Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Σπόρπια/άσχετα


Μετά από μια εβδομάδα έντονης οικολογικής επαγρύπνησης και πέντε περίπου μήνες στα Βόρεια προάστια αρχίζω να παρουσιάζω τα συμπτώματα της Μεγάλης/Bruce στον Κυνόδοντα του Λάνθιμου.
Οπότε χθες περιπλανήθηκα πυρετωδώς στο κέντρο. Με τις αναμενόμενες συνέπειες.
Περπάτησα μέχρι το Σύνταγμα μέσω Κολωνακίου. Όλοι έξω και όλες με μπότες UGH που επιβάλλει ο άγριος σουηδικός μας χειμώνας. Φαγητό στο Φουρίν Καζάν, όπου με λύπη διαπιστώνω συρρίκνωση μερίδων: το σάλμον τατάκι μετωνομάστηκε σε τάκι, ή απλώς ως είθισται ο πελάτης πληρώνει την ανακαίνιση του μαγαζιού; Καφές στο Clemente στη Βουκουρεστίου: 5.80 οι δύο εσπρέσο. Ο πάγκος σε εμπόλεμη κατάσταση, το σέρβις αντίστοιχο. (Ο μπάρμαν μας αγνοεί παντελώς και τηλεφωνάει στον άλλο μπάρμπαν: "Γιώργο, για πες πώς φτιάχνεται το νεγκρόνι, έχω ξεχάσει - θέλετε κάτι;") Για τις τουαλέτες του εν λόγω μαγαζιού τα λέμε άλλη ώρα.
Σινεμά Δαναός 2 και Το κορίτσι με το τατουάζ. Ο διπλανός μου δεν σταματάει να γκρινιάζει με τις στενές θέσεις ενώ καθόλη την ταινία μασουλάει ποπ-κορν.
Μετά Κηφισίας-κέντρο με τα πόδια μέσω Πανόρμου. Ωραίαιαια διαδρομή. Μπαρ και καφέ πάνω στο πεζοδρόμιο, μπουλντόζες που στρώνουν τον δρόμο, βρώμα, α και ένας συνειδητοποιημένος φιλόζωος να μαζεύει τα σκατά του σκύλου του με γάντια - αυτό και μόνο με έκανε να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα.

Σήμερα το πρωί ρίχτηκα στην Ερμού. Παλιατζήδες, εξωτισμός, πολύ τσιγάρο, πολλά φορτηγά και κυρίως πάρα πολύς θόρυβος. Στα βόρεια δεν ακούγεται τίποτα. Από το γραφείο μου μάλιστα δεν έχω καν πρόσβαση στον έξω κόσμο, δεν ξέρω αν είναι πρωί ή βράδυ, αν χιονίζει ή βρέχει μετεωρίτες!

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Ααααα!!!


Τέρμα με τις γουοντεργουμανιές....

Πώς γίνεται ώρες ώρες να αισθάνομαι υπέροχη και καταπληκτική, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι είμαι έξυπνη, με χιούμορ και όλα τα καλά πάνω μου τά' χω και την άλλη στιγμή όλα αυτά να αυτοαναιρούνται πανηγυρικά και να αισθάνομαι απύθμενα ούφο; Πώς λέγεται αυτό; Διχασμός προσωπικότητας; Υπάρχουν φορές που το φόκους χάνεται. Εντελώς.

Και μετά έρχεται ο 23άρης συνάδελφός μου ο Μ. που νομίζει ότι έχει κιόλας κατακτήσει τον κόσμο...

Μα τι λέω; Το οικο-πείραμα μου έχει ταράξει τα νεύρα. Και δεν είναι ακόμα ούτε καν 10 το πρωί. Ο Γ. κοιμάται και θέλω απελπισμένα τη μαμά μου. Θα έβρισκε κάτι να μου πει να με καθησυχάσει...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Οικοπάουερ-μέρος 2ον


Και ο αγώνας συνεχίζεται.
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας - ηλεκτρικής βέβαια, γιατί την προσωπική δεν την υπολογίζει το πείραμα...
Αισθάνομαι ήδη σαν να είμαι στο μέσον μιας σκληρής δίαιτας, και κάθε τόσο μου εμφανίζονται από το πουθενά γλυκάκια, καναπεδάκια, ποτάκια και μύριες όσες απαγορευμένες λιχουδιές...

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Οικοπάουερ


Αυτές τις ημέρες συμμετέχω εθελοντικά σε ένα διεθνές (βλ. αμερικάνικο) οικολογικό πείραμα. Για μια εβδομάδα πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα που θα με βοηθήσουν να μειώσω το αποτύπωμά μου στον πλανήτη (ή έστω να μάθω με ποιους τρόπους θα μπορούσα να το μειώσω)...

Έτσι, η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στη μείωση των σκουπιδιών που παράγω. Παρόλο που γενικά είμαι συνειδητός πολίτης, κάνω ανακύκλωση, δεν παίρνω σακούλες αν δεν τις χρειάζομαι και τέλος πάντων δουλεύω για την προστασία του περιβάλλοντος εδώ και 12 περίπου χρόνια, το task αποδείχτηκε κομματάκι δύσκολο. Κυρίως επειδή δεν μπορούσα να πείσω τις διάφορες υπηρεσίες, όπως το καφενείο της γειτονιάς του γραφείου μου ή την κάβα όπου έπρεπε να αγοράσω ένα δώρο, το μεν να μου φέρει καφέ σε φλυτζάνι (με διαβεβαίωσαν ότι μπορούν αλλά τελικά δεν το έκαναν λόγω του ότι δεν χωρούσε λέει το πλαστικό καπάκι στο στόμιο του φλυτζανιού), το δε να μην βάλει περιτύλιγμα στο ποτό που είχα αγοράσει (όσο κι αν επέμεινα και αγόρευσα για τη μείωση των σκουπιδιών -με τη σύμφωνη ωστόσο γνώμη του ιδιοκτήτη- η κοπέλα εξαφάνισε στα υπόγεια το δώρο για να το τυλίξει επιμελώς κι εγώ έμεινα να τρώω τα νύχια μου...).

Την δεύτερη ημέρα, δηλαδή χθες, έπρεπε να μην χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητό μου για τις μετακινήσεις μου. Εύκολο είπα. Ελα όμως που χρειάστηκε πρωί πρωί να πάω στον γιατρό για κάτι επείγον. Δικαιολογίες; Όχι αν εξηγήσω ότι ο γιατρός βρίσκεται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη δουλειά μου (όπου παρεπιμπτόντως έπρεπε να είμαι από νωρίς) και η οποία επιπλέον δεν εξυπηρετείται εύκολα και κυρίως γρήγορα από τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οπότε νούλα και η δεύτερη μέρα... Α, το project συνιστούσε μετακινήσεις με ποδήλατο, πόδια και car pooling (να μοιραστώ δηλαδή με κάποιον το αυτοκίνητό του/της/μου) αλλά στην Ελλάδα αυτό το κάνουν με επιτυχία μόνο οι ταξιτζήδες...

Η τρίτη είναι η σημερινή, αφορά τη διατροφή και υποτίθεται ότι πρέπει να φροντίσω ό,τι τρώω να μην προκάλεσε τρελό πρόβλημα στον πλανήτη (δηλ. πολλές εκπομπές CO2) για να παραχθεί, να είναι τοπικό προϊόν και, αν γίνεται, βιολογικό. Προς το παρόν τα έχω κουτσοκαταφέρει αλλά δε ντέι ιζ λονγκ...

(Ήδη πάντως σε διάφορους κύκλους με θεωρούν γραφική.)


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Ο κόμπος

Τα δύο κορίτσια της θυρωρού της μάνας μου. Δεκατριών και εννέα ετών. Όμορφες, έξυπνες μικρές δεσποινίδες.
Μου έδειχναν φωτογραφίες από τα "παιδικά" τους χρόνια στην Αλβανία. Κοίτα-πώς-είσαι- σαν-αγόρι-κι εσύ-τι μαλλιά-είναι-αυτά;
Ξαφνικά, ανάμεσα στα κονφετί και τα τρυφερά ενσταντανέ των γονιών τους, μια φωτογραφία της μαμάς μου. Χαμογελαστή μπροστά από ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Ένας κόμπος. Είπα σιγανά Αχ, η μαμά μου και ξεροκατάπια...

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Μην λες ονόματα!


Έχει πλάκα το κόμπιασμα των δημοσιογράφων όταν μιλούν για τον πρωθυπουργό.
Αν και τα vibes που πιάνω είναι θετικά - τουλάχιστον στη δική μου δουλειά κανείς δεν παρέλειψε να σχολιάσει καυστικά τους απερχόμενους κατά την παράδοση των υπουργείων (ειδικά τον ...συγκινημένο Σουφλιά)- οι εκφωνητές δυσκολεύονται ακόμα με τα ονόματα. Ακόμα και του Παπανδρέου. Οι περισσότεροι γλιτώνουν πιθανά σαρδάμ, μιλώντας απλώς για τον "νέο πρωθυπουργό".
Βέβαια είναι δύσκολο να χωνέψεις τη μετάβαση στο πιτς φυτίλι. Ειδικά αν δουλεύεις στην ΕΡΤ όπου μαζί με την αλλαγή φρουράς πρέπει αυτομάτως να βαρέσεις προσοχή και ν' αλλάξεις και προτεραιότητες...
Εγώ πάντως προς το παρόν πανηγυρίζω την ίδρυση του ΥΠΕΕΚΑ, δηλαδή του υπουργείου περιβάλλοντος, ενέργειας και κλιματικής αλλαγής. Χαίρομαι επίσης που το πήρε μια νέα γυναίκα, της οποίας φαίνεται να το λέει η ψυχή της. Για να δούμε...

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Στάσου πλάι μου


http://www.youtube.com/watch?v=_8YRx47oylM

Standing next to me. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τελευταία.

Το ανεβάζω επειδή δεν μ' αρέσει ν' ανοίγω τη σελίδα και να βλέπω τη φάτσα του Σουφλιά -ακόμα και μουτζουρωμένη- αλλά και γιατί σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη και μοναχική μέρα.

Καλή ακρόαση...

Good riddance!


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Η ψήφος


Την πρώτη φορά που ψήφισα, με πήγε η μαμά μου. Κάπου κοντά στην πλατεία Καρύτση. Είχε μεγάλη ουρά - σπάνιο θέαμα έκτοτε. Ο αστυνομικός στην είσοδο με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν. Περήφανα του απάντησα "δεκαοκτώ".

Θυμάμαι τη μάνα μου στις εκλογές. Εκτός του ότι υποστήριζε με πάθος τα πολιτικά της πιστεύω, πριν ψηφίσει ένιωθε αγωνία. Αισθανόταν, όπως μου έλεγε, πολύ έντονα την ευθύνη της για όλο αυτό και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Πήγαινε στην κάλπη πρώτη πρώτη και πάντα συγκινημένη.

Θυμάμαι επίσης τη δεκαετία του '80 που ο παππούς μου (ο πατέρας της) έβαζε υποψηφιότητα με την ΕΔΗΚ. Η μάνα μου ήταν η μόνη από τα παιδιά του (πέντε το σύνολο) που δεν τον ψήφισε. Ο παππούς μου, που είχε διατελέσει βουλευτής με την Ένωση Κέντρου, δεν εξελέγη τότε. Βρεθήκαμε σπίτι του, υπήρχε μεγάλη ένταση, κατηγορίες, η μαμά μου αντιμετωπίστηκε -αν και όχι ανοιχτά- σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Ήπιε πολύ, έκλαιγε, μας πήρε και φύγαμε. Οδηγούσε αλαφιασμένη και παραλίγο να μας ρίξει σε ένα γιαπί!

Σε λίγο θα πάω κι εγώ να ψηφίσω. Αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο την ευθύνη αλλά δεν είμαι συγκινημένη. Την σκέφτομαι όμως πολύ γιατί παρέμεινε μέχρι τέλους αμετανόητα ΠΑΣΟΚ και τώρα θα ήταν η καλύτερή της...

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Contact


Μπα. Όποια κυβέρνηση κι αν έχουμε πράσινη, κόκκινη, κίτρινη, μπλε ή πορτοκαλιά, η νοοτροπία μας αποκλείεται να αλλάξει.

Αποκλείεται ξαφνικά να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν να μας χρωστάνε όλοι, να αντιμετωπίζουμε τον διπλανό μας σαν υποδεέστερο, να μιλάμε χωρίς τη στοιχειώδη ευγένεια, ενίοτε και με τη μεγαλύτερη αγένεια, να ενοχλούμε και να τρομοκρατούμε με τον τρόπο μας έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί, να μην σηκωνόμαστε στο τρένο όταν υπάρχει κάποιος ηλικιωμένος (μάλλον μόνο η δική μου γενιά ή της μάνας μου το έκανε αυτό), να σιχτιρίζουμε γενικώς, να καπνίζουμε κι ας απαγορεύεται και να βρίζουμε όποιον μας τη λέει, να βαράμε μύγες στη δουλειά αλλά να μην εξυπηρετούμε αυτόν που περιμένει, να πετάμε σκουπίδια παντού, να επιδεικνύουμε απίστευτη βαρβαρότητα αλλά να επικαλούμαστε με καμάρι το αρχαίον παρελθόν μας, να είμαστε τσιγγούνηδες, ρατσιστές, φοβικοί και απείρως συντηρητικοί, γενικώς να τους έχουμε χεσμένους όλους και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό γυρνάει σαν μπούμερανγκ κατά πάνω μας...

Χθες, τρεις μήνες αφότου ξαναγύρισα στη δουλειά μου στα βόρεια και για την οποία ανεβοκατεβαίνω συνήθως την Κηφισίας με αυτοκίνητο, χρειάστηκε να μπω σε τρένο. Για να συνειδητοποιήσω ότι μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα είχα σχεδόν αποκοπεί από την αθηναϊκή καθημερινότητα που ισχυριζόμουν ότι γνώριζα τόσο καλά - σαν να' χα μπει σ' ένα vacuum. Τρόμαξα λίγο. Μπορεί να ξέρω κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια για την προεκλογική καμπάνια των κομμάτων (αλλά και για το μόλις εγχειρισμένο στήθος της Αλεξανδράτου) αλλά έχω χάσει απ' ότι φαίνεται την επαφή. Ελπίζω να φταίνε μόνο τα βόρεια προάστια, η Κηφισίας και οι πολλές ώρες δουλειάς...

Βλέπω από την άλλη όλους αυτούς τους υποψήφιους που περιοδεύουν από λαϊκή σε ΙΚΑ κι από ΚΑΠΗ σε σχολεία και αναρωτιέμαι, αυτοί που στο διάολο την βρήκαν την επαφή με τον πολίτη;

Πάντως όσο κι αν χαίρομαι που θα φύγουν επιτέλους οι μπουχέσες, δύσκολα πιστεύω ότι οι επόμενοι θα μπορέσουν να κάνουν κάτι. Είπαμε, η νοοτροπία δεν αλλάζει ποτέ.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Fantastic Foxes



Ιστορίες για αλεπούδες από τον Wes Anderson.
Ό,τι πρέπει για όλες τις ώρες, δύσκολες και εύκολες.
Καλημέρα.