About pain

Να πώς έχει το πράγμα.

Ειδικά με τη μέση μου δεν έχω πρόβλημα. Γενικά όμως έχω διάφορα προβλήματα υγείας. Σταθερά ή έκτακτα. Ολο κάπου πονάω. Σε καθημερινή βάση για παράδειγμα με πονάει το κεφάλι μου ή ο αυχένας μου. Το έχω συνηθίσει και προσπαθώ να μην το κάνω θέμα. Κάποτε μάλιστα έλεγα ότι έτσι νιώθω ότι έχω κεφάλι...

Ο Γ. το παίρνει χαμπάρι όταν με αγγίζει και βγάζω άναρθρες κραυγές. Και θυμώνει. Λέει ότι δεν το αντέχει να πονάω, μαζί με μένα πονάει κι αυτός.

Χθες, σε μια αντίστοιχη στιχομυθία, σκέφτηκα τη στάση που τηρούσε η μαμά μου απέναντι στον πόνο. Τον δικό της και των άλλων. Κάποια στιγμή, καιρό πριν αρρωστήσει η ίδια, είχε φιλοξενήσει τη μικρότερη αδερφή της. Είχε έρθει από το Μέτσοβο όπου μένει -μόνη της- εδώ και χρόνια για να κάνει μια σοβαρή εγχείριση. Χρειάστηκε κάποιον να την βοηθήσει μετά την επέμβαση και ο κλήρος έπεσε στη μαμά μου, που είχε χώρο, χρόνο και όλα τα σχετικά. Διάθεση δεν είχε αλλά αυτό δεν μέτρησε.

Η αδερφή της ανέκαθεν δεν πρόσεχε τον εαυτό της. Η μάνα μου την βοηθούσε αλλά ταυτόχρονα την μάλωνε, της μιλούσε με δεικτικό τρόπο. Δεν άντεχε την ανημποριά της.

Καιρό μετά, όταν αρρώστησε, έγινε σκληρή με τους άλλους, τους κοντινούς, που προσπαθούσαν να την βοηθήσουν. Δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί ότι τους χρειαζόταν. Εδιωχνε τη μεγαλύτερη αδερφή της, πολλές φορές ακόμα και με λεκτική βία, την έκανε να κλαίει.

Με μας ήταν πιο μαλακή. Αν και προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν χρειάζεται να την νταντεύουμε. Μόνο τις τελευταίες της μέρες σκλήρυνε αλλά νομίζω ότι δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα γι' αυτό.

Στην αρχή πάντως θύμωνα κι εγώ μαζί της. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι η πάντα ανεξάρτητη μαμά μου είχε ανάγκη από φροντίδα και μάλιστα ακόμα και για τα πιο βασικά. Της φώναζα κι εγώ. Σιγά σιγά βέβαια η στάση μου άλλαξε, ήμουν χαμογελαστή και στητή, έκρυβα επιμελώς τα δάκρυά μου, τις όποιες προσωπικές δυσκολίες περνούσα τις κρατούσα μακριά της.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά, πάντως ξέρω ότι της έδωσα όσο περισσότερα μπορούσα και χαίρομαι γι' αυτό.