Δεν ήξερες δεν ρώταγες;

Χτύπησε το τηλέφωνο στο διπλανό γραφείο. Το σήκωσα. Μου απάντησε μια γλυκιά φωνή: τη Σ. παρακαλώ / δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή / εντάξει θα ξαναπάρω / θέλετε να αφήσετε κάποιο μήνυμα / όχι, η μητέρα της είμαι ευχαριστώ / γεια σας...
Συνηθισμένη σκηνή που όμως με έκανε να αισθανθώ λίγο περίεργα (είπα από μέσα μου α, η Σ., έχει μαμά!) και να σκεφτώ ότι εκτός λίγων εξαιρέσεων δεν ξέρω και πολλά για τους συναδέλφους μου. Για παράδειγμα, πόσο αυτονόητο είναι ότι όλοι έχουν μαμά και μπαμπά, ή ότι έχουν / δεν έχουν παιδιά ή ακόμα και γκόμενο-α;