Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Χθες (θα) γιόρταζε η μαμά μου. Πήγα στο νεκροταφείο, παρά τις αντιρρήσεις του Γ. ο οποίος τελικά με συνόδευσε.

Το Α' ήσυχο, χωρίς κηδείες και μνημόσυνα, λόγω αργίας φαντάζομαι. Μόνο ένας νεαρός παπάς "ασφαλείας" που κυκλοφορούσε με θυμιατό κι είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του μέσα στον χώρο και μάλιστα με ενεργοποιημένο τον συναγερμό.

Ο τόπος ήταν γεμάτος γύρη - θυμήθηκα τις αλλεργίες που την ταλαιπωρούσαν και τον μεγάλο φόβο της για τις κάμπιες. Κι έμελλε να ταφεί κάτω από ένα μεγάλο πεύκο (και δυο τρεις τάφους πιο κάτω από τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που επίσης δεν άντεχε)!

Της μίλησα για το εγγόνι της, της είπα ότι μου λείπει. Πολύ...

Μ' έπιασαν τα κλάματα και το παράπονο. Τίποτα δεν είναι ίδιο - ούτως ή άλλως όμως.

What is "filotimo"?

Και από την άλλη, ειδικά στη δουλειά μου, όλες αυτές που σπεύδουν να μου δώσουν συμβουλές για μια υγιή εγκυμοσύνη, στη ουσία δεν πολυκόπτονται μια και συνεχίζουν να καπνίζουν σαν φουγάρα μέσα στη μούρη -και κατ' επέκταση την κοιλιά- μου!
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να κατανοήσω το ελληνικό "φιλότιμο"...

Αλλάζοντας σχήμα

Ένα ακόμα περίεργο πράγμα -που μ' ενοχλεί όμως- είναι όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που ακούω από τότε που πλέον φαίνεται για τα καλά η κοιλιά μου.

Λέω για τα σχόλια από μητέρες και μη, ενίοτε και από άντρες, τα οποία αφορούν:
-το νέο φυζίκ της μέλλουσας μαμάς: είναι μυτερή η κοιλιά σου / δεν έχεις κάνει προγούλι άρα θα κάνεις αγόρι, έχεις γλυκύνει / φάρδυνε η λεκάνη σου / δεν έχεις βγάλει σπυράκια άρα θα κάνεις κορίτσι
-τη συμπεριφορά της: να μην σηκώνεις ποτέ το χέρι σου ψηλά είναι επικίνδυνο, να μην ανεβαίνεις σκάλες, να μην δουλεύεις πολύ και βγει εξαμηνίτικο, μην σκύβεις, μην κοιμάσαι δεξιά, μια φίλη μου έκανε αυτό και το άλλο και έπαθε εκείνο και το παρακάτω
-τις στιλιστικές της επιλογές: γιατί δεν φοράς σαλοπέτ, φορέματα, κολάν και φόρμες;
-το όνομα του μωρού: αν είναι κορίτσι θα του δώσεις το όνομα της μάνας σου, αν είναι αγόρι του πεθερού σου (ο κατά τ' άλλα "κουλ" μπαμπάς μου) - μα δεν μπορεί θα έχετε αποφασίσει πια πώς θα το βγάλετε γιατί δεν μας λες;

Και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, άλλωστε δεν μου έχει ξανασυμβεί και γενικώς δεν έχω συνηθίσει τέτοιο καταιγισμό ερωτήσεων που σε κάποια φάση μάλιστα φτάνει στα όρια της αδιακρισίας, όπως πχ. στο θέμα των κιλών, ή του γκραν γκινιόλ, όπως πχ. στην λεπτομερή περιγραφή εγκυμοσύνων με άσχημη εξέλιξη.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι άλλοι που απλώς χαμογελούν και μου τρίβουν την κοιλιά σαν να 'μαι ο Βούδας...

ΥΓ. Για να μην φανώ αχάριστη και κακιά οφείλω να συμπληρώσω ότι γνωρίζω ότι όλα αυτά τα σχόλια γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Απλώς κάποια δυσκολεύομαι να τα χωνέψω...

La luz

Εντυπωσιάζομαι πραγματικά. Για τις αντιδράσεις του κόσμου λέω.
Όποιος μαθαίνει ότι δεν έχω φάει πολύ αλλά απλώς διανύω τη 19η εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου, με αγκαλιάζει και με φιλάει με απίστευτη, ειλικρινή χαρά. Οι γυναίκες στο γραφείο, κυρίως εκείνες που φαίνεται ότι έχουν ανατραφεί με το όραμα του πρίγκιπα και της αγίας οικογένειας, με κοιτούν σχεδόν λατρευτικά.
Σκέφτομαι ότι η δική μου οικογένεια που μετράει αρκετούς ανύπαντρους, χωρισμένους, ακόμα και χήρους και μόλις ένα παιδάκι, αν και αντέδρασε όπως περίμενα -"κουλ" και χωρίς πολλά πολλά- ελαφρώς με απογοήτευσε. Εδώ έφτασα στο σημείο να εκμαιεύσω από τον αδερφό μου, μετά από τόσο καιρό χλιαρής αντιμετώπισης, αν χαίρεται τελικά που θα γίνει θείος! Μου είπε ναι φυσικά, παρόλο που μάλλον δεν αντιλαμβάνεται -ακόμα- το γιατί.
Ελπίζω όταν επιτέλους το νέο πλάσμα βγει στο φως (μ' αρέσει πολύ η έκφραση "dar a luz" που χρησιμοποιούν οι Ισπανοί για το "γεννάω") να λάμψουμε όλοι...

Α Paris...

Τέσσερις μέρες στο Παρίσι.
Ακόμα και με τον τυφώνα Συνθιά να σαρώνει τα πάντα, παραμένει υπέροχο.
Στην επιστροφή, το συνηθισμένο ερώτημα: Γιατί το αυτονόητο (ανοιχτοί και καθαροί δρόμοι, πάρκα με χώμα, χώροι χωρίς τσιγάρο, τοίχοι και λεωφόροι χωρίς διαφημιστικές πινακίδες κλπ.) στην Ελλάδα πρέπει να αποτελεί μονίμως αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης και αντιπαράθεσης (α, πρόσφατα και διαβούλευσης);