Mom is

Μετά από 6,5 μήνες από τη γέννηση του μωρού, έχω αρχίσει να αισθάνομαι πραγματικά καλά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Φαίνεται ότι οι ορμόνες μου έχουν πλέον μπει σε μια σειρά. Καιρός ήταν...
Οι ακραίες διακυμάνσεις στη διάθεσή μου έχουν μετριαστεί, ενώ νιώθω μια ιδιαίτερη έξαψη και όρεξη να βγω, να τραγουδήσω, να φωνάξω, ε ναι και να κάνω σεξ (σόρι αλλά δεν είναι αυτονόητο μετά από μια εγκυμοσύνη).

Χθες βέβαια είχα ένα πισωγύρισμα. Το βράδυ που το μωρό κοιμόταν κι ο Γ. έβλεπε τηλεόραση, ξάπλωσα και σκέφτηκα με πόνο τη μαμά μου. Είχα καιρό να της "μιλήσω". Της είπα για τον μικρό, ότι είναι υπέροχος. Ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τον γνώριζε, θα τον λάτρευε. Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Γιατί είναι φορές που μου φαίνεται αδιανόητο ότι έχει πεθάνει. Παρόλο που έχουν περάσει 2,5 χρόνια. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει αυτό, ίσως όταν ο γιος μου αρχίσει να με φωνάζει μαμά...