Nostalgia

Με τον Κ. γνωριστήκαμε στην Γ' Γυμνασίου. Δεκαετία του '80. Ακούγαμε ροκ (όχι τίποτα σκληροπυρηνικό, λίγο Dire Straits, λίγο Doors, πολύ -εγώ τουλάχιστον- Pink Floyd) και χορεύαμε ντίσκο. Μου είχε χαρίσει κι έναν δίσκο των Boney M τότε, αυτόν με τις αλυσίδες. Είχε μπουκλάκια, τσουλούφι και αραιά δόντια. Είχα μακρύ μαλλί και μπούκλες επίσης. Είμασταν μικροί. Πηγαίναμε σε πάρτυ μαζί, ήταν ο κολλητός μου μέχρι που τελειώσαμε το Λύκειο. Ερχόταν διακοπές μαζί μας με τη μαμά μου στη Σίφνο. Γελούσαμε και περνούσαμε υπέροχα. Δύο καλοί αγνοί φίλοι τίποτα παραπάνω.

Μετά χαθήκαμε. Μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο και χαθήκαμε. Πήγε στην Αμερική για αρκετά χρόνια. Εχασε και τους γονείς του με τους οποίους διατηρούσαν στενές σχέσεις οι θείοι μου... Μου έλεγαν ότι ήταν άρρωστος αλλά δεν ήξεραν τι είχε απογίνει...

Φέτος, μετά από χρόνια αντίσταση μπήκα στο facebook. Και τον έψαξα. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα αναζητήσει μέσω google και στο παρελθόν χωρίς επιτυχία. Όμως τώρα μέσω αυτού του τρομερού εργαλείου τον βρήκα (μαζί και τις συμμαθήτριές μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Πριν λίγες ημέρες τον είδα. Πιο γοητευτικός από παλιά. Ώριμος. Όμορφος αν και λίγο στραπατσαρισμένος. Με τις ίδιες κινήσεις με τότε που ήταν παιδί. Τα χέρια του και οι εκφράσεις του μου θύμισαν εκείνα τα χρόνια που ακούγαμε Doors, χορεύαμε Boney M και νομίζαμε ότι θα κατακτούσαμε τον κόσμο...

Έτσι πέρασα το Σαββατοκύριακο. Αναπολώντας τα παλιά και γελώντας νοσταλγικά...

Καλή εβδομάδα.