Ήχοι

Θεωρώ πως ό,τι κάνουμε στη ζωή μας έχει και μια μουσική υπόκρουση - ένα soundtrack. Το οποίο μάλιστα δεν είναι απαραίτητο να έχει σχέση με τις μουσικές μας προτιμήσεις.
Το soundtrack αυτό ηχεί αλλιώς όταν χαιρόμαστε κι αλλιώς όταν λυπόμαστε, είναι άλλο όταν περπατάμε ή κάνουμε σεξ, ξεχωριστό τραγούδι μουρμουρίζουν τα όνειρά μας και πάει λέγοντας. Ακόμα και οι δουλειές έχουν το δικό τους, άσχετα αν πρόκειται για το μονότονο τικ-τικ ενός ξεκούρδιστου εκτυπωτή παλαιάς τεχνολογίας ή το φρενήρες πληκτρολόγημα της γραμματέως.
Γι' αυτό το blog επιλέγω Anthony and the Johnsons. Δεν βρίσκω λόγια να εξηγήσω γιατί, ίσως να μην χρειάζεται κιόλας. Αυτή την αίσθηση είχα πάντως όταν τον άκουγα χθες βράδυ στο Badmninton.
Μόνο το styling και η κινησιολογία κάπως δεν μου κόλλαγαν - α, και η έντονη δραματικότητα. Η αέρινη κελεμπία με παρέπεμπε στην Νάνα Μούσχουρη κι οι αμήχανες, σχεδόν παιδικές κινήσεις των χεριών του, μου θύμιζαν πολύ την φίλη μου την ΤΑΤ. Κι αυτό δεν είναι και τόσο σωστό...
Ωστόσο, ναι. Αυτό είναι. http://www.theworldofadam.com/mystery.html

Τα γενέθλια

Μαμά μου.
Σήμερα θα έκλεινες τα 70.
Θα σου είχα τηλεφωνήσει ήδη και το απόγευμα θα σου αγόραζα ένα ωραίο δώρο - μάλλον μια καλοκαιρινή τσάντα. Το βράδυ θα ερχόμασταν όλοι από το σπίτι σου και θα πηγαίναμε για φαγητό στο αγαπημένο σου εστιατόριο. Θα επέτρεπες στον εαυτό σου να πιει λίγο παρά πάνω κρασί. Θα είχες δίπλα σου τα παιδιά σου, τι άλλο θα ήθελες; Θα σε μαλώναμε λίγο, μετά θα μαζευόμασταν. (Όπως τότε στη Σίφνο που είχες πιει αρκετά, εμείς σου βάλαμε τις φωνές, ενώ η Β. σου ζητούσε επίμονα να της βάζεις κι εκείνης κρασί -για να τελειώσει και να μην το πιεις εσύ- όμως το έχυνε και κάποια στιγμή την πήρες είδηση επειδή σου έβρεξε το πόδι!) Ίσως να συνειδητοποιούσαμε κιόλας ότι ήταν μετρημένος ο καιρός που θα ήμασταν ακόμα μαζί και να μην θέλαμε να τον ξοδέψουμε στις φωνές...

Στις 06.35 εισέβαλε στο, αγχωτικό μεν άσχετο δε, όνειρό μου.
Ηταν ξαπλωμένη, κουρνιασμένη στην ουσία και κουκουλωμένη με μία κουβέρτα, σε ένα αλλόκοτο πεζούλι στο δωμάτιό της στο παλιό σπίτι. Είχε χάσει τα μαλλιά της και ήταν γεμάτη πανάδες. Φορούσε νοσοκομειακή ρόμπα από εκείνες που δένουν πίσω.
"Που είναι ο Σ.;" την ρώτησα. "Τον έδιωξα, αισθάνομαι χάλια. Φύγε κι εσύ σε παρακαλώ".

Μαμά μου.
Ο,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να φύγω...

Τα μεγέθη

Κι ενώ εδώ εμείς πενθούμε το, απαράδεκτο κατά τ' άλλα, αιφνίδιο κλείσιμο του "Ε.Τ." και του "City 99,5", στην Κίνα http://www.reuters.com/news/video?videoId=106722&videoChannel=1 και στο Ιράν http://www.reuters.com/news/video?videoId=106713&videoChannel=1, η ζωή έχει πάρει το χρώμα του κάρβουνου...

Το αρχείο

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που κάνουν τους άλλους να χαίρονται που υπάρχουν.
Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι για μένα ο συγγραφέας Θοδωρής Καλλιφατίδης.
Τον είχα διαβάσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά τον "ανακάλυψα" ουσιαστικά τον Ιανουάριο του 2008.
Η μαμά μου ήταν ήδη στην τελευταία φάση των θεραπειών της, και εκείνος μιλούσε στην Εύη Κυριακοπούλου για τον πρόσφατο χαμό της δικής του.
Ηταν απλός, ειλικρινής, βαθύς και συγκινητικός - φαντάζομαι όχι μόνο για μένα που είχα και έναν λόγο παραπάνω. Αναφερόταν στη μάνα ως "σημείο αναφοράς", ως "αρχή".

Κάπως έτσι ξεκίνησε και την παρουσίαση του νέου του βιβλίου "Φίλοι και Εραστές" σήμερα στον Ιανό: "Οταν πέθανε η μάνα μου πίστευα ότι δεν θα ξαναέγραφα ποτέ. Γιατί εκείνη έπαιζε το ρόλο του αρχειογράφου της οικογένειας". Από εκείνην αντλούσε δηλαδή τις ιστορίες που μετέφερε στο χαρτί. Οταν χάθηκε, τις πήρε προφανώς μαζί της.

Η δική μου δεν μου μιλούσε για το παρελθόν. 'Η μάλλον το έκανε σπανίως. Ηταν ένας βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, την ενδιέφεραν τα κοινά, διάβαζε ιστορία, ανέλυε διαρκώς όλα όσα συνέβαιναν, μάλωνε, εκνευριζόταν με εκείνους που αντιμάχονταν τα (πολιτικά) πιστεύω της. Θυμάμαι κάποια στιγμή είχε παρατήσει σύξυλη μέσα στο δρόμο την αδερφή της επειδή της είχε πει μια "χοντράδα" του τύπου "γιατί οι δικοί σας λιγότερα έφαγαν;", για το κόμμα της. (Σημείωση: Η μαμά μου ήταν αμετανόητα ΠΑΣΟΚ...) Μετά από αυτό έκαναν έναν μήνα να ξανασυναντηθούν!

Ωστόσο κι εγώ την θεωρώ κάτι σαν το "αρχείο" μου - και ήταν.

Οπως είναι άλλωστε όλες οι μανάδες η μνήμη ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μας, και εκείνης των υπολοίπων -παπούδων, γιαγιάδων, θειάδων κι ακόμα πιο πίσω- για λογαριασμό μας. Αλλά πολλές φορές και η μνήμη ή καλύτερα ο κρίκος στις σχέσεις μας με αυτούς που έμειναν πίσω - μπαμπάδες, αδέρφια, θειάδες. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.

Surprise!

Φωτιές, δολοφονίες... Κάθε μέρα και μια νέα "έκπληξη".
Είναι που είναι ανίκανοι, τους πάει και γαμιώντας η κατάσταση...

(ΥΓ. Η Lucy, ως το απόλυτο icon φαιδρότητας.)

Να και ένας λόγος να χαιρόμαστε

http://www.youtube.com/watch?v=snHzqUP8Zeo&hl=el

O Mulatu Astatke αύριο στις 22.00 στο Synch στην Τεχνόπολη.

"The first African student at Berklee College of Music" στη Βοστώνη γράφει η Wikipedia.

Στον απόηχο

Με ανησυχεί το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν μέχρι τις εθνικές εκλογές - ήδη ξεκίνησαν με τα μέτρα για τη λαθρομετανάστευση.
Με ανησυχεί το ανερχόμενο ποσοστό του ΛΑΟΣ, που διαβάζω στα οργισμένα μάτια και στα φλογισμένα στόματα των κατοίκων της Αθήνας.
Με ανησυχεί η σταθερή αποσύνθεση της αριστεράς, η δυσκολία των (άλλοτε) προοδευτικών δυνάμεων να εκφράσουν πλέον εκείνη τη μερίδα των πολιτών που αναζητούν κάτι διαφορετικό, μια προοπτική τέλος πάντων. Κι ένα κόμμα να ψηφίζουν.
Με ανησυχεί η αδυναμία -η αφωνία (και πολλές φορές κακοφωνία)- των οικολόγων πράσινων.
Περισσότερο από όλα όμως με ανησυχεί που θέλω τόοοσο πολύ να φύγω από αυτή τη χώρα.

Υ.Γ.

Παρεμπιπτόντως, όπως αποκαλύπτεται από το εν λόγω επεισόδιο, η Κάρι δεν έχει ψηφίσει ποτέ, το λέει και γεμίζει ο στόμας της, αστράφτει το λιπ γκλος της...

Δυο σχετικά άσχετες ιστορίες

Δευτέρα βράδυ.
Υστερικό ζάπινγκ την επομένη των Ευρωεκλογών. Κυρίως σε εκπομπές λόγου.
Βαριεστημένα καταλήγω στο Sex & the City. Ενα από τα επεισόδια που έχω δει. Η Κάρι γνωρίζει έναν πολιτικό, δημοτικό σύμβουλο ή κάτι τέτοιο, άψογο κλπ. που όμως έχει μια ιδιαιτερότητα: της ζητάει να τον κατουρήσει! Μάλλον η επιλογή του συγκεκριμένου επεισοδίου ήταν τυχαία -δεν τους θεωρώ τόσο χιουμορίστες τους υπεύθυνους προγραμμάτων της TV- όμως ομολογώ ότι λειτούργησε (τουλάχιστον για μένα). Ηταν άλλωστε και το μοναδικό επεισόδιο (απ' όσα έχω δει) που είχε πολιτικές αναφορές: σε κάποια φάση οι 4 φίλες συζητούν για τους προέδρους των ΗΠΑ (έστω για το πόσο σέξι ήταν) πάνω από καναπεδάκια...

Τρίτη απόγευμα.
Μετά από 7 ώρες βαρετής δουλειάς μέσα στη λάβα του κέντρου, αναχωρώ. Εχω να πάω σε κηδεία. Πέθανε η μάνα της ΜΒ. Η ΜΒ είναι αρκετά μεγαλύτερη από μένα και η μητέρα της πολύ μεγαλύτερη από όσο θα ήταν σήμερα η δική μου. 82 ετών. Από την "επάρατο". Μετά από μια ζωή φουλ με τρεις κόρες και άλλα τόσα εγγόνια και έναν ευτυχώς μόνο μήνα ταλαιπωρίας.
Είναι η δεύτερη κηδεία που πάω μετά της μαμάς μου και έχω ήδη διαπιστώσει ότι εδώ δεν λειτουργεί η ομοιοπαθητική. Τα πόδια μου τρέμουν και ξεσπάω σε λυγμούς. (Επίσης έχω ήδη διαπιστώσει ότι σε όποια ηλικία κι αν χάσεις τον γονιό σου έχεις τις ίδιες αντιδράσεις. Ακουγα τη ΜΒ και είχα deja vu. Εμένα πέρσι το καλοκαίρι.)

Πώς συνδυάζονται όμως αυτά τα δύο στιγμιότυπα;
Στο μυαλό μου ως εξής: μετά την κηδεία, στο μπάνιο πλέον του σπιτιού μου, καθαρίζω το πρόσωπό μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Σκέφτομαι λοιπόν ότι αυτές οι 4 κοπέλες είναι κάτα κάποιο τρόπο τυχερές. Είναι κοπέλες χωρίς μαμά/μπαμπά/αδέρφια, χωρίς θανάτους και οικογενειακά πάθη (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Είναι αυτές οι 4 που περιφέρονται μεταξύ ερώτων και κρεβατιών πάνω σε πανάκριβα ψηλοτάκουνα.

Και διερωτώμαι: μήπως τελικά αυτό ακριβώς (και όχι ο Μανόλο Μπλάνικ ή ο Mr. Big) οδήγησε τόσες γυναίκες να τις λατρέψουν;

Divided we fall

Με 52,60% συμμετοχή στις Ευρωεκλογές μ' αρέσει που τολμάμε να μιλάμε για "συλλογική συνείδηση"...

Τι να ευχηθώ;

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα...

10 μήνες

Έχουν περάσει ακριβώς 10 μήνες από τότε που έχασα τη μαμά μου.
(Είχα γράψει "πέθανε" αλλά μου φάνηκε ψυχρότερο από αυτό που αισθάνομαι - αχ αυτές οι αναθεματισμένες οι λέξεις.)

Χθες το βράδυ το συζητούσα με την ξαδέλφη μου.
-Πώς είσαι; Δεν έχω κατορθώσει να σε ρωτήσω - δεν μπορούσα.
-Χάλια... Αν και όχι όπως στην αρχή. Παρόλο που ακόμα νιώθω ότι έχουν περάσει μόνο 2 μήνες. Ξέρεις όμως, της μιλάω. Κάθε βράδυ.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξαναπώ τη λέξη μαμά, πέρα από αυτό καθεαυτό το γεγονός του θανάτου της, σοκαρίστηκα.
Γι' αυτό και αποφάσισα να της μιλάω. Δυνατά και κάθε βράδυ.
Κάποιες φορές της ζητάω να με βοηθήσει.
Άλλες να μου δώσει ένα σήμα. Ότι κάνω το σωστό. Ή μήπως όχι;
Μερικές φορές της λέω απλώς καληνύχτα. Αρκεί να προφέρω τη λέξη μαμά.

Ακούγεται παιδιάστικο; Μα νομίζω ότι αυτό δεν τελειώνει ποτέ...

Επισήμως καλοκαίρι

Καλό μήνα