Ακατάλληλον

Συμβαίνει τις δύο τελευταίες ημέρες. Το μυαλό της όμως πρέπει να το προετοιμάζει εδώ και καιρό. Χθες προκάλεσε μια αλλόκοτη τελετή αποχαιρετισμού. Σήμερα το πρωί αποφάσισε να καταθέσει τα όπλα. Έκλεισε τα μάτια της: θέλω να πεθάνω τώρα, θα πεθάνω τώρα. Επί 8 ώρες το ίδιο πράγμα. Στην αρχή αυστηρά. Δεν ήθελε κανέναν κοντά της. Μην με αγγίζεις. Μην με πιάνεις. Άσε με. Φύγε. Δεν ήθελε να πάρει τα φάρμακά της. Αρνήθηκε να πιει νερό. Να φάει. Πλήρης παραίτηση. Να πεθάνω τώρα. Αφήστε με. Κουράστηκα. Βαρέθηκα δεν αντέχω άλλο.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Έχω από το πρωί ταχυπαλμία. Αύριο θα την βάλουμε στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι με έκανε να το γράψω όλο αυτό είναι σαν να νιώθω υποχρέωση να καταγράψω αυτές τις στιγμές. Για μένα; Για κείνην;

Sunday at Devil Dirt*

Μικρή απεχθανόμουν τις Κυριακές. 'Ηταν η μέρα της υποχρεωτικής εξόδου με τον μπαμπά. Ήθελε δεν ήθελε, θέλαμε δεν θέλαμε, θα μας έπαιρνε για φαγητό αφού επισκεπτόμασταν πρώτα 2-3 φίλους του που "τύχαινε" να μένουν κάπου στη διαδρομή. Τον αδικώ; Μπορεί. Σίγουρα δεν είχε οδηγίες χρήσης για τα δυο παιδάκια του που δεν είχε προλάβει να γνωρίσει και πολύ καλά. Τέλος πάντων. Ήταν μελαγχολικές αυτές οι Κυριακές, άρχιζε και το σχολείο την επόμενη, άστα να πάνε.

Τώρα οι Κυριακές είναι της μαμάς. Η κοπέλα που την προσέχει έχει ρεπό, οπότε μοιραζόμαστε το 24ωρο ο αδερφός μου, εγώ και η Ντάνα, η άλλη κοπέλα που έρχεται το βράδυ. Οι Κυριακές τελευταία έχουν δυσκολέψει. Η αγωνία της μαμάς μου για το αν θα μπορώ να την σηκώσω. Οι πόνοι. Το αργό και ασταθές της περπάτημα. Μην πέσει. Γιατί δεν τρώει αρκετά. Αν θα καταφέρει να κοιμηθεί ήσυχη. Όλες οι αισθήσεις μου στο 1.000. Ο δικός μου πόνος που συγκρατώ με ένα κουρασμένο χαμόγελο. Με το που βγαίνω από το σπίτι της είναι σαν να έχω τρέξει μαραθώνιο. Αν γυρίσω κατευθείαν στο δικό μου πέφτω σε λήθαργο.

Χθες όμως ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό. Εμείς και καμιά εκατοστή μετανάστες με μπύρες και ξηρούς καρπούς να ρεμβάζουν την Αθήνα, για μια φορά κι εκείνη στα πόδια τους. Ήταν περίεργα, δεν μπορώ να πω ότι μου έφτιαξε το κέφι. Πήρα κι αυτό το μήνυμα από τον Λ. "σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες, είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά πιστεύω ότι θα βγεις καλύτερος άνθρωπος από αυτή τη μαυρίλα" και η διάθεσή μου κούμπωσε για τα καλά.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μια και μετά την ανάβαση στο λόφο, πήγαμε σινεμά. "Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα": "Δύο απρόβλεπτοι χαρακτήρες, ένα θαυμάσια φωτογραφημένο, ασπρόμαυρο Λος 'Αντζελες κι ένα γεμάτο ξεκαρδιστικές εκπλήξεις σενάριο μετατρέπουν ένα καταδικασμένο ραντεβού στα τυφλά στην ρομαντική κομεντί-έκπληξη της χρονιάς." Αυτά έταζε το Αθηνόραμα και είπαμε να το δοκιμάσουμε μπας και κάποια στιγμή χαμογελάσει το χειλάκι μας. (Ήταν μια από αυτές τις ημέρες που φοράω ρούχα "διακοπών" με την ελπίδα ή μάλλον με τη σιγουριά ότι δεν θα συναντήσω κανέναν γνωστό. Συνάντησα 4, μεταξύ αυτών και την Τ. με τη φίλη της που μόλις έχασε τον σύζυγό της σε ένα φρικτό δυστύχημα και η οποία μου συνέστησε "να βγαίνω για να ξεφύγω από όλη αυτή τη θανατίλα"!). Για να μην μακρυγορώ, την ταινία δεν την είδαμε ολόκληρη όχι (μόνο) γιατί την ψιλοβαρεθήκαμε αλλά γιατί στο τελευταίο μισάωρο, άναψαν τα φώτα λόγω έκτακτου περιστατικού. Κάποιος έμεινε. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν αλλά μέχρι και που ήρθε το ασθενοφόρο δεν τα είχαν καταφέρει...

(Την επόμενη Κυριακή λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι.)

*Δανείζομαι τον τίτλο του νέου υπέροχου δίσκου των Isobel Campbell & Mark Lanegan.

Αργά τη νύχτα

"After Dark". Το τελευταίο βιβλίο του Haruki Murakami που μεταφράστηκε στα αγγλικά. Μια νύχτα, ή μάλλον οι μικρές ώρες μιας νύχτας στο Τόκυο. Περίεργο. Υποχθόνιο. Μια ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα τριγυρνάει στην πόλη ενώ η μεγαλύτερη αδερφή της βρίσκεται για δύο μήνες σε λήθαργο από επιλογή. Αποσπασματικό και ταυτόχρονα αλλόκοτα δεμένο. Σαν εφιάλτης. Ίσως πρέπει να διαβάζεται μόνο μετά τα μεσάνυχτα όταν τα σχήματα αλλάζουν και το μυαλό παίζει αναπάντεχα παιχνίδια.

cityofathens.gr

Τίποτα. Μικρές αλλαγές. Όπως το ότι η μαμά μου έχει αρχίσει να παραμιλάει. Στο σπίτι μας σε μερικά σημεία ο χρόνος έχει σταματήσει την ημέρα της μετακόμισης. Χθες ήταν βραδιά φεστιβάλ. (Not) a Love Song του Αλαίν Μπυφάρ (όπως τον γράφει το πρόγραμμα). Θα προτιμούσα να το ΄βλεπα σ' ένα κλαμπ με μοχίτο και χαμηλό φωτισμό ή καλύτερα, να μην το ΄βλεπα καθόλου. Το πρωί στο κέντρο μα(ι)νάδες και κόρες εφορμούν στις εκπτώσεις. Στο Κολωνάκι μαθήματα οδικής συμπεριφοράς από μαμά-οδηγό. Με την αμέριστη συμπαράσταση της έφηβης κόρης της ξεβιδώνει τις πινακίδες από το παράνομα παρκαρισμένο Smart της. Με σταθερότητα και σιγουριά σεσημασμένου η μικρή τις κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλάκι. Στο Σύνταγμα φυσάει ένα αεράκι. Η πινακίδα της "δημοτικής αρχής" αναβοσβήνει με οδηγίες σωστής περιβαλλοντικής συμπεριφοράς αυτή τη φορά. Δεξιά στο παρτέρι, ημίγυμνος τοξικομανής φλερτάρει επικίνδυνα με τους πανσέδες ενώ δυο δίμετροι Νιγηριανοί ζαλώνονται την πραμάτεια τους και εξαφανίζονται στους γύρω δρόμους με τα μάτια (πάντα) στην πλάτη.

Δύσκολη Δευτέρα

Μερικές φορές φαντάζομαι ότι όλο αυτό απλά δεν συμβαίνει. Κυττάζω το υπνοδωμάτιο της μαμάς μου. Παραβλέπω τα δεκάδες μπουκαλάκια, ορούς, αποστειρωμένα γάντια, σπρέι, γάζες και εστιάζω σε δύο κορνιζαρισμένες φωτογραφίες. Ο αδερφός μου ελαφρώς βλοσυρός (μπορεί να φταίει το ασπρόμαυρο) γύρω στα 20 και στην άλλη εγώ, 19, ηλιοκαμμένη και χαρούμενη ένα σούρουπο στην Σαντορίνη. Κρατάω αυτές τις εικόνες και μαζί την αναπνοή μου ενώ αφουγκράζομαι τη δική της που πασχίζει μέσα από το οξυγόνο. Έχω ξαπλώσει στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και της κρατάω το χέρι. Την κυττάζω, της χαϊδεύω τα μαλλιά. Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι εκείνη την εποχή στη Σαντορίνη, αθώα μέχρι βλακείας. Δεν επιθυμώ να ανταλλάξω το τώρα με το τότε μόνο 2-3 πράγματα μακάρι να μπορούσα να επαναφέρω στα ίσια τους. Κάποτε σάστιζα που οι άνθρωποι, οι εφημερίδες, οι ειδήσεις σκόπιμα αντικαθιστούσαν τη λέξη "καρκίνος" με κάτι που ηχούσε πιο ανώδυνα, όπως "επάρατος" (άσχετα αν το επίθετο σημαίνει καταραμένος). Σάστιζα γενικά με τον φόβο που δημιουργούν στους ανθρώπους κάποιες γαμημένες λέξεις. Πλέον το κατανοώ - είναι πραγματικά τρομαχτικά τα σημάδια της "κατάρας", η ανεξέλεγκτη, η αποτρόπαιη πορεία της...

Where is Alice?

Είδα την "Αλίκη στις πόλεις" του Βέντερς. Τη γύρισε το '73 και όμως 35 χρόνια μετά, παρόλο που τόσα έχουν αλλάξει στο βλέμμα κινηματογραφιστών και κοινού (και οι πολαρόιντ πρόσφατα καταργήθηκαν οριστικά), η ΕΙΚΟΝΑ της παραμένει παντοδύναμη. Όσο για τη μικρή Yella Rottlander, είναι απίστευτη. Απ'ότι φαίνεται όμως η ταινία τη σημάδεψε μια και η καριέρα της δεν προχώρησε ιδιαίτερα. Κρίμα; Μπορεί και καλύτερα έτσι.

Αθηναίοι #3

Το θερμόμετρο μέτραγε 44 βαθμούς σήμερα στις 3 το μεσημέρι. Κι όμως η ηλικιωμένη γυναίκα έξω από το μετρό του Ευαγγελισμού από την κεντρική πλευρά, στη Βασ. Σοφίας, προφυλαγμένη στη σκιά πίσω από τους θάμνους, έχωνε βαθιά το χέρι της μέσα στη σακούλα που έσερνε με ένα καροτσάκι λαϊκής και έβγαζε τι; Χούφτες βραστά μακαρόνια που πέταγε σε στυλ feuilles volantes πάνω από το κάγκελο κάτω στο παρκάκι για ποιον; για τα περιστέρια που συνωστίζονταν γύρω της; τις γάτες; τ' αδέσποτα σκυλιά;

Ανάμεσα σε δύο φύλα (και 700 σελίδες)

Το είχα στη βιβλιοθήκη μου από τότε που κυκλοφόρησε αλλά πάντα το προλάβαιναν οι νέες εκδόσεις (επιπλέον με αποθάρρυνε ο όγκος του). Τελικά αποφάσισα να το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία. Μιλάω για το "Middlesex" του Jeffrey Eugenides. Δεν είναι ό,τι πιο light για καλοκαιρινό ανάγνωσμα (λόγω βάρους δεν ενδείκνυται για παραλία άλλωστε) αλλά αξίζει την προσπάθεια. Ειλικρινά είναι τουλάχιστον συναρπαστικό. Στις 700 και βάλε σελίδες του (έχω διαβάσει μόνο το μισό προς το παρόν) παρακολουθούμε την ιστορία της οικογένειας Στεφανίδη που από την Μικρά Ασία και μετά από πολλές αντιξοότητες καταλήγει στο Ντητρόιτ του '30. Ποτοαπαγόρευση, κακόμοιροι μετανάστες, γκέτο, δυσκολίες πρακτικές αλλά και συναισθηματικές. Και επιπρόσθετα φόβος, κυρίως λόγω παράτολμων σχεδόν ανίερων, επιλογών. Κεντρικό πρόσωπο υποτίθεται ότι είναι η Κάλλι που αφηγείται τη saga ως Καλ. Δεν λέω άλλα. Μια πολύ καλή κριτική έχει δημοσιευτεί στο New York Review of Books (και με πολύ πετυχημένο τίτλο). Την παραθέτω http://www.nybooks.com/articles/15794 και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Μάμα δύο

Το ότι θα έφτανα να συγκινηθώ με τη σκηνή που η Μέριλ Στριπ/Ντόνα ισιώνει τα μαλλιά της κόρης της στο κινηματογραφικό Mamma Mia (για την ιστορία, το original track: http://www.youtube.com/watch?v=WY57jGNCN8Q) δεν το πίστευα. Ωστόσο συνέβη και αυτό με κάνει να ανησυχώ. Καμιά συμβουλή γιατρέ μου;

Rapid Eye Movement

Χθες. Λίγο πριν τη βροχή. Επίσημη πρώτη στο μπαλκόνι. Τα πόδια μου στηρίζονται στα πράσινα κάγκελα σαν βαρυποινήτες του Σινγκ Σινγκ που πασχίζουν να αποδράσουν. Ανάμεσά τους ένα ανοιχτό παράθυρο. Φαίνεται ο βραδυνός Υμηττός και οι κεραίες του. Μυστήριο πράγμα. Η Αθήνα θυμίζει δεκαπενταύγουστο. Οι REM χαλί στον Προκόπη Δούκα "20 εκατομμύρια δολάρια πλήρωσε η Γαλλία για να απελευθερωθεί η Ίνγκριντ Μπετανκούρ". Κινούμενα σχέδια συντονίζουν την τσιρίδα τους με το τρίξιμο της διπλανής τέντας. Ρουφάω με σθένος ένα home made μοχίτο. Τούρμπο. Σιγά σιγά περνάω μέσα από τα κάγκελα...

Όλα ή τίποτα

Ξαναδιάβασα το προηγούμενο post. Ή μάλλον μου το διάβασαν. Πολύ θλιβερό. Σχεδόν μ' έπιασε ζαλάδα. Γι΄αυτό και προσπαθώ να με ενισχύσω...

Ουφφ

Πολύ καιρό χωρίς σύνδεση τα ίδια απλώς χωρίς σύνδεση και με περισσότερη ζέστη. Κινούμαι κάπως ζομπιοειδώς θες η ζέστη θες η έλλειψη σταθερής καθημερινής ενασχόλησης θες η αργά αλλά σταθερά επιδεινούμενη αρρώστια της μαμάς μου δύσκολο να καταλάβεις πλήρως πόσο επώδυνο είναι να βλέπεις ένα τόσο αγαπημένο πρόσωπο να λιώνει μέρα με τη μέρα κι εσύ τι; να περιμένεις (τι;) με όλες τις αισθήσεις οξυμένες. Πολύ μακρύ προβλέπεται αυτό το καλοκαίρι τα ίδια λέγαμε και το προηγούμενο εδώ και 17 μήνες υπολογίζουμε τις κινήσεις μας με βάση τις γιορτές/αργίες/διακοπές που ΔΕΝ θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναπεράσουμε όλοι μαζί σαν τα "κοράκια" μου είπε κάποιος όχι με κακία. Ουφφφφφφφ