Εδώ και αρκετές ημέρες (μπορεί τελικά και χρόνια) με ταλαιπωρεί μια περίεργη σκέψη. Με αφορμή ένα εξαιρετικά δυσάρεστο, αποτρόπαιο και τελικά, θανατηφόρο, ατύχημα που είχε η μικρή αδερφή της Χ., της κοπέλας που κρατάει τον γιο μου.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το συμβάν καθεαυτό, είναι πολύ ζοφερό για να το μοιραστώ - άσε που δεν μου φταίει σε τίποτα όποιος τύχει να διαβάσει την ανάρτηση.
Ωστόσο κι αυτή τη φορά, όπως και στο παρελθόν με την αρρώστια της μάνας μου, εκτός από το ότι επανήλθαν κάποιες φοβίες μου (ή ξεπήδησαν νέες), ένιωσα την ανάγκη να περιχαρακωθώ.
Ισως να μην είναι αυτή η σωστή λέξη - σκέφτηκα απλώς ότι θέλω να μείνω "μακριά" από τους ανθρώπους. Όχι γιατί δεν τους γουστάρω, αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά γιατί όσο πιο στενή επαφή αποκτάω μαζί τους (στην προκειμένη περίπτωση μιλάω για τη Χ., που θεωρώ μέλος της οικογένειάς μου) τόσο πιο δύσκολο μου είναι να αποστασιοποιηθώ από όλα όσα τους συμβαίνουν. Τα σωματοποιώ σαν να είναι δικά μου προβλήματα, μοιράζομαι την κόλασή τους σε βαθμό απελπισίας.
Κι αυτό κάνει κακό όχι μόνο σε μένα αλλά και στον Γ. και στον μικρό που, φυσικά, έχει κεραίες πανίσχυρες...
Δεν ξέρω τι να το κάνω όλο αυτό και πού θα με βγάλει, πάντως το γεγονός ότι το αναγνωρίζω είναι, φαντάζομαι, ένα πρώτο βήμα.
Το αστείο (σε εισαγωγικά) είναι ότι κάποτε πίστευα ότι από κάτι παρόμοιο "έπασχε" κι η μάνα μου. Λίγο καιρό πριν πεθάνει όμως, μου αποκάλυψε ότι με κανέναν από τους ανθρώπους -εκτός της οικογένειάς της (ελπίζω τουλάχιστον)- που είχε γνωρίζει και βοηθήσει (και ήταν πολλοί) δεν είχε στενή, με την συναισθηματική έννοια, σχέση. Όταν έκλεινε η πόρτα τα προβλήματα και τις αγωνίες τους τα έπαιρναν μαζί τους και δεν την αφορούσαν πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου