Back to the '70s?

Μια μέρα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, συζητούσα με τον Γ. για το πώς θα ήθελα να μεγαλώσουμε το παιδί μας.

Είχα στο μυαλό μου εικόνες (απομόνωσα τις ευχάριστες) από τη δική μου παιδική ηλικία, τότε παλιά στα μέσα της δεκαετίας του '70, που κάναμε αμέριμνοι ποδήλατο και μακρινές βόλτες και κανείς δεν ανησυχούσε, παίζαμε με κούκλες, αυτοκινητάκια και ζωγραφίζαμε με δαχτυλομπογιές, ξέρεις, τότε που η Κηφισίας ήταν μια στενή λεωφόρος, που κοντά στο γηροκομείο είχε ένα λούνα παρκ (δεν κάνω πλάκα) κι ο ανισόπεδος κόμβος ήταν άγνωστη λέξη για όλους, τα αδέρφια βασιλόπουλοι στον Φάρο Ψυχικού είχαν χωριστεί σε αβ και γίγας ("ο κίτρινος αβ" τον αποκαλούσα γιατί είχε κίτρινο στο σήμα του, τώρα έχει αντικατασταθεί από συγκρότημα πολυτελών καταστημάτων), τα λεωφορεία είχαν ακόμα εισπράκτορα - μα τι λέω;

Τέλος πάντων, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, έτσι όπως πάνε τα πράγματα στην οικονομία της χώρας, πολύ φοβάμαι ότι κάπως έτσι θα το μεγαλώσουμε...

Ημέρα της Γης σήμερα...

Ωραιότατο βίντεο της Greenpeace
http://www.greenpeace.org/international/getinvolved/give-earth-a-hand

και, εναλλακτικά, η νέα σειρά της Ιζαμπέλα Ροσελίνι "Green Porno" σχετικά με την αναπαραγωγή των ζώων...
http://link.brightcove.com/services/player/bcpid1745093298?bctid=77813787001

Scary...

http://www.newyorker.com/arts/critics/books/2008/11/17/081117crbo_books_acocella

Ενδιαφέρον και κάπως τρομακτικό άρθρο για το "overparenting". Αν και είναι ακόμα νωρίς...

Διαπιστώσεις/απορίες

Τα πρώτα σύννεφα στον γάμο των γονιών μου φάνηκαν -ή καλύτερα πιστοποιήθηκαν- λίγο πριν ο πατέρας μου κλείσει τα σαράντα. "Στα σαράντα ξεκινάει η εμμηνόπαυση στους άντρες" έλεγε η μάνα μου, αλλά εγώ ήμουν μόλις 8 και δεν πολυκαταλάβαινα. Παρόλα αυτά το θυμάμαι μια και συνήθιζε να το επαναλαμβάνει συχνά πυκνά.

Ε, ο μπαμπάς μου είχε αρχίσει πλέον να απλώνει χέρι και σε ...γειτονικά νοικοκυριά (για να το πω σεμνά) και μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, τσακώθηκε. Και επήλθε η ρήξις η οποία ωστόσο διήρκεσε πολλάαα χρόνια (με τα ανάλογα πισωγυρίσματα) μέχρι να μπει οριστικό λουκέτο στη σχέση, κοινώς να βγει το διαζύγιο. Σημειωτέον ότι οι γονείς μου ήταν μαζί από έφηβοι.

Πώς μου ΄ρθαν όλα αυτά; Μου ήρθαν απλώς γιατί βλέπω ότι φίλοι και γνωστοί που παντρεύτηκαν και κυρίως έκαναν παιδί/ιά γύρω στα 30, τώρα που έχουν κλείσει πλέον τα σαράντα, έχουν μπει σε αντίστροφη τροχιά, με άλλα λόγια χωρίζουν ο ένας μετά τον άλλον. Κάτι σαν φαινόμενο ντόμινο.

Και διερωτώμαι, εγώ που μόλις παντρεύτηκα (ναι, το έκανα κι αυτό -προ μηνός ενώπιον δημάρχου και στενών συγγενών- και δεν πόνεσε) και περιμένω παιδί μετά τα 40, είμαι στο απυρόβλητο; Θέλω να ελπίζω πως ναι...

Ma tante P.

Η θεία μου, η αδερφή του πατέρα μου, είναι 85 χρόνων. Έχασε τον άντρα της τον Ιούλιο του 1996 κάτω από περίεργες συνθήκες. Δηλαδή έμφραγμα έπαθε ο άνθρωπος, τίποτα περίεργο στην ουσία, απλώς περίεργος είναι ο λόγος που το έπαθε: φανατικός Παπανδρεϊκός συγκινήθηκε σφοδρά καθώς παρακολουθούσε την κηδεία του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να μην αντέξει η καρδιά του. Ηρωικός θάνατος δεν λέω...

Έκτοτε η θεία μου παρέδωσε τα όπλα. Παρόλο που είχαν παντρευτεί με προξενιό κι ο θειός μου ήταν περίεργη προσωπικότητα, φαίνεται ότι διατηρούσαν ένα ιδιαίτερο είδος αγάπης που τους κράτησε στο ίδιο κρεβάτι για περισσότερα από 35 χρόνια.

Κατά συνέπεια η θεία μου αφέθηκε. Χωρίς να έχει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισε μέσα σε ένα μόλις καλοκαίρι να εγκαταλείψει τις καθημερινές της ασχολίες, σταμάτησε να περπατάει, να ψωνίζει, να κυκλοφορεί γενικώς. Αντιθέτως ενίσχυσε δεόντως τις απαιτήσεις της από τα παιδιά της -οι οποίες αν και μηδαμινής σημασίας τα κρατάνε σε εγρήγορση- ενώ ταυτόχρονα εγκατέλειψε και τις λειτουργίες του νου. Δεν "χάζεψε" -συγνώμη θεία- απλώς απόκτησε επιλεκτική μνήμη/σκέψη/ομιλία. Για παράδειγμα, όποτε με βλέπει με ρωτάει τι κάνει η μάνα μου και αν θα έρθει. Την πρώτη έπαθα σοκ, τη δεύτερη επίσης, ε, μετά τις 10 φορές της απαντάω χαλαρά ότι δεν θα μπορέσει να έρθει. Σημειωτέον, γνωρίζει τα πάντα. Προφανώς αρνείται να το δεχτεί μια και είχαν ζήσει πολλά χρόνια δίπλα δίπλα, τότε που μέναμε με τη γιαγιά μου, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία...

Αυτό το Πάσχα την είδα πάλι. Με την κοιλιά τούρλα περίμενα την επίμαχη ερώτηση. Παρόλα αυτά δεν είπε τίποτα κι όταν η ξαδέρφη μου της ανακοίνωσε ότι περιμένω μωρό, έδειξε να χαίρεται, με ρώτησε διάφορα για την εγκυμοσύνη και μετά γύρισε ήρεμη στη γωνιά της.

Μαζεύω στοιχήματα για το τι θα πρωτοθυμηθεί την επόμενη φορά που θα με δει...

Μerci lord

Aλίμονο σε όσους έτυχε να μείνουν μέσα αυτό το Πάσχα και κάποιος έσπρωξε το χέρι τους στο τηλεκοντρόλ. Μονοκαλλιέργεια η TV. Ο Χριστός, η Μαγδαληνή και η υπόλοιπη παρέα σε όλες τις βερσιόν, πάνω κάτω και πλαγίως.
Χωρίς όρια. Χωρίς αναστολές. Και κυρίως χωρίς φαντασία.
Μόνο με κάποια διαλείμματα για πέναλτι...
Κι αυτός ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, η κόπια πρέπει νά ΄χει λιώσει από το συνεχές παίξιμο.
Ναι, ξέρω η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ειδικά σε περίοδο κρίσης, αλλά έλεος πια!