Πέρασαν ήδη τρεις μήνες και τώρα που αισθάνομαι καλά με τον μικρό (ζούμε στιγμές μεγάλου έρωτα πλέον, με αγγίζει και λιώνω), επανήλθε το ζόρι με την εμφάνισή μου.
Φταίνε κι αυτά τα αναθεματισμένα μεσημεριανά ριάλιτι που παρακολουθώ όταν τον θηλάζω... Χθες στο περίφημο "How to look good naked" του Σκάι, μια τροφαντή αμερικανίδα (τριπλάσια από μένα στην πραγματικότητα) με σύζυγο πεζοναύτη (που σε λίγο θα έφευγε για το Ιράκ) και μωρό 4 μηνών, περιέγραφε το υπερμέγεθες πρόβλημά της στον υπεύθυνο της εκπομπής: έχω πάρει 245 κιλά / σε λίγο επιστρέφω στη δουλειά μου και δεν έχω τι να βάλω / είμαι δικηγόρος και δεν χωράω στα ταγεράκια μου έτσι που έχω γίνει (κυκλοφορούσε με τι-σερτ χακί πεζοναυτών) / αισθάνομαι γριά (αν και μόλις 32) / και άσχημη (τα μαλλιά της σαν ξασμένη αλογοουρά).
Παρακολούθησα το σόου με περιέργεια (εντάξει όχι όλο): ο τύπος της αγόρασε ρούχα και σέξι εσώρουχα ειδικά διαμορφωμένα για θηλασμό, την κούρεψε, την έβαψε, την σένιαρε - του κουτιού.
Ταυτίστηκα; Όχι απολύτως -εγώ έξι ηλίθια κιλά έχω να χάσω- όμως κάτι μου έκανε όλο αυτό με αποτέλεσμα να αισθάνομαι άβολα όλη την υπόλοιπη ημέρα. Είναι που έχω λιώσει και τα παντελόνια εγκυμοσύνης μου αρνούμενη πεισματικά να αγοράσω κάτι καινούργιο. Η χειρότερή μου είναι όταν πρέπει κάπου να πάω το βράδυ (πράγμα που, από αυτή την άποψη ευτυχώς συμβαίνει σπανίως), όπως για παράδειγμα χθες που γιόρταζε ο μπαμπάς μου. Φόρεσα το "καλό" μου παντελόνι εγκυμοσύνης κι ένα φαρδύ ωραίο μπλουζάκι και μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές αισθανόμουν ωραία.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο θείος μου (που κατά τ' άλλα μου έχει και αδυναμία) και για τρίτη μάλιστα φορά, κοιτάζοντας την ελαφρώς φουσκωμένη ακόμα κοιλιά μου με ρώτησε "τι γίνεται, περιμένεις δεύτερο;" Τις άλλες φορές είχα απαντήσει χαριτωμένα, χθες όμως με πήρε το παράπονο και κλείστηκα στην τουαλέτα μιξοκλαίγοντας. (Δεν του μίλησα για την υπόλοιπη βραδιά.)
Γύρισα σπίτι εκνευρισμένη, γύρω στις 6 που μας ξύπνησε ο μικρός μάλωσα με τον Γ. (ήταν η πρώτη φορά που τον άφησα μόνο του με το μωρό για να βγω) γιατί δεν είχε φροντίσει να ετοιμάσει γαλατάκια για το βράδυ (παρόλο που είχα αποφασίσει ότι δεν θα το έκανα θέμα), κοιμήθηκα ελάχιστα κι όταν σηκώθηκα πια λίγο πριν τις 9, πτώμα και λυπημένη μπήκα στο μπάνιο αποφεύγοντας τεχνιέντως τον καθρέφτη... (Λίγο αργότερα απέφυγα και τα μεσημεριανά ριάλιτι - η μόνη υγιής αντίδραση του διημέρου και η πιο λογική φράση της παρούσας ανάρτησης .)
