Ο παππούς σου

Είχα να δω τον μπαμπά μου 20 ολόκληρες ημέρες! Ένα κρύωμα τον είχε κρατήσει μακριά μας. Τον είχα επιθυμήσει πολύ. Του μιλούσα κάθε μέρα 2-3 φορές στο τηλέφωνο, του 'λεγα ότι μου έλειψε, μου το ΄λεγε κι εκείνος. Τον είδα την Κυριακή. Καθυστερημένος οικογενειακός εορτασμός των 74άρων γενεθλίων του. Τα πρώτα του γενέθλια ως παππούς - δεν είναι και λίγο...

Το βράδυ, όταν έκανα μπάνιο μετά από μια γεμάτη μέρα με το μωρό-σβούρα να πρωταγωνιστεί, τον σκεφτόμουν. Από τότε που πέθανε η μάνα μου έχει αλλάξει συμπεριφορά. Σαν να περίμενε να αναλάβει χρέη πατέρα. Παράξενο πράγμα. Και τώρα που τα παιδιά της αδερφής του χάσανε κι αυτά τη μάνα τους, τα έχει αναλάβει επίσης.

Θυμήθηκα πολλά μέσα στο μπάνιο. Όπως εκείνο το ταξίδι "αφύπνισης" που 'χαμε κάνει στην Αυστραλία. Θα πέρναγε ο αδερφός μου ένα τρίμηνο στο Σίντνεϊ τότε που σπούδαζε στην Αμερική και τον είχαμε συνοδεύσει, μπαμπάς και κόρη. Δεν ήθελα να πάω, είχα μόλις μετακομίσει με τον τότε φίλο μου, δεν ήθελα να τον αφήσω, κάτι μου 'καναν και οι 15 μέρες με τον μπαμπά, γενικά ήμουν στραβωμένη κι ο αδερφός μου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Τέλος πάντων κάποια στιγμή ξέσπασα. Μου ΄πε ότι δεν του αρέσει η συμπεριφορά μου -δεν θυμάμαι πλέον με ποια αφορμή- και τον ξέχεσα: ότι δεν δικαιούται να έχει άποψη για το άτομό μου, ότι έτσι είμαι κι αν του αρέσει, και ότι δεν ήταν εκεί τόσα χρόνια όσο μεγάλωνα τώρα θυμήθηκε να ασχοληθεί μαζί μου... Χολή έσταζα. Επί 15 ημέρες τηλεφωνούσα μια στη μάνα μου, μια στον φίλο μου και έκλαιγα. Κόλαση του το ΄κανα το πανάκριβο ταξίδι. Τελικά όμως μας έκανε καλό. Όλη αυτή η μαλακία (μου) μας έφερε πιο κοντά, σαν να ξεπεράστηκε ένα εμπόδιο, να γκρεμίστηκε ένας τοίχος που 'χε ορθωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Θυμήθηκα όμως και κάτι πολύ γλυκό. Στην Α' Λυκείου τότε που ερχόταν κάθε Παρασκευή βράδυ να με πάρει από το φροντιστήριο στον Πύργο. Πηγαίναμε θέατρο και μετά για φαγητό. Οι δύο μας μόνο. Αισθανόμουν υπέροχα, σχεδόν σαν μεγάλη!