Πάλι καλά

Τις τελευταίες ημέρες έχω γίνει βίαιη. Λεκτικά, εννοώ.
Νομίζω ότι το έχει προκαλέσει η πόλη. Καθώς πλέον διασχίζω τους δρόμους της και με αυτοκίνητο, η επαφή μου με το είδος Αθηναίος οδηγός έχει γίνει πολύ συχνή και επώδυνη. Χθες για παράδειγμα έβρισα μια 60άρα που περνούσε με κόκκινο τις διαβάσεις της Ακαδημίας, καθώς και έναν τύπο που είχε παρκάρει -με τα αλάρμ φυσικά- στον λεωφορειόδρομο στο ύψος της πλατείας Μαβίλη! Του κόρναρα 5 φορές, δεν πτοήθηκε, ε, στο τέλος τον μούτζωσα κιόλας...

Στο παρελθόν αντιμετώπιζα την κίνηση και τις λοιπές μαλακίες των δρόμων με ανησυχητική σχεδόν στωικότητα. Πλέον μου ανεβαίνει η πίεση. Κι ανησυχώ.

Ανησυχώ γενικά με τους ανθρώπους. Με την μνημειώδη αδιαφορία τους. Απ' όλα τα πόστα. Προχθές περνούσα από την Ευρυπίδου. Είχαν μαχαιρώσει ("μπουκαλώσει" μου διευκρίνισε αυτόπτης μάρτυρας) νεαρό Αφρικανό. Το πεζοδρόμιο ήταν γεμάτο αίματα, οι μπάτσοι τιτίβιζαν καπνίζοντας γύρω γύρω με τα μπλε φωτάκια των μηχανών τους να αναβοσβήνουν, ο Αφρικανός μάτωνε και ξαναμάτωνε...

Με δυσκολία κρατήθηκα να μην τους ξεχέσω. Αν δεν ήταν ο Γ. μαζί μου μπορεί και να το ΄κανα... Πάλι καλά.