε μισή ώρα μέσα στη μέση του δρόμου και μου ανέλυε με λεπτομέρειες πότε και πώς πέθαναν οι γονείς της, τι σήμανε αυτό για την υπόλοιπη ζωή της και τις σχέσεις της κοκ., τονίζοντάς μου ταυτόχρονα ότι ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Φυσικά γύρισα σπίτι ράκος.

Τελευταία μου έτυχε με έναν καινούργιο δικό μου συνάδελφο που για κάποιους λόγους εμπιστεύτηκα. "Ξέρω ξέρω. Έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου. Όμως ήμουν μόλις 25 και σ' εκείνη την ηλικία πονάει πολύ περισσότερο." Δεν τον έβρισα αλλά πήρα πίσω τους λόγους για τους οποίους τον εμπιστεύτηκα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως φταίω εγώ που για λόγους ευγένειας ή όποιας άλλης μαλακισμένης αρχής δεν μπορώ να κόψω στον άλλον την κουβέντα...
Μέχρι που προχθές από θύμα έγινα θύτης: Είχα να δω την Α. πολύ καιρό. Τη συνάντησα καλοβαμμένη και καλοντυμένη στα εγκαίνια μιας έκθεσης. "Τι κάνεις;" "Καλά. Τι καλά δηλαδή, πεθαίνει ο πατέρας μου." "Α. Εμένα η μαμά μου πέθανε το καλοκαίρι..."

7 σχόλια:

□■ The Eraser □■ είπε...

ΠΕΡΙΕΡΓΟ...ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕΝ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΝ ΘΕΜΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ... ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΛΙΓΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ (ΟΤΑΝ ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ)... Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

alepou είπε...

Γεια σου και σ' ευχαριστώ για το σχόλιο - μερικές φορές φοβάμαι ότι γίνομαι νοσηρή... Πάντως δεν έχω διαβάσει τα συγκεκριμένα κείμενα του Μπουκόφσκι, αλλά θα τα ψάξω. Μικρή τον διάβαζα με μανία (ήταν η εποχή που καταβρόχθιζα -χωρίς λογοκρισία- τα βιβλία του μπαμπά μου από τη βιβλιοθήκη). Όσο για ιστορίες από νοσοκομεία, ρώτα να σου πω όσες θες...

alepou είπε...

Και έτσι, για να κλείσει το θέμα, σήμερα έφαγα KAI το κερασάκι της τούρτας. Ηταν ακόμα πιο πικρό. Για του λόγου το αληθές καταγράφω τη συζήτηση με τη Λ. πρώην/νυν συνάδελφο (είχα να την δω πολύ καιρό):
-Τι κάνεις; Τι κάνει η μαμά σου;
-Η μαμά μου πέθανε.
-Πότε;
-Το καλοκαίρι.
-Ξέρω ξέρω το έχω περάσει κι εγώ με τον μπαμπά μου βέβαια ήμουν πιο μικρή (από σένα), έπαθα βαριά κατάθλιψη, 6 μήνες με ψυχολόγο και πρόζακ, είναι πολύ δύσκολο, αλλά τελικά γίνεται και κάτι καλό - αυτοπροσδιορίζεσαι...
(Νομίζω ότι άκουσα τον εαυτό μου να της λέει "δεν μας χέζεις" αλλά μάλλον όχι, μια και με αποχαιρέτισε με φιλιά...)

□■ The Eraser □■ είπε...

ΧΑΧΑ...1)ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΣΕ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΟΥΝ ΕΝΟΧΕΣ, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ...
2) Η ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΒΛΑΨΕ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, ΜΕ ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΑΣ ΠΛΑΣΑΡΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ¨ΦΙΛΟΙ¨-ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ-ΓΝΩΣΤΟΙ-ΚΤΛ..
3) Κ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ...ΜΕ PROZAK 6ΜΗΝΩΝ Κ ΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΑΥΤΟ ΕΛΕΙΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΙ !!! ΔΕΝ ΤΟ ΕΡΙΧΝΕ ΣΤΗ ΜΑΡΙΧΟΥΑΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΘΑ ΚΟΣΤΙΖΕ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΙΣΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, ΑΝ ΟΧΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....

alepou είπε...

Χα χα, μάλλον έχεις δίκιο!

Α, μπα? είπε...

αυτό γίνεται όποιον πόνο και να προσπαθήσεις να πεις. μόνο που όταν ο πόνος είναι μεγαλύτερος, το γεγονός ότι μιλάμε και δε συνεννούμαστε είναι μια επιπλέον σφαλιάρα. και ναι, είμαστε όλοι μόνοι.

alepou είπε...

Έχεις δίκιο "Α,μπα?". Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι ίσως είναι καλύτερα να το βουλώνει κανείς. Ειδικά σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις...