Ημερολόγια ανεργίας

Είναι η τρίτη φορά σε διάστημα 10 ετών ακριβώς που μένω χωρίς δουλειά.

Η πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 2004. Καλοκαίρι μεγαλείων. Ολυμπιακοί Αγώνες, μια Αθήνα λουστραρισμένη κι εγώ Ιούνιο μήνα παίρνω τη μεγάλη απόφαση να αφήσω τη δουλειά μου. Την καλοπληρωμένη και συναρπαστική επί 9 περίπου χρόνια δουλειά μου. Ήταν ακόμη "εύκολοι" οι καιροί κι εγώ 10 χρόνια νεότερη...

Την δεύτερη φορά ο βαθμός δυσκολίας ήταν πολύ μεγαλύτερος. 2008. Άνοιξη αυτή τη φορά. Μετά το Πάσχα. Η μάνα μου στο νοσοκομείο με πνευμονία, άρρωστη ούτως ή άλλως. Πέντε μήνες έμεινα εκτός δουλειάς, αλλά ήταν γεμάτοι μήνες δίπλα της. Οι τελευταίοι της μήνες. Δίπλα της...

Τώρα. Πρώτη Ιουλίου. Κλείνουμε το φύλλο και μας καλούν στο γραφείο του διευθυντή. "Αυτό είναι το τελευταίο ένθετο, ευχαριστούμε μπλα μπλα, όμως δεν το υποστηρίξαμε όσο έπρεπε, μπλα μπλα". Και σε μένα "Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου". Τόσο απλά. Θα έχει να το λέει ο τύπος, "εγώ τη λέξη απολύεσαι δεν την είπα ποτέ μου, μιλούσα πάντα με παραβολές".

Τέλος πάντων. Καλοκαίρι είναι πάλι. Καλοκαίρι της ανεργίας. Και λέω ότι όταν χάσεις τη δουλειά σου, τουλάχιστον σταματάς να φοβάσαι μήπως την χάσεις. Ε, τώρα έχω κι ένα ανήλικο παιδί αλλά ποιός τα μετράει αυτά πλέον;

Τέλος πάντων, είπαμε, καλοκαίρι είναι, την υγειά μας την έχουμε, η δουλειά ούτως ή άλλως ήταν χάλια, το ρεπορτάζ υποβαθμισμένο, εγώ απαξιωμένη, το τυρί μουχλιασμένο και το κρασί παλιό...