Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Στη Δεξαμενή

[Προχθές το απόγευμα. Δύο κυρίες γύρω στα 80+. Μπλε σχεδόν πανομοιότυπα ταγεράκια, λευκογάλαζα φουσκωτά μαλλιά, μαύρες τσάντες τύπου Kelly, τα μπαστούνια τους στερεωμένα στο πλάι της καρέκλας τους.
Πίνουν λεμονίτα δίπλα δίπλα. Συζητούν. (Κι εγώ κρυφακούω.)]
-Θα πας στην Ανδρο το καλοκαίρι;
-Ισως για λίγο, δεν αντέχω πια πολλά πολλά. Εσύ θα κάνεις κάτι;
-Μπα, εδώ θα είμαι. Μόνο και μόνο η ιδέα του να φτιάξω βαλίτσα με κουράζει...
Δεν αντέχω πια. Δεν θέλω να ζήσω άλλο. Οταν μεγαλώνει τόσο πολύ ο άνθρωπος γίνεται άχρηστος.
-Μην τα λες αυτά Πόπη μου. Να λες που έχουμε τα πόδια μας και μπορούμε να ερχόμαστε μέχρι εδώ. Δόξα σοι ο Θεός λέω που είμαι ορθή.
[Εμφανίζεται "ο γιατρός". Γύρω στα 60, λιπόσαρκος, φαλακρός.]
-Γιατρέ μου καιρό έχουμε να σας δούμε.
-Ναι δεν βγαίνω πολύ τελευταία.
-Κανείς από τους "παλιούς" δεν έρχεται εδώ πια. Ούτε καν ο Σάκης, που ήταν καλός, μας έλεγε τα αστεία του, περνούσε η ώρα.
-Καλύτερα. Οταν ήμουν νεώτερος είχα παρέες. Οσο περνάει ο καιρός όμως θέλω όλο και περισσότερο να είμαι μόνος μου. Εσείς από την άλλη βγαίνετε, κάνετε παρέα, το παλεύετε.
-Όσο έχουμε τα πόδια μας...
-Την κυρία Πόπη πάντως δεν την έχω ακούσει ποτέ να "λαμεντάρει", να παραπονιέται. Δέχεται τα πάντα, έχει μια δική της ομορφιά.
[Ερχεται η Καίτη. Γύρω στα 70 είναι η Καίτη, ξανθιά με τζην και τσιγαράκι.]
-Κοριτσάκι! Καλώς την!
-Δεν θα κάτσω. Θα πάω σινεμά.
-Μα κι εμείς θα φύγουμε σε λίγο.
-Τι παίζει εδώ;
-Αυτό βαριέμαι να το δω. Την ιστορία του Βατικανού και τέτοια. Θα πάω στην Αθηναία, στο Slumdog Millionaire.
-Νομίζω ότι έπρεπε να φορέσεις κάτι πιο ζεστό.
-Εχω ζακέτα μάλλινη μαζί μου.
-Καλά, εμείς να πηγαίνουμε, καληνύχτα - έχετε να πείτε και τα δικά σας.
[Η Πόπη και η άλλη ανηφορίζουν στηριζόμενες στα μπαστούνια τους.]
-Η φιλία είναι ωραία. Είναι ωραίο να έχεις φίλους.
[Η γκαρσόνα προς την Καίτη.]
-Θα πάρετε κάτι;
-Όχι, θα πάω σινεμά.
-Μα πάρε κάτι.
-Όχι γιατί με πιάνει να πάω στην τουαλέτα και στην Αθηναία πρέπει να ανέβω πολλές σκάλες.
-Θέλεις να πάμε στην πλατεία;
-Χάρη δεν μου αρέσει η πλατεία. Είναι γούπατο και μαζεύονται όλοι οι κωλόγεροι.
-....
-Τα χάπια ξέρεις μου κόβουν την όρεξη, μόνο νερό πίνω και προσπαθώ να φάω κάνα φρούτο.
-Πρέπει να αντιδράσεις.
-Χέσε μας. Δεν είναι ζωή αυτή πια, να τελειώνω επιτέλους.
-Θέλεις να φύγεις...
-Η διάθεσή μου δεν είναι καλή. Ο γιατρός μου είπε ότι θα πρέπει να μάθω να ζω με τον πόνο. Η κατάθλιψη από εκεί προέρχεται.
-Αν ήσουν 100% καλά δεν θα' θελες βοήθεια για την ψυχική σου διάθεση;
-Όχι! Έχω βάλει μια τάξη στη ζωή μου. Την έκανα, την έζησα καλά. Και καλά να ήμουν, δεν θα ήθελα άλλο...

2 σχόλια:

Θράσος είπε...

Άνθρωποι περίπου ίδιας ηλικίας, με τόσο διαφορετικές αντιδράσεις στην κούραση των χρόνων.
Καλά sorry αλλά μαγνητόφωνο είχες μαζί σου;

alepou είπε...

Χα! Οχι. Κατ' αρχήν τα εκπαιδευμένα αυτιά μου κι έπειτα, όταν διαπίστωσα ότι είχε ενδιαφέρον, το τετράδιό μου - εδώ τα μετέφερα επιλεκτικά και με μικρές μόνο παραλλαγές. Η κουβέντα κράτησε αρκετή ώρα.
Για κάποιο λόγο, οι μεγάλοι άνθρωποι μου προκαλούν ένα περίεργο ενδιαφέρον...