Herstory

Η ιστορία της Χ. Ήρθε από το εξωτερικό στα 9 της, στις αποσκευές της μάνας της και του brand new πατριού της. Τα ίχνη του βιολογικού της πατέρα είχαν χαθεί από τότε που γεννήθηκε.
Η Χ. μεγάλωσε εδώ από κοντά και αγαπημένα. Έκανε δική της οικογένεια. Από κοντά και αγαπημένα.
Όμως ποτέ δεν έπαψε να τον αναζητάει. Μέχρι που σήμερα τον βρήκε! Εκεί μακριά με τη δική του οικογένεια μια ηλεκτρονική διεύθυνση και 2-3 φωτό.
Πώς αισθάνεται; Ούτε κι η ίδια ξέρει.
(Εγώ πάντως χαίρομαι που τουλάχιστον για κάποιους κλείνει αισιόδοξα αυτό το καλοκαίρι...)

I scream you scream

Αυτές οι μέρες αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολες. Έχει περάσει καιρός πολύς από τότε που είχα τόσο ελεύθερο χρόνο. Προσπαθώ να τον καλύψω με διάφορες δραστηριότητες. Ο,τιδήποτε αρκεί να μην είμαι στο σπίτι.

Στο σπίτι τρελαίνομαι. Διαβάζω γράφω ακούω μουσική βλέπω τηλεόραση μιλάω στο τηλέφωνο μαγειρεύω τακτοποιώ πλένω και ξανά από την αρχή με την ίδια ή άλλη σειρά. Κυρίως όμως σκέφτομαι. Πολλά πράγματα όχι απαραίτητα ευχάριστα που συνήθως καταλήγουν σε μια γνώριμη πια ταχυπαλμία. Κι όταν έρχεται ο Γ. μόνο που δεν χοροπηδάω στο κεφάλι του.

Γι' αυτό προτιμάω να παίρνω τους δρόμους. Περπατάω πάνω κάτω το κέντρο της Αθήνας λες και έχω κάνει τάμα. Με γοργό βηματισμό και όμως το βλέμμα μου να πιάνει τα πάντα τριγύρω. Πίνω καφέ με τη θεία μου, την αδερφή της μάνας μου, που είναι και ο μόνος αγαπημένος μου άνθρωπος σε ακτίνα βολής που δεν δουλεύει εδώ που τα λέμε. Παρηγορεί η μία την άλλη μου μιλάει για την εγγονή της. Πάω στο γυμναστήριο κοιτάζω τις βιτρίνες μπαινοβγαίνω σκαστά στα μαγαζιά με τον φόβο μην τυχόν και μου μιλήσουν οι πωλήτριες.

Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει μια τρελή μελαγχολία κι ένα παράπονο σχεδόν παιδικό. Λέω "μαμά-μαμά" βουρκώνω και κουνάω το κεφάλι μου δυνατά δεξιά κι αριστερά μπας κι έρθω στα ίσα μου.

Μάλλον πρέπει να βρω δουλειά ΤΩΡΑ.

P.S.

Ευτυχώς που ξαναρχίζει και ο Dr. House...

Πάλι θα βρέξει ωστόσο

Χθες αποφάσισα να ξαναρχίσω -με αφοσίωση πλέον- γιόγκα.
"Αν στη θέση που βρίσκεστε δεν μπορείτε να αναπνεύσετε, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνετε σωστά και πρέπει να την αλλάξετε", μας είπε η δασκάλα κάποια στιγμή που ήμασταν δεμένοι χειροπόδαρα.
Και ερωτώ: Αν το βράδυ που γυρνάω σπίτι μου και κάθομαι χαλαρή στον καναπέ δεν μπορώ να αναπνεύσω και νιώθω απίστευτη δυσφορία σε όποια θέση και να κάτσω, πάλι κάτι δεν κάνω σωστά και πρέπει να το αλλάξω;
Βοήθειαααααα.

Here comes the sun

Επιτέλους βγήκε ήλιος σήμερα.

Δεν την αντέχω τη μαυρίλα και το κατρουλιό.

Μακάρι να' ταν συνέχεια καλοκαίρι. (Σόρι γλυκέ μου Γ. ξέρω πόσο σε χαλάει η παιδική μου ευχή...)

Σε είδα (πάλι) στον ύπνο μου

Χθες το βράδυ (ή μάλλον σήμερα το πρωί) ονειρεύτηκα τη μαμά μου. Είχε νοικιάσει ένα καινούργιο (αν και επιπλωμένο) διαμέρισμα και είχε μετακομίσει όλα της τα πράγματα στα γρήγορα χωρίς προηγουμένως να τακτοποιήσει και να καθαρίσει. Στο όνειρο ήξερα ότι η μαμά μου δεν ήταν ζωντανή αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να επισκεφτώ το καινούργιο της σπίτι. Πήγα όταν εκείνη δεν ήταν εκεί. Το καθάρισα και το συμμάζεψα όσο καλύτερα μπορούσα. Κλάδεψα και πότισα τα λουλούδια. Από το ανοιχτό παράθυρο είδα τη θάλασσα. Βαθιά και άγρια...

Το παιχνίδι των ευχών

Η desapoin3ison4 με κάλεσε στο παιχνίδι των 3 ευχών.



Για σένα εύχομαι να πετύχεις όσα θες...
Για μένα να βρω πάλι το δρόμο...
Για τους άλλους (τους φίλους) βήματα ελαφριά.

Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου την winnie...

I just don't know

I just dont know what to do with myself
Dont know just what to do with myself
Im so used to doing everything with you
Planning everything for two
And now that were through

I just dont know what to do with my time
Im so lonesome for you its a crime
Going to the movie only makes me sad
Parties make me feel as bad
When Im not with you
I just dont know what to do

Like a summer rose
It needs the sun and rain
Oh, I need your sweet love
To beat all the pain

Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Η Μαμά μου

Λένε ότι το να αδειάζεις το σπίτι κάποιου αγαπημένου σου προσώπου που έχει πεθάνει είναι μια σχεδόν λυτρωτική παύλα απελευθερωτική παύλα εξαγνιστική εμπειρία.

Ε, όποιος τα λέει αυτά λέει μαλακίες. Είναι πολύ πολύ πολύ στενάχωρο, δυσάρεστο, βαρύ και επίπονο και στο τέλος όσο κοιτάζεις το άδειο σπίτι είναι σαν να κοιτάς στο κενό μέσα σου που μεγαλώνει και μεγαλώνει...

Καλοκαίρι αιώνια

Πήρα πάλι τους δρόμους. Περίεργη μέρα σήμερα. Σαν τροπική. Το μεσημέρι στην Πατησίων λίγο πριν το Πολυτεχνείο μια αφίσα προτρέπει στο "Αιώνιο Καλοκαίρι" μέσω δωρεάν σεμιναρίων εσωτερικής εναρμόνισης. Τρεις Ιάπωνες το έχουν ήδη βρει και ανοίγουν πλουμιστή ομπρελίτσα για να προφυλακτούν από τον ήλιο.
Στο Μουσείο ζέχνει. Κάτουρο μπύρα και χαλασμένη ντόπα. Περνάω στα γρήγορα κρατώντας την ανάσα μου ίσια το βλέμμα την τσάντα σφιχτά στο πλευρό μου.
Άλλη μία επίσκεψη στην Μπ.: "Μην την κλαις κάθε μέρα τη μάνα σου γλυκιά μου, θα την βρυκολακιάσεις"...

Πρώτος κύκλος

Φτάσαμε στα "Σαράντα". Λένε ότι μετά από σαράντα μέρες κλείνει ένας πρώτος κύκλος πένθους. Ότι συνειδητοποιείς αυτό που αρνείσαι τόσο καιρό. Ότι παίρνεις απόφαση το "δεν είναι". Ίσως γι΄αυτό αυτές τις μέρες νιώθω τόσο βαριά θλίψη.

Ποτέ στο παρελθόν δεν είχα σκεφτεί το θάνατο. Ουσιαστικά δηλαδή. Μόνο ως αγωνία τον είχα στο μυαλό μου, φόβο μην χάσω τους ανθρώπους που αγαπάω.

Τώρα με διακατέχει. Μαζί με τον πόνο που νιώθω για τον χαμό της μαμάς μου, νιώθω κάπου μέσα μου ότι με τρομάζει και η συνειδητοποίηση της δικής μου θνητότητας.

Διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Yalom ¨Στον Κήπο του Επίκουρου: Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Ελπίζω να με βοηθήσει να βρω κάποιες απαντήσεις.

ΥΓ. Γνωρίζω ότι το blog είναι κάπως νοσηρό. Αυτά όμως μπορώ να γράψω μόνο. Αυτά ή τίποτα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Μπλε κενό

Πέντε μέρες στο Κουφονήσι. Για πρώτη φορά στο νησί, για πρώτη φορά διακοπές τόσο αργά.

Παιδιά μας πήγαινε η μάνα μας στη Σίφνο. Μέναμε από μέσα Ιουλίου μέχρι τέλη Αυγούστου. Βλέπαμε το νησί να σενιάρεται για να υποδεχτεί τους τουρίστες, το βλέπαμε και κουρασμένο να μαζεύει τα κομμάτια του. Ήταν ωραία. Ένιωθα μια γλυκιά μελαγχολία και μια κρυφή χαρά ταυτόχρονα όσο έφευγαν κι οι τελευταίοι κι εγώ παρέμενα εκεί.

Έτσι ήταν και το Κουφονήσι. Πέρναγε πια στην άλλη φάση, να προετοιμαστεί για το χειμώνα.

Τώρα πίσω. Πριν δεν έφευγα από την Αθήνα για τη μαμά. Τώρα δεν ήθελα να φύγω από εκεί πάλι για τη μαμά.

Fall

Σεπτέμβρης.

Συνεχίζω να έχω την ίδια θλίψη. Δεν μετριάζεται απλώς αλλάζει. Γίνεται πιο βαριά όσο συνειδητοποιώ σιγά σιγά την απώλεια. Αδειάζουμε το σπίτι τώρα. Με τον μπαμπά αλαφιασμένο -να γίνουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα. Κατεβάζει πράγματα από τα ράφια και τα στοιβάζει στην είσοδο. Κάθεται στον καναπέ και αναστενάζει. Δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του, δυσκολεύεται να μας παρηγορήσει. Είμαστε πάλι τρεις όμως η ισορροπία έχει κλονιστεί για πάντα.

Κι είναι κι αυτός ο διαολεμένος ο Σεπτέμβρης που για τους περισσότερους σημαίνει μια καινούργια αρχή, κι έχω βρεθεί χωρίς μαμά χωρίς δουλειά και με μια διάθεση άστα να πάνε.

Γκρινιάζω; Για μια φορά ας συγχωρεθώ ρε γαμώτο!