Ο μικλόθ

Εχουν περάσει κοντά 20 μέρες από τότε που ξεκινήσαμε (σοβαρά, γιατί το κάναμε και στις διακοπές αλλά πιο χαλαρά) να εκπαιδεύουμε τον μικρό να πηγαίνει στο γιογιο.

Σήμερα πήγε μόνος του, χωρίς καν να το ζητήσει, οπότε χαλάλι το σκατό στο σαλόνι, το πιπί στην καρέκλα, στον μπαμπά του ("και ο μπαμπάθ έκανε πιπί θτο βακάκι του;") ή πάνω μου ("να κάνουμε πιπί πάνω στη μαμά!!!").

Ο μικρός είναι 26 μηνών και έχει αρχίσει πλέον να αποκτά συνείδηση της ύπαρξής του. Περνάει το σημαντικό όπως λέει η Ψ στάδιο του καθρέφτη.

Πριν από λίγο καιρό, καθόταν στο γιογιό και κοιταζόταν. Ξαφνικά λέει με θλιμμένη φωνή: "Ο Τάουτα (έτσι αποκαλεί τον εαυτό του!) είναι πολύ μικλόθ" και αρχίζει να κλαίει γοερά επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση.

Εγώ ταράχτηκα και ψέλλισα κάτι του στιλ όχι αγάπη μου δεν είσαι απλώς η μαμά είναι μεγάλη...

Η άτιμη η ώρα

Πριν λίγες ημέρες πήρα το τρένο για να' ρθω στη δουλειά. Πράγμα σπάνιο καθότι πρέπει να κάνω τον γύρο της Αθήνας αν θέλω να βρω σταθμό.

Φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι από τα ανοιχτά παράθυρα, είχα βρει και θέση, μια χαρά.

Απέναντί μου κάθονταν δυο μικρές. Γύρω στα 15-16. Η μια παχουλούτσικη αλλά γλυκιά, η άλλη πανέμορφη με έντονα βαμμένα μάτια.

-Όταν ξυπνάω το πρωί μου φαίνεται πολύ μεγάλη η μέρα. Αν ξυπνήσω μεσημέρι όμως θα φάω, θα χαζέψω λίγο τηλεόραση στον καναπέ, θα κάνω λίγο facebook, και μετά θά' χει πάει απόγευμα οπότε θα σου τηλεφωνήσω για να κανονίσουμε για το βράδυ.

-Κι εγώ αν ξυπνήσω πρωί θα βαρεθώ, δεν θά' χω τι να κάνω για να γεμίσω τη μέρα...

(Εγώ που την τραβάω και δεν μεγαλώνει με τίποτα η άτιμη, τι να πω και σε ποιον;)

Showbaby

Ο μικρός αποκαλεί τον εαυτό του "θέατρο". Δικαίως...