Laura Nyro, P.S.

Time and love / everybody / Time and love, / nothing cures like / Time and love / don’t let the devil fool you / here comes a dove / nothing cures like Time and love

(Ένας στίχος από το τραγούδι της "Time and love", έτσι για καλή Κυριακή...)

Laura Nyro

Αυτή είναι η Laura Nyro. Αμερικανίδα τραγουδίστρια.

Γεννήθηκε το 1947, πέθανε λίγο πριν κλείσει τα 50. Από καρκίνο.

Εγώ, την ανακάλυψα σήμερα. Μόλις.

Ο Γ. είχε αγοράσει το "New York Tendaberry" (τον δίσκο που την ανέδειξε το 1969), 2-3 χρόνια πριν από τη Νέα Υόρκη αλλά για κάποιον λόγο δεν τον είχα ακούσει.

Δεν είμαι καλή στα κοσμητικά επίθετα ούτε στις λυρικές περιγραφές.

Λέω απλώς ότι με μάγεψε, με συγκίνησε.

Όποιος έχει περιέργεια, και δεν την ξέρει, ας την ψάξει.

Διάβασα μάλιστα ότι η ζωή της θα γίνει σύντομα ταινία (www.lauranyro.com/).

Working girl

Και τελικά μετά από πολλές δυσκολίες και αρκετό διάστημα απραγίας φτάνεις να δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα και να αισθάνεσαι καλύτερα.

Πείτε μου Γιατρέ μου, μήπως πρέπει να ανησυχήσω;

Τι γυρεύει η αλεπού τελικά;

17 Νοέμβρη πρωί, στο τρένο. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) ανακαλύπτω άλλες περιοχές της Αθήνας. Φετινή διαδρομή: Μοναστηράκι-Αμαρούσιον. Γύρω στα 45 λεπτά. Τυχερή - βρήκα θέση, πονάει η μέση μου, δεν την δίνω σε κανέναν. Κολλάω τη μούρη μου στο τζάμι και ακολουθώ την πορεία του τρένου με την όπισθεν. Στη Νέα Ιωνία ανακαλύπτω Σχολή Ταχυδακτυλουργών. Λίγο πιο κάτω τα παιδιά έχουν γεμίσει με γκραφίτι τους τοίχους του σχολείου τους. Δύο κοριτσάκια ανεβαίνουν στο τρένο. Στέκονται απέναντί μου. Τις χαζεύω. Φρέσκιες κι όμορφες με μαλλιά στιλπνά και ατίθασες φράντζες. Με έντονο khol στα μάτια. Αισθάνομαι μίλια χρόνια μακριά από αυτή την ηλικία. Γυρνάω πάλι προς το τζάμι. Βλέπω το πρόσωπό μου. Φαίνεται κιόλας κουρασμένο. Μια ρυτίδα έντονη πάνω από το δεξί μου μάτι. Xαμογελάω.

18 Νοέμβρη απόγευμα, στο Mall. Με τις δουλειές που αλλάζω διαρκώς, (διαρκώς) αναζητάω λόγους να συμπαθήσω τις άλλες περιοχές που ανακαλύπτω. Το Mall δεν είναι ένας από αυτούς. Ανεβοκατεβαίνω ζαλισμένη τις κυλιόμενες σκάλες. Ένας μπαμπάς με τον γιόκα του στους ώμους σιγομουρμουρίζει το Jingle Bells. Τον κοιτάζω και δυναμώνει την ένταση. Ζηλεύω τις κόρες που σουλατσάρουν με τις μανάδες τους στο Ζάρα. Κάπου παίρνει το μάτι μου τα χθεσινά κοριτσάκια. Δοκιμάζουν φούξια καπαρντίνες 29,99 ευρώ, το khol έχει ξεθωριάσει κι η φράντζα λάδωσε.

Μετά από μια ώρα έχω ζαλιστεί. Κάνω κύκλους ενώ η Κηφισίας με περιμένει στριμωγμένη. Θα της δώσω άλλη μία ευκαιρία. Αναγκαστικά.

What gain in pain?

Χωράει ανταγωνισμός (και) στον πόνο;

Είναι ένα ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να μιλάω στους ανθρώπους (φίλους και γνωστούς) για την αρρώστια και στη συνέχεια για το θάνατο της μαμάς μου.

Πρώτη φορά συνέβη με μια κοπέλα στο γυμναστήριο, που άρχισε να κλαίει μόλις της εξήγησα γιατί δεν σκόπευα να πάω διακοπές το καλοκαίρι. Μου είπε μέσα σε λυγμούς ότι είχε χάσει τη μάνα της πριν 20 χρόνια από καρκίνο, ότι δεν έχει περάσει μέρα που να μην την σκέφτεται, υπονόησε ότι η δική της ταλαιπωρήθηκε περισσότερο καιρό από τη δική μου, ότι η ίδια ήταν πιο νέα από μένα... Κατέληξα να αισθάνομαι πολύ άσχημα και να την παρηγορώ εγώ!

Μετά ήταν με μια πρώην συνάδελφο του πατέρα μου που με κράτησε μισή ώρα μέσα στη μέση του δρόμου και μου ανέλυε με λεπτομέρειες πότε και πώς πέθαναν οι γονείς της, τι σήμανε αυτό για την υπόλοιπη ζωή της και τις σχέσεις της κοκ., τονίζοντάς μου ταυτόχρονα ότι ο πόνος δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Φυσικά γύρισα σπίτι ράκος.

Τελευταία μου έτυχε με έναν καινούργιο δικό μου συνάδελφο που για κάποιους λόγους εμπιστεύτηκα. "Ξέρω ξέρω. Έχω χάσει κι εγώ τον πατέρα μου. Όμως ήμουν μόλις 25 και σ' εκείνη την ηλικία πονάει πολύ περισσότερο." Δεν τον έβρισα αλλά πήρα πίσω τους λόγους για τους οποίους τον εμπιστεύτηκα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως φταίω εγώ που για λόγους ευγένειας ή όποιας άλλης μαλακισμένης αρχής δεν μπορώ να κόψω στον άλλον την κουβέντα...

Μέχρι που προχθές από θύμα έγινα θύτης: Είχα να δω την Α. πολύ καιρό. Τη συνάντησα καλοβαμμένη και καλοντυμένη στα εγκαίνια μιας έκθεσης. "Τι κάνεις;" "Καλά. Τι καλά δηλαδή, πεθαίνει ο πατέρας μου." "Α. Εμένα η μαμά μου πέθανε το καλοκαίρι..."

Η παράλληλη πόλη

Περίοδος λιτότητας #1
Προχθές στο γειτονικό μου σούπερ μάρκετ. Μεσήλικας εμφανώς ταλαιπωρημένος εξετάζει τις τομάτες μία μία και διαλέγει τις πιο χαλασμένες. Προς τον πωλητή: "Αν πάρω αυτές θα μου τις δώσεις πιο φτηνά;"

Περίοδος λιτότητας #2
Πάλι προχθές μπροστά από το Παλλάς. Μέσα, τζαζ συναυλία sold out (φθηνότερη τιμή εισιτηρίου, ψηλά και πίσω, 35 ευρώ), έξω, στη γωνία Βουκουρεστίου-Σταδίου τεράστιες σακούλες με σκουπίδια από τα μαγαζιά που έχουν κλείσει πριν από λίγο. Μεσήλικη έχει χώσει τα χέρια της μέσα μέχρι τους ώμους. Ξεχωρίζει τα καλά, τα υπόλοιπα τα αφήνει.

Περίοδος λιτότητας #3
Χθες έξω από κυριλέ μαγαζί στη Σόλωνος. Ηλικιωμένη σχετικά ρακένδυτη έχει κολλήσει σχεδόν τη μύτη της στη βιτρίνα. Κοιτάζει με προσοχή ένα ένα τα πανάκριβα γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ.

'Ωρες ώρες αισθάνομαι ότι ζω σε μια παράλληλη πόλη...

Με την ευχή να μας βγάλει "ασπροπρόσωπους"

"Let the issues be the issue"

Από τον Tor Myhren, Chief Creative Officer, Grey Advertising, New York

Επιτέλους κάτι καλό

Η παραξενιά

Είχα βρεθεί κάποτε (παλιά πολύ) με τη Σ. σ' ένα σπίτι εξοχικό στα Μεσόγεια όπου έμεναν δυο αδέρφια συνονόματα, η Νίκη και ο Νίκος. Το σπίτι τους σε κάθε γωνία είχε βιβλία ανοιγμένα ή με τσακισμένα φύλλα. Ρώτησα τη Νίκη ποιος τα διαβάζει όλα αυτά και μου' πε Εγώ! Μ' αρέσει να διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα.
Τόσα χρόνια μετά ξαναθυμήθηκα την "παραξενιά" της Νίκης. Αυτή την περίοδο διαβάζω (πραγματικά διαβάζω, με την πρέπουσα προσοχή και αφοσίωση) τρία βιβλία, για να μην πω 4. Με μαγεύει να μπαινοβγαίνω στους διαφορετικούς τους κόσμους ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση. Τα δυο πρώτα τα κουβαλάω κοντά 2 μήνες: "Το Τραγούδι της Ιεραποστολής" του John Le Carre, απόκτημα των διακοπών μου στο Κουφονήσι -συνεχίζω να το διαβάζω γιατί μυρίζει ακόμα αρμύρα- και "Στον Κήπο του Επίκουρου. Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" - αυτό δεν θα το τελειώσω μάλλον ποτέ, εκουσίως τουλάχιστον. Τα 2 επόμενα είναι νέα αποκτήματα: "Όλες οι ευτυχισμένες Οικογένειες" του Φουέντες -όλη η μαγεία του Μεξικού σε 400 σελίδες- και "Η Ανάκριση" του καλού φίλου Ηλία Μαγκλίνη...

Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το βιβλίο ακόμα... Με τάραξε πολύ. Το άφησα με λυγμούς στην 50κοστή περίπου σελίδα. Η περιγραφή της νεκρής μάνας είναι σχεδόν φωτογραφική και πονάει, πονάει πολύ.

Θα το ξαναπιάσω. Απλώς δεν ξέρω πόσο σύντομα...