Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Για τη Μ.

Η καλύτερή μου φίλη, συμμαθήτρια από το δημοτικό, διπλανή στο θρανίο και πολυαγαπημένη, έχασε πρόσφατα τη μαμά της. Από την ίδια διαολεμένη αρρώστια που ΄χασα κι εγώ τη δική μου. Η μάχη της κράτησε κοντά διόμισι χρόνια, της δικής μου ενάμιση. Όταν το ΄μαθα πως ήταν άρρωστη εκείνο τον Μάρτιο του 2009 έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Έλειπα ταξίδι, 25 Μαρτίου ήταν. Ήξερα ότι περίμενε κάτι εξετάσεις αλλά η Μ. δεν με ενημέρωσε σχετικά. Γύρισα και το έμαθα από τον ξάδερφό μου! Τό 'χει αυτό η Μ. Δυσκολεύεται πολύ συναισθηματικά, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά που της συμβαίνουν, κλείνεται στον εαυτό της, σαν να χάνει την εμπιστοσύνη της σ' αυτούς που την αγαπάνε και επιθυμούν το καλύτερο γι' αυτήν, χωρίς κανένα συμφέρον.

Όλο αυτό το διάστημα με κράτησε σε απόσταση. Όχι για να με προστατεύσει από το deja vu πιστεύω, αλλά για να αποφύγει να ακούσει τα χειρότερα - αν και ελάχιστες φορές της μίλησα για την αντίστοιχη δική μου εμπειρία και όταν το έκανα ήταν για να την βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες πρακτικές κυρίως δυσκολίες.

Φοβόμουν ότι θα με απέφευγε - που συνέβη ούτως ή άλλως τελικά. Από τη στιγμή που απόκτησα το μωρό αντί να αλλάξω εγώ, άλλαξε εκείνη. Ο Γ. λέει ότι δεν μπόρεσε να χωρέσει τη νέα μου κατάσταση στη ζωή της... Εγώ δεν λέω τίποτα, μόνο ότι μου λείπει.

Είχα δύο μήνες να την δω και της μιλούσα σχετικά σπάνια και για λίγο. Πάντα όποτε της τηλεφωνούσα είτε περίμενε τηλεφώνημα είτε απαντούσε σε email, είτε έχεζε η γάτα της δεν ξέρω - δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να μην αποσπούσε την προσοχή της κάτι άλλο που συνοδευόταν με ένα "να σου πω, πρέπει να σε αφήσω, να μιλήσουμε αργότερα;". Της παραπονέθηκα κάποια στιγμή, αρνήθηκε τις "κατηγορίες" για να με κλείσει στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες για να απαντήσει στο κινητό της. Έτσι κι εγώ κατέθεσα τα όπλα. Δεν ήθελε να μου μιλήσει ή να με δει, ε δεν είχα σκοπό να της το επιβάλω με το έτσι θέλω κιόλας! It takes two to tango που λένε.

Τέλος πάντων λίγο πριν το καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη βραδινή κουβέντα στο τηλέφωνο όπου μου δήλωσε με λίγα λόγια ότι η ζωή δεν είναι δα και κάνα σπουδαίο δώρο... Το 'χε πει στη μάνα της την ίδια ημέρα (που πάλευε με τον καρκίνο) κι εγώ εξανέστην: τό ΄πες αυτό στη μαμά σου τη ρώτησα, που προσπαθεί να επιβιώσει; Δεν το κάνει για την ίδια μου απάντησε όλο σιγουριά, για μας το κάνει. Της είπα τα αυτονόητα, θύμωσε και μού 'κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έδωσα τόπο στην οργή με sms λίγο αργότερα μέχρι που ξαναεπικοινώνησα μαζί της όταν έμαθα (πάλι από τον ξάδερφό μου) ότι θα έφευγε με τη μάνα της για το Λονδίνο.

Για να μην τα πολυλογώ στα τέλη Ιουλίου η μάνα της έπεσε σε κώμα όσο έκανε διακοπές - με ενημέρωσε ο ξάδερφός μου (με τον οποίο συνεργάζεται) και αυτή τη φορά. Της είπα να πάω να την δω στο νοσοκομείο. Άρνηση άρνηση άρνηση. "Είμαστε μόνο η οικογένεια".

Τελικά σκαστή από το γραφείο και μαζί με το μωρό πήγα κυριολεκτικά κάτω από το σπίτι της και ήπιαμε έναν γρήγορο καφέ πριν φύγει για το νοσοκομείο.

Δυο βδομάδες αργότερα η μάνα της πέθανε. Είχα μιλήσει στη Μ. το ίδιο βράδυ, μού 'λεγε ότι η κατάσταση ήταν οριακή. Δεν με ενημέρωσε ωστόσο για την εξέλιξη - μου το είπε μια κοινή μας φίλη. Της τηλεφώνησα 2-3 φορές δεν το σήκωσε. Έστειλα μήνυμα, μου απάντησε ότι δεν είναι σε θέση να μιλήσει ακόμη. Ξαναπροσπάθησα την επομένη πιο επίμονα. Με πήρε. Είχε γίνει μόλις η κηδεία. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της μάνας της: μόνο τα τρία της παιδιά κι ο αδερφός της παρόντες...

ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα χθες σκέφτηκα ότι μπορεί να φανούν περίεργα σε έναν τρίτο. Το θέμα ωστόσο είναι ότι στενοχωριέμαι που αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για κείνην δεν μου έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο όχι να της συμπαρασταθώ, ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί της. Αλλά είναι η επιλογή της και πρέπει να τη σεβαστώ. Σωστά;

3 σχόλια:

Camelia W. είπε...

mmmm... mpa. Egw mazi sou eimai. Den briskw poly swsth th symperifora ths, eidika apo th stigmh pou esy ths edeixnes toso entona oti th sjeftesai kai eisai ekei gia symparastash.
(exw kati parapona ki egw apo files mou teleytaia, paromoias fysews kai bgazw to axti mou sth diki sou hehe)
Parola ayta krima gia th mama ths kopelas.

not-just-mums είπε...

δύσκολη πίστα. αν και έχω την αίσθηση ότι η φίλη σου θέλει το χρόνο της. ότι θα γυρίσει σε 'σενα, αν η ιστορία είναι έτσι (με την έννοια ότι πάντα αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με την πλάστιγγα να γέρνει λίγο προς τη δική μας πλευρά) δεν μπορεί να μην εκτιμήσει σε ένα βάθος χρόνου όλη σου την προσπάθεια. και είμαι σίγουρη ότι θα είσαι εκεί.

alepou είπε...

Τώρα είδα τα μηνύματά σας, συγνώμη...
Οντως πολύ δύσκολη πίστα η ιστορία με τη φιλενάδα μου και ναι η πλάστιγγα γέρνει προς τη δική μου μεριά ωστόσο είναι περισσότερο επειδή με στενοχωρεί τόσο η υπόθεση.
Τέλος πάντων στο μεταξύ βρεθήκαμε -στο μνημόσυνο!- και μιλήσαμε 2-3 φορές στο τηλέφωνο. Αποφάσισα τελικά να δεχτώ τα πράγματα όπως είναι και να μην ασχοληθώ περαιτέρω...