Ολη μου η αγάπη

http://www.treehugger.com/culture/how-i-forced-my-5-year-old-become-environmentalist-or-interview-philippe-cousteau.html

Εδώ και κάμποσο καιρό ο Ιάσονας κάθε φορά που βλέπει κάποιον να μπαίνει στο σπίτι ρωτάει: "Τι έφελα;" (i.e. τι μου έφερες;).

Χθες άνοιξα την πόρτα και με κοίταξε με ανυπομονησία στα χέρια.

-Τι έφελα;
-Εσύ τίποτα...
-Η μαμά τι έφελε;
-Όλη της την αγάπη!

Πέρασε η ώρα, παίξαμε, διαβάσαμε, χορέψαμε. Κάποια στιγμή, σηκώνεται και πάει προς τα μέσα:
"Όλη μου η αγάπη είναι φαγητό;" με ρωτάει...

Oh boy...

Στην εφημερίδα που δουλεύω οι συντάκτες είναι κατά 80% γυναίκες και οι αρχισυντάκτες, διευθυντές και εκδότες κατά 100% άντρες.

Στην εφημερίδα που δουλεύω οι περισσότεροι από αυτούς τους άντρες σε ποσοστό τουλάχιστον 80% έχουν παιδιά. Κάποιοι -ακόμη- και συζύγους.

Στην εφημερίδα που δουλεύω, πριν γεννήσω, μόνο βεβαίωση υπογεγραμμένη από τον κηδεμόνα μου δεν έπρεπε να φέρω για να πάω να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις ή για να κάτσω σπίτι όταν δεν αισθανόμουν καλά.

Στην εφημερίδα που δουλεύω αφότου γέννησα δεν μου έδωσαν το μειωμένο ωράριο που δικαιούμην για τα δύο πρώτα χρόνια με τη δικαιολογία ότι είμαι "ρεπόρτερ" και δεν έχω ωράριο.

Στην εφημερίδα που δουλεύω κάθε βδομάδα μου ζητάνε να αποδείξω ότι ο ελέφαντας ζυγίζει όσο ένα ποντίκι και μάλιστα όχι σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Στην εφημερίδα που δουλεύω μας έκαναν μείωση 15% στους μισθούς μας - 10% στην αρχή και τώρα άλλο ένα 5% (μέσω email) παρόλο που είχαμε υπογράψει ένα χαρτί που μας διαβεβαίωνε ότι το 2014 ο μισθός μας θα επέστρεφε στα αρχικά του επίπεδα.

Στην εφημερίδα που δουλεύω, αυτή την εβδομάδα θα έχω το πρώτο θέμα.

Στην εφημερίδα που δουλεύω ο διευθυντής που έχει την τελική ευθύνη για το φύλλο έχει αφήσει να κοιτάξει το πρώτο θέμα τελευταίο με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να μην μπορώ να φύγω και να έχω στήσει την κοπέλα που κρατάει τον μικρό. Για μία ακόμη φορά.

Στην εφημερίδα που δουλεύω ρώτησα τον διευθυντή αν έχει κοιτάξει το θέμα μου αλλά εκείνος δεν κοιτάει καν εμένα οπότε το θέμα μου θα κοιτάζει τώρα;

Στην εφημερίδα που δουλεύω νομίζω ότι μου κάνουν γυμνάσια.

Και ερωτώ: στις εφημερίδες που δουλεύουν οι συνάδελφοί μου στο εξωτερικό τι γίνεται; Κι εκεί όλοι οι προϊστάμενοι είναι άντρες, αντιεπαγγελματίες και μισογύνηδες;

Λέω καμιά φορά ότι θα 'θελα να περνούσα μια  ημέρα έστω στην αίθουσα σύνταξης της Guardian για παράδειγμα, να νιώσω για λίγες ώρες τη βαθύτατη ικανοποίηση του να δουλεύεις με ανθρώπους που σέβονται τη δουλειά και εκείνους που την κάνουν...

Μαμά τι λες;

Χθες είχα απεργία.

Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και πήγα στο ΙΚΕΑ.

Μετά από απίστευτο πήξιμο (συναισθηματικό και αντικειμενικό) στη δουλειά όλο το διάστημα μετά τις διακοπές, δηλαδή από τις 25 Αυγούστου, αλλά και άλλων προβλημάτων οικονομικής φύσης, της ευρύτερης οικογένειας, ξαφνικά το γεγονός και μόνο ότι οδηγούσα τη σακαράκα μου μόνη σε έναν άδειο δρόμο, με το ραδιόφωνο ΧΩΡΙΣ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ αλλά με τζαζ από το Τρίτο, μου φάνηκε σαν την απόλυτη απόλαυση.

Γι' αυτό και μου χάρισα μια βαθιά ανάσα σαν αυτές που λεγα στη μάνα μου να παίρνει όταν την έπιανε άγχος και χαμογέλασα πλατιά.

Στον γυρισμό, κουρασμένη πλέον και άφραγκη (εντάξει 15 ευρώ κάνει το παιδικό παπλωματάκι, τότε γιατί πλήρωσα συνολικά 150;), είδα στην Αττική οδό την ταμπέλα "Θεσσαλονίκη 578 χλμ." (μπορεί να' ναι και παραπάνω, δεν θυμάμαι, συγνώμη).

Ειλικρινά, μισώ το οδήγημα, όμως για πρώτη φορά μού ρθε να πατήσω γκάζι και να συνεχίσω ως εκεί που θα αντέξω.

Για μια μέρα μόνο. Ούτε καν, για μισή. Θα τηλεφωνούσα στον Γ. θα του λεγα να μην ανησυχεί, θα μιλούσα στο μωρό, και όλα οκ.

-Μα δεν θά' χεις καθαρό εσώρουχο, σκέφτηκα

-Ε, θα αγοράσω.

-Ούτε κάτι μήπως κρυώσεις.

-Δεν μας παρατάς!

Τέλος πάντων. Μια τάση φυγής έχουμε λίγο πολύ όλοι, το ξέρω, ειδικά αυτές τις εποχές.

Στη Θεσσαλονίκη δεν πήγα, είπαμε μισώ το οδήγημα, πιθανότατα θα γυρνούσα πίσω πριν τη Λαμία, όμως θέλω, εύχομαι και προσδοκώ να πάω σύντομα μια μίνι εκδρομή, έστω ως τη Τζιά βρε αδερφέ!

Μαγεία

Ωραία.

Ήρθε, δεν είδε και απήλθε η Μέρκελ, ο Ιάσονας κάνει πλέον πιπί-κακά στο γιογιό με άνεση επαγγελματία, ο Γ. ξεκινάει επιτέλους πάλι δουλειά (είχε μείνει χωρίς από τον Ιούλιο), το χρέος στην πιστωτική μου κάρτα μειώθηκε λίγο, αλλά κάτι είναι κι αυτό, τουλάχιστον δεν θα μου κόψουν το κινητό, έξω είναι φθινόπωρο (ίσως) και προχθές χάιδεψα ένα δελφινάκι στο κεφάλι στη διάρκεια ρεπορτάζ στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, οπότε, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι και τόοοσο σκατά.

Περιορίζω τις αγωνίες μου, ή καλύτερα την απορία και τον θαυμασμό μου, στις απίστευτες διεργασίες μέσα στο μυαλουδάκι του γιου μου: Ο Ιάσονας λοιπόν, που όπως είπα κάνει πλέον πιπί-κακά στο γιογιό με δική του πρωτοβουλία, εδώ και λίγες ημέρες με ρωτάει δείχνοντας τον εαυτό του: "Αυτό το αγόλι ποιοθ το έφελε;" (Γενικώς έχει μια εμμονή να ρωτάει ποιος του έφερε / χάρισε κάτι και πότε).

Την πρώτη φορά του απάντησα η μαμά και ο μπαμπάς, αλλά όταν με ξαναρώτησε ήμουν πιο αναλυτική. Του εξήγησα ότι ήταν 9 μήνες στην κοιλιά μου (είχε χαϊδέψει και την κοιλιά της θειάς του που μόλις γέννησε και ήξερε περί τίνος πρόκειται), ότι βγήκε από "εδώ κάτω", ότι έπινε γάλα από το "μεμέ" της μαμάς κλπ.

Ε, την επόμενη φορά, απάντησε μόνος του: "Αυτό το αγόλι ποιοθ το έφελε; Η μαμά και ο μπαμπάθ!"

Μήπως εξελίσσομαι σε χαζομαμά; Δεν με νοιάζει, αυτό που συμβαίνει είναι μαγικό και δεν το αλλάζω με τίποτα.