Η παραξενιά

Είχα βρεθεί κάποτε (παλιά πολύ) με τη Σ. σ' ένα σπίτι εξοχικό στα Μεσόγεια όπου έμεναν δυο αδέρφια συνονόματα, η Νίκη και ο Νίκος. Το σπίτι τους σε κάθε γωνία είχε βιβλία ανοιγμένα ή με τσακισμένα φύλλα. Ρώτησα τη Νίκη ποιος τα διαβάζει όλα αυτά και μου' πε Εγώ! Μ' αρέσει να διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα.
Τόσα χρόνια μετά ξαναθυμήθηκα την "παραξενιά" της Νίκης. Αυτή την περίοδο διαβάζω (πραγματικά διαβάζω, με την πρέπουσα προσοχή και αφοσίωση) τρία βιβλία, για να μην πω 4. Με μαγεύει να μπαινοβγαίνω στους διαφορετικούς τους κόσμους ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Τα δυο πρώτα τα κουβαλάω κοντά 2 μήνες: "Το Τραγούδι της Ιεραποστολής" του John Le Carre, απόκτημα των διακοπών μου στο Κουφονήσι -συνεχίζω να το διαβάζω γιατί μυρίζει ακόμα αρμύρα- και "Στον Κήπο του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" - αυτό δεν θα το τελειώσω μάλλον ποτέ, εκουσίως τουλάχιστον. Τα 2 επόμενα είναι νέα αποκτήματα: "Όλες οι ευτυχισμένες Οικογένειες" του Φουέντες -όλη η μαγεία του Μεξικού σε 400 σελίδες- και "Η Ανάκριση" του καλού φίλου Ηλία Μαγκλίνη...

Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το βιβλίο ακόμα... Με τάραξε πολύ. Το άφησα με λυγμούς στην 50κοστή περίπου σελίδα. Η περιγραφή της νεκρής μάνας είναι σχεδόν φωτογραφική και πονάει, πονάει πολύ.

Θα το ξαναπιάσω. Απλώς δεν ξέρω πόσο σύντομα...