Το τρίτο μάτι

Πριν από αρκετά χρόνια επιχείρησα να διαβάσω "Το Βυζί" του Φίλιπ Ροθ. Μπορεί ο Ροθ στη συνέχεια να έγινε ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς όμως τότε δυσκολεύτηκα πολύ με τη μεταμόρφωση του ήρωα σε ένα τεράστιο βυζί οπότε το παράτησα και ουδέποτε επανήλθα.

Φαίνεται λοιπόν ότι μου την φύλαγε. Νιώθω ότι θεωρητικά αλλά και κυριολεκτικά έχω μεταμορφωθεί κι εγώ σ' ένα τεράστιο βυζί, μια και το στήθος μου κυριαρχεί στην καθημερινότητά μου -λόγω θηλασμού- αλλά και στο μυαλό μου και στην ψυχολογία μου - λόγω πολλών δυσκολιών στον θηλασμό.

Μέχρι που είδα όνειρο ότι έβγαλα ένα σπυράκι στο κέντρο της κοιλιάς μου που καθώς το έτριβα να καταλάβω τι ακριβώς είναι μετατράπηκε σε μικρό βυζί έτοιμο για δράση! ΑΑΑΑ...

Κατά τ' άλλα έχοντας πλέον μπει στην 6η βδομάδα και έχοντας επιβιώσει, παρόλο που κάθε μέρα που περνάει μου φαίνεται σαν άθλος, διατηρώ ακόμα κάποια ψήγματα ψυχραιμίας και αισιοδοξίας. Όταν βέβαια ακούω αυτό το "οι 3 πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι" με πιάνει σύγκρυο μια που ο χρόνος όταν βρίσκεσαι μονίμως μέσα στο σπίτι περνάει τόσο μα τόσο αργά πανάθεμά τον.

Χωρίς αναστολές

Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία πάντως το σώμα αποκτάει άλλες διαστάσεις: το βυζί για παράδειγμα χάνει εντελώς τον ερωτισμό του και όποιο ταμπού το περιβάλλει και εκτίθεται άνετα, χωρίς αναστολές σε πατέρα, φίλους, γνωστούς και φυσικά στον πεθερό...

Όσο για την πεθερά -ανεκτίμητη η βοήθειά της δεν λέω- γνωρίζει πλέον απ' έξω όλες τις πτυχές στα μπούτια, τις κοιλιές και τους κώλους μου, καθώς επίσης -ω τι όνειδος- κάθε ξηλωμένη κλωστή που κρέμεται από τις κιλότες και τα φανελάκια μου...

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν όταν με το καλό αποκατασταθεί η "τάξη", με άλλα λόγια βρούμε τη σειρά μας και δεν χρειαζόμαστε τόση βοήθεια, τόσες περιποιήσεις (σε κάτι φάσεις αισθανόμαστε ότι ζούμε σε ένα μπούνκερ όπου φίλοι και συγγενείς μας επισκέπτονται με πολεμοφόδια - κάνει και αφόρητη ζέστη εδώ μέσα οπότε το συναίσθημα ενισχύεται) θα αποκατασταθεί και η ...ξηλωμένη εικόνα μου.

Βέβαια, θα μου πεις, μπροστά στη θέαση του εγγονού / ανηψιού κλπ. τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες...

Μόνο η μαμά μου να ήταν εδώ να μου ΄δινε κουράγιο.

The miracle body

Παρόλα αυτά, γανωμένο ή μη, το γυναικείο σώμα παραμένει μια μοναδική μηχανή των θαυμάτων - την οποία συχνά κακοποιούμε ή υποτιμούμε. Ασχετα από το αν θα αποφασίσουμε να γίνουμε μαμάδες ή όχι όμως οφείλουμε να το αγαπάμε και να το σεβόμαστε - κάτι που κανείς, σχολείο ή μάνα, δεν μας διδάσκει...

Οι πρώτες διαπιστώσεις μιας μαμάς μόλις 18 ημερών

1. Το μωρό είναι (βιο)παλαιστής

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα τόσο μικρό πλάσμα έχει τέτοια δύναμη. Τελικά το αντιλήφθηκα όταν η μαία το έβαλε στο στήθος μου. Το έσφιξε σαν μέγγενη με τα δυσάρεστα αποτελέσματα που αναφέρω στο προηγούμενο post. Η ένταση και η επιθετικότητά του 18 ημέρες μετά συνεχίζεται αλλά τουλάχιστον τώρα (που έχουν επουλωθεί και οι θηλές μου) έχει κουτσομάθει (όπως κι εγώ) τις σωστές κινήσεις και δεν με πληγώνει πλέον.

2. Πονάει αλλά μ' αρέσει

Τον ίδιο τον θηλασμό πάντως ομολογώ ότι τον περίμενα αλλιώς. Ισως γιατί δεν είχα ακούσει ποτέ μια μαμά να παραπονιέται ότι το σκασμένο της την πεθαίνει στον πόνο, ότι κάνει λες και έχει σύνδρομο στέρησης ή κατοχής. Ειδικά τα σχετικά εγχειρίδια είναι εξαιρετικά παραπλανητικά: χαμογελαστές μανάδες θηλάζουν πανευτυχείς το μωρό τους σε στάση μπάλας / αγκαλιάς / ξαπλωτή ή ό,τι άλλο, τις οποίες περιγράφουν σαν το απλούστερο πράγμα στον κόσμο.

Πουθενά δεν λένε ότι πονάει, ότι εξαντλεί, ότι το γάλα θα κατέβει όταν το αποφασίσει αυτό, ότι για να το επιταχύνεις πρέπει να καταπιείς καμιά δεκαριά βότανα, να τρελαθείς στις αντλήσεις, να μαλώσεις με τον σύντροφό σου, να κλάψεις γοερά γιατί απέτυχες ως μάνα με το καλημέρα σας κοκ. Και φυσικά ουδείς σε προετοιμάζει για την διαδικασία από το μαιευτήριο.

Μπορεί η πρώτη θέση να κοστίζει ακριβά (ας όψεται η ασφαλιστική μου) και το "πακέτο" να περιλαμβάνει μέχρι και αισθητικό για τις ραγάδες, την κοιλιά ή τους κώλους της εγκυμοσύνης, όμως για τον θηλασμό τηρείται σιγή ιχθύος. Στη δική μου περίπτωση καταφύγαμε (μετά από επίμονο ψάξιμο του Γιάννη) σε σύμβουλο θηλασμού η οποία με έβαλε σε εντατικό πρόγραμμα και μου εξήγησε τα πώς και τι.

3. Το μωρό δεν κάνει διακρίσεις

Γιατί όταν πεινάει πεινάει. Κι αυτό σημαίνει ότι θα επιτεθεί ακόμα και στο δασύτριχο στέρνο του μπαμπά του σε αναζήτηση τροφής. Τη στιγμή όμως που θα αρχίσει να κοιτάζει λαίμαργα και της πεθεράς, σκουραίνουν τα πράγματα (ομολογώ ότι αυτό με ενόχλησε!)...

4. Η αγάπη αυτή είναι άλλου είδους

Οταν του λες για πρώτη φορά "σ' αγαπάω" αμέσως συνειδητοποιείς ότι αυτή η αγάπη είναι διαφορετική. Δεν την έχεις ξανανιώσει και δεν μπορείς να την κατατάξεις σε μια γνώριμή σου κατηγορία. Είναι αγνή και μοναδική.

Συνεχίζεται (με καλεί το καθήκον)...

Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στην ημέρα

(Παραφράζοντας τον Ευγένιο Ο' Νηλ)

Έχουν περάσει ήδη 10 εικοσιτετράωρα από την συγκλονιστικότερη βραδιά της ζωής μου.

Το όλο πακέτο κράτησε συνολικά γύρω στις 10 ώρες και τα είχε όλα - εκτός από επισκληρίδιο. Καθώς, όπως μου ανακοίνωσε η μαία κάπου στα μισά της διαδρομής, δεν μπορούσε να μου χορηγηθεί λόγω κάποιου αντιπηκτικού φαρμάκου που έπαιρνα κατά την εγκυμοσύνη και το οποίο δεν πρόλαβα να σταματήσω.

Οπότε γέννησα όπως οι μανάδες μας, παληκαρίσια, έστω κι όχι από επιλογή. Και η αλήθεια είναι ότι τελικά, κατόπιν εορτής, χαίρομαι που έγινε έτσι. Που το έζησα δηλαδή ολόκληρο, με 100% τις αισθήσεις μου εκεί.

Στο τέλος ρώτησα τον γιατρό πόσες γυναίκες γέννησαν τελευταία χωρίς αναισθησία και μου είπε: "Εσύ"...

Ευτυχώς που ο Γιάννης ήταν δίπλα μου από την αρχή που με έπιασαν οι πόνοι μέχρι και τον τοκετό. Του έλιωσα το χέρι αλλά άντεξε και με βοήθησε πάρα πολύ. Χωρίς αυτόν θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τα βγάλω πέρα.

Εύσημα βέβαια παίρνει και η μαία μου με το συμβολικό όνομα Ελευθερία. Μικροκαμωμένη αλλά δυνατή, άντεξε τις πιέσεις που ασκούσα στα πλευρά της κατά τις εξωθήσεις και αντιμετώπισε με ηρεμία τις απεγνωσμένες εκκλήσεις μου για κάτι που θα μου απάλυνε τον πόνο.

Ο μικρός πάντως ήρθε ούτως ή άλλως δυναμικά στον κόσμο: Βγαίνοντας μου έσκισε την κλειτορίδα με τον αγκώνα του ενώ κατά τις πρώτες ημέρες του θηλασμού μου καταμάτωσε τις θηλές, με αποτέλεσμα 3 ημέρες να μην μπορώ να τον θηλάσω - αλλά αυτό το θέμα θα το αναλύσω σε άλλο κεφάλαιο γιατί χωράει πολύ κουβέντα.

Είναι σαν να διεκδίκησε απευθείας την αποκλειστικότητα της μάνας του μου 'πε ένας φίλος... Θα δείξει - αν και ελπίζω να μην εξελιχθεί σε μάτσο αρσενικό στην πορεία (μα τι λέω;).

Κατά τ' άλλα είμαστε μια ευτυχισμένη αλλά εξουθενωμένη οικογένεια. Κοιμόμαστε λίγο, τρέχουμε πολύ -ο Γ. μου είπε χθες ότι έχουν πονέσει οι πατούσες του από το πήγαιν-έλα μέσα στο (μικρό) σπίτι μας. Κάνει και ζέστη οπότε η υπερπροσπάθεια γίνεται ακόμα πιο επίπονη. Κάπου εκεί σκάνε και τα baby blues...

Όταν όμως τον κοιτάζουμε ή τον παίρνουμε αγκαλιά ξαφνικά ηρεμούν όλα, ξεχνάμε κόπους και πόνους και χαμογελάμε σαν χαζομαμομπαμπάδες.

Το αυτό συμβαίνει βέβαια και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Από τον αδερφό μου μέχρι τα σκληροπυρηνικά ξαδέρφια μου, όλοι έχουν υποστεί μετάλλαξη. Αποκάλυψη ήταν ασφαλώς ο πατέρας μου που πλάνταξε στο κλάμα στην αίθουσα αναμονής κατά τον τοκετό, και όποτε τον βλέπει στάζει μέλι, άσε που λέει σε όποιον συναντάει τι όμορφος που είναι ο εγγονός του! "Κάνω αυτά που κορόιδευα" μονολογεί μετά, "αλλά τι να κάνω αφού είναι πολύ όμορφος!"