Γιατί δεν γράφω

Επειδή όλες αυτές οι μέρες είναι πολύ δύσκολες.
Αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά, ότι όλοι με έχουν εγκαταλείψει ή την κάνουν σιγά σιγά... Ο πατέρας μου δεν με παίρνει ποτέ τηλέφωνο με την πρόφαση ότι με ενοχλεί... Ο αδερφός μου μετά τον 1,5 χρόνο της αρρώστιας της μαμάς που μας έφερε πολύ κοντά, βρίσκεται αλλού - δεν έχω καταλάβει ακριβώς πού, σίγουρα πάντως μίλια μακριά από μένα. Η κολλητή μου είναι πνιγμένη σε σοβαρά προβλήματα... Ο Γ. με δυσκολία κρατιέται να μην μου χώσει το κεφάλι στη λεκάνη της τουαλέτας...
Στην πραγματικότητα εδώ και καιρό έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Αισθάνομαι μοναξιά, παρόλο που έχω απομονωθεί από επιλογή, ή μάλλον λόγω όλων όσων συνέβησαν που δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολα ξεπερνιούνται, ή έστω χωνεύονται.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα αυτά. Όμως από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους περιμένω τουλάχιστον να με ρωτήσουν πως αισθάνομαι. Και ένα χάδι συμπαράστασης. Αλλιώς κάποια στιγμή θα χώσω μόνη μου το κεφάλι μου στη λεκάνη...