Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Με το χέρι στην καρδιά

Όμως υπάρχουν και κακές αναμνήσεις από τα χρόνια τα παλιά.

Όπως τότε λίγο πριν χωρίσουν οι γονείς μου. Ήμουν δεν ήμουν 10 ετών. Βράδυ. Κοιμόμουν στο δωμάτιό μου όταν άκουσα φασαρία και φωνές. Σηκώθηκα σέρνοντας τη Μπεγκούμ, μια κούκλα πάνινη μακρουλή σχεδόν στο ύψος μου. Στάθηκα πίσω από την συρόμενη πόρτα του σαλονιού και είδα από τη χαραμάδα τη μάνα μου να παίζει ξύλο με τον πατέρα μου. Τα πουκάμισα και των δυο σχισμένα.

Είναι μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι είναι αυτή ακριβώς που ξεπηδά αυτομάτως στη μνήμη μου κάθε φορά που τσακώνομαι με τον Γ. στο ίδιο σαλόνι. Έστω κι αν πλέον δεν υπάρχει η συρόμενη πόρτα...

(Είναι η πρώτη φορά που λέω την ιστορία αυτή "δημοσίως" - προστατευμένη ωστόσο από την ανωνυμία μου. Γιατί το κάνω; Μάλλον για να την ξορκίσω και να δεσμευτώ ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα φτάσω σ' αυτό το σημείο.)

4 σχόλια:

Unknown είπε...

σε νιώθω σε ένα βαθμό...
μπορεί να μην είμαι παιδί χωρισμένων γονιών [sic] αλλά πάντα τρέμω στην ιδέα ότι αυτό μπορεί να είναι το δικό μου παιδί...

...INA είπε...

σε νιώθω απόλυτα, και οι δικοί μου χώρισαν πολύ άσχημα μάλιστα,και τελικά χώρισα κι εγώ, αποφεύγοντας τις σκηνές που περιγράφεις, χωρίς ωστόσο να μπορώ να πω ότι δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ τιποτα το παιδί. φυσικά πολλά παιδιά τα ζουν αυτά και μέσα σε γάμους που δεν τελειώνουν ποτέ και οι μάχες λεκτικές ή και σωματικές είναι συνεχόμενες.

alepou είπε...

Lets' keep our fingers crossed που λένε κι οι φίλοι μας οι Αγγλοι ότι οι ζωές μας θά ναι σαν την τελευταία διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας (που αρνούμαι να κατωνομάαω γιατί την έχω άχτι...)

alepou είπε...

Αυτή τη στιγμή στο διαμέρισμα κάτω από το δικό μου γίνεται κόλαση: 2 παιδιά 5 και 3 ετών, αγόρια, μια υστερική και άνεργη μάνα, μία ημίτρελη γιαγιά κι ένας πατέρας απών εδώ και λίγους μήνες συνθέτουν μια κατάσταση εφιαλτική. Τα παιδιά σκούζουν 24/7 σέρνουν έπιπλα, μαμά και γιαγιά είναι μονίμως στα κάγγελα... Όχι τέτοιες καταστάσεις δεν πρέπει να ζουν τα παιδιά μας...