Ούτε αυτό μπορώ να το αναρτήσω στο fb

Αυτή τη στιγμή ένας εκ των αρχισυντακτών, διευθυντών σύνταξης, έκδοσης ή ό,τι άλλο, που έχει την τύχη να διαθέτει δικό του γραφείο και την ατυχία η πόρτα αυτού του γραφείου να είναι φάτσα κάρτα ανοιχτή μπροστά στο δικό μου, βλέπει ελληνικό σίριαλ στην τηλεόραση. Όπως κάθε μέρα άλλωστε...

Georges Moustaki (3 Μαΐου 1934- 22 Μαΐου 2013)

-Θυμάσαι που είχαμε πάει στη συναυλία του Μουστακί με τη μαμά στον Λυκαβηττό; Τώρα θα της τραγουδάει στον παράδεισο... 

-Ναι, θυμάμαι κι έχω αγοράσει τραγούδια του με τον Yves Montand, που της άρεσε κι αυτός πολύ, και τα έχω στο iphone για να θυμάμαι τη μαμά...

Να προσθέσω...

...κι ένα ενδέκατο:

Ότι πρέπει να λέω και συγνώμη όταν ζητάω από κάποιον να μην φυσάει τον καπνό του μέσα στη μούρη μου!

Τι με έμαθε αυτή η δουλειά σε 10 φράσεις...

 
 Τα γράφω για να μην τα ξεχάσω...

1. Ότι ρεπορτάζ δεν σημαίνει έρευνα αλλά είναι μια αυθαίρετη συνήθως απόφαση / εντολή κάποιου "ανωτέρου" που ουδεμία σχέση έχει με το θέμα, ότι πρέπει να βγάλεις αυτόν τον συγκεκριμένο "τίτλο". Τώρα αν δεν σου βγαίνει, ε, να σου βγει.

2. Ότι οι μετανάστες και οι τσιγγάνοι δεν χωρούν φωτογραφικά στις σελίδες μας γιατί δεν είναι "κανονικοί" άνθρωποι...

3. Ότι ακόμη κι ένα γήπεδο γκολφ στον πυρήνα προστατευόμενης περιοχής είναι ανάπτυξη και δεν μπορούμε να της πάμε κόντρα. ("Κατανοώ τις οικολογικές σου ευαισθησίες, αλλά έχε υπόψη σου ότι η εφημερίδα είναι υπέρ της ανάπτυξης. Αν θέλεις, σου οργανώνω μια ημερίδα να μιλήσεις γι' αυτά που σε απασχολούν και να σε προλογίσω κιόλας!" - η καλύτερη ατάκα ever...)

4. Ότι οι κυνηγοί είναι κι αυτοί άνθρωποι γι' αυτό ας τους αφήσουμε να κάνουν ανενόχλητοι το θεάρεστο έργο τους.

5. Ότι τα νησιά μας είναι τουριστικός προορισμός, οπότε μαλακίες περί ρύπανσης και χωματερών δεν παίζουν.

6. Ότι χώρες όπως το Μπαγκλαντές ή η Ινδία είναι πολύ μακριά από την Ελλάδα μας για να μας απασχολούν.

7. Ότι enough is enough με τους Αφρικανούς που υποφέρουν από τη λειψυδρία. Είναι πολύ στενάχωρο το θέαμα για κυριακάτικο ξεφύλλισμα.

8. Ότι οι Κινέζοι πάνω απ' όλα είναι εν δυνάμει επενδυτές, οπότε ας ξεχάσουμε ότι η χώρα έχει τις χειρότερες περιβαλλοντικές επιδόσεις στον πλανήτη!

9. Ότι όλα είναι προϊόν μαγειρέματος κι ότι οι αρχισυντάκτες έχουν τη μαγική ικανότητα να διαβάζουν τη σκέψη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν, οι οποίοι μιλούν για θέματα που επίσης (οι αρχισυντάκτες) δεν γνωρίζουν, και να την μεταφέρουν κατά το δοκούν στο κείμενο που υπογράφεις ΕΣΥ.

10. Ότι όλοι ανεξαιρέτως, ακαδημαϊκοί, καθηγητές, περιβαλλοντολόγοι, επιστήμονες, κλπ. είναι παπάρες. Α, κι ότι ο μεγαλύτερος απ' όλους τους παπάρες είναι ο δήμαρχος της Αθήνας...

Μαμά, 1939-2008

Σ' ευχαριστώ μαμά όπου και να σαι...

Σήμερα το πρωί μπήκα στο facebook. Γνωστοί και φίλοι είχαν αναρτήσει ευχές και φωτογραφίες των μανάδων τους. Κάποιοι ακόμη και των νεκρών μανάδων τους. Μπήκα κι εγώ στον πειρασμό αλλά μόλις διάλεξα την φωτό ένας κόμπος μου στάθηκε στο λαιμό και μετά άρχισα να κλαίω με λυγμούς.

Μέχρι που διάβασα τη χαρμόσυνη είδηση: "Σήμερα ημέρα της μητέρας η σύντροφός μου έγινε μαμά, κι εγώ μπαμπάς".

Κι όταν πια ο Ιάσονας μου είπε "σ' ευχαριστώ μανούλα" επειδή του έφτιαξα το αυτοκινητάκι του, κατάλαβα ότι όλη αυτή η αγάπη που μου έμαθες έχει ...μετουσιωθεί σε κάτι πολύ πολύ βαθύ,
ιδιαίτερο, μοναδικό...

Σ' ευχαριστώ πολύ μαμά λοιπόν. Χωρίς εσένα, σίγουρα, δεν θα είχα φτάσει ως εδώ...

You make my day

 

7.5.13

-Τι ζωγραφίζεις;
-Εναν πολύχρωμο ουρανό.
-Κάνε κι έναν άνθρωπο.
(Κάνει ένα κεφάλι, σώμα, πόδια, χέρια)
-Μαλλιά δεν έχει;
-Τά κοψε!

8.5.13

-Όταν βρέξει θα πέσουν σταγόνες στο κεφάλι μας;
-Ναι.
-Και θα πούμε ότι κλαίει το ουράνιο τόξο;

9.5.13

-Θέλω να είμαστε πάντα μαζί.
-Θα είμαστε πάντα μαζί.
-Και να μη μου λείπεις. Κάθε μέρα δουλειά... μπα μπα μπα!!

-Σε αγαπάω ανέμελα (τι είναι ανέμελα;).

Η δουλειά δεν είναι ντροπή

Σήμερα δουλεύω. Ούτε αργία ούτε μεταφερόμενη απεργία. Στο γραφείο καταφθάνουν σιγά σιγά όλοι οι εκδρομείς του Πάσχα. Χαρούμενοι, αφράτοι και ροζέ, γεμάτοι ευχές και αληθώς.

Εγώ είμαι κομματάκι μουντή. Ή μάλλον έγινα στα πρώτα 5 λεπτά που έκατσα στην καρέκλα μου.

Η λαχτάρα να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ βροντώντας την πίσω μου επανήλθε και μάλιστα δριμύτερη. Μετά από 4 πραγματικά αγχολυτικές ημέρες, η επιστροφή στην τσιγαρίλα της καθημερινότητας με προσβάλει.

Έλα όμως που δεν βλέπω φως. Κάθε μέρα που περνάει, λέω, θέλω να αλλάξω δουλειά, πόσο ακόμη μπορώ να διευρύνω τα όρια των αντοχών μου;

Μπα, η μόνη λύση είναι να καταργήσω σαββατοκύριακα κι αργίες. Να μην μου μπαίνουν ιδέες στο μυαλό και ζορίζομαι. Να μην καταλαβαίνω τη διαφορά βρε αδερφέ. Του μέσα και του έξω.

ΥΓ. Πριν φύγω το πρωί ο Ιάσονας με ρώτησε: "Μαμά, θα μου λείψεις σήμερα;"

Χρόνια Πολλά

Ένα περίεργο πράγμα... Σπάνια μου τυχαίνει να επικρατεί απόλυτη ηρεμία στο σπίτι, να κάθομαι στον καναπέ με τον καφέ μου χωρίς να τρέχω από δω κι από κει. Τώρα όμως που και οι δυο, μπαμπάς και γιος κοιμούνται ακόμη, εξουθενωμένοι από τη χθεσινή ημέρα, αισθάνομαι μια περίεργη μοναξιά και μόλις που κρατιέμαι για να μην μπω στα δωμάτιά τους να τους ξυπνήσω με γλυκόλογα...

Ιστορίες

Κι εκεί που πίστευα ότι είχα πάρει διαζύγιο με τη μνήμη μου, άρχισα να κατακλύζομαι από αναμνήσεις. Καλές με άσχημες στιγμές, κακές με μια γλυκιά επίγευση στο τέλος.

Βαυκαλίζομαι και θεωρώ ότι για όλα φταίει το facebook, με όλον αυτόν τον καταιγισμό pop up ονομάτων και καταστάσεων, και όχι η -μέση πλέον- ηλικία μου που ευνοεί τέτοιου τύπου αναπολύσεις και συναισθηματισμούς.

Έτσι συνέβη και χθες. Ο θάνατος του Λευτέρη Βογιατζή, που τον θαύμαζα, αλλά δεν τον ήξερα προσωπικά, ξύπνησε μια ολόκληρη εποχή. Με πήγε πίσω στα σχολικά μου χρόνια, τότε που κάθε Παρασκευή ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο. Οι δυό μας στην αρχή και αργότερα και με τον αδερφό μου. Περνούσε και με έπαιρνε και βλέπαμε θέατρο.

Ο πατέρας μου δεν είναι κανένας λόγιος, δικηγόρος ήταν, αλλά πάντα είχε λατρεία με τα βιβλία - και το θέατρο. Διάβαζε θέατρο από μικρός. Έχω ακόμη κάτι δερματόδετες εκδόσεις του με το μονόγραμμά του. Τα διάβασα κι εγώ αυτά τα βιβλία, Ο'Νιλ, Μπέκετ, Σέξπηρ, τους διάβαζα κι ας μην είχα, ακόμη, ιδέα.

Τέλος πάντων σε μια από αυτές τις εξόδους πήγαμε να δούμε και τον Βογιατζή. Την Σπασμένη Στάμνα. Για μένα ήταν μια αποκάλυψη. Νομίζω και για τον αδερφό μου παρόλο που ήταν αρκετά μικρότερος. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι που απλώς δεν ήθελα να τελειώσει (μου συμβαίνει συχνά έκτοτε ειδικά στον κινηματογράφο).

Αφού τελείωσε η παράσταση, ο πατέρας μου μας πήγε για φαγητό σε μια ταβέρνα κοντά στο θέατρο, όπου ω του θαύματος ήρθε κι όλος ο θίασος...

Νομίζω ότι θα θυμάμαι αυτή την αίσθηση για όλη μου τη ζωή.