Daddy cool

Η μνήμη μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Το παρελθόν εμφανίζεται σε κύματα. Ένα ένα σκάνε εντελώς απροσδόκητα και δεν με αφήνουν σε ησυχία. Χθες το βράδυ ήταν ο χωρισμός των γονιών μου. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εύκολα.

Είμαι γύρω τα οκτώ. Μόλις έχω γυρίσει από το σχολείο. Χτυπάω το κουδούνι, κανείς. Χτυπάω της κυρίας Μαίρης από κάτω. Με περιμένει. Ο αδερφός μου είναι ήδη μαζί της, "Η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν μια δουλειά δεν θα αργήσουν"...
Οι γονείς μας στο σαλόνι του σπιτιού μας πια. Η μάνα μου ταραγμένη προσπαθεί να χαμογελάει: "Αποφασίσαμε με τον μπαμπά σας να χωρίσουμε" λέει απευθυνόμενη σε μένα - ο αδερφός μου είναι ακόμα πολύ μικρός. Εγώ κλαίω, όχι ότι έχω πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει. "Θα πρέπει να μας πείτε με ποιον θέλετε να μείνετε", έρχεται η ερώτηση-κλειδί-παγίδα. "Μα με σένα μαμά, γιατί ο μπαμπάς δεν ξέρει να μαγειρεύει". Το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και η προσπάθειά μου να μην πληγώσω τον μπαμπά μου (αν και στην περίπτωση που τον διάλεγα μάλλον θα τον πλήγωνα περισσότερο) βάζουν τα πράγματα στη θέση τους χωρίς πολλά πολλά.
Από εκεί και πέρα η ιστορία εξελίσσεται όπως τόσες άλλες, με πόνο, κλάματα, φωνές, ενίοτε και ξύλο (μια φορά), προσπάθειες επανασύνδεσης (πάνω από δέκα) και διαζύγιο όταν πλέον φτάνω 17 ετών.

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Είπαμε η μνήμη μου κάνει περίεργα παιχνίδια και συνδυασμούς. Σκεφτόμουν ότι από τότε που πέθανε η μάνα μου, ο πατέρας μου έχει μπει -μετά από τόσα χρόνια ουδετερότητας- στον ρόλο του. Ανησυχεί, μας παίρνει τηλέφωνο σε καθημερινή βάση, μας δίνει συμβουλές... Η σχέση του με τον αδερφό μου, που πάντοτε ήταν δύσκολη, έχει χαλαρώσει, είναι πιο ουσιαστική. Και το αναγνωρίζουν κι οι δυο πλευρές.
Με μένα είναι ευσυγκίνητος, προσπαθεί να με έχει κοντά του, μου ανοίγεται και με τα δικά του λιγοστά εργαλεία προσπαθεί να με ξεκλειδώσει.

Είναι περίεργο το νέο αυτό σκηνικό αλλά οφείλω να πω ότι μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα, απαλύνει κάπως την απώλεια.

Προχθές μου διηγόταν διάφορες ιστορίες από την οικογένειά του. "Πρέπει να τα καταγράψεις αυτά, γιατί θα πεθάνουμε όλοι και θα χαθούν". Μετά μου είπε ότι σκέφτεται να παντρεύτει τη Μ. -τη φίλη του, μια καταπληκτική γυναίκα που αγαπάμε πολύ- "για να μην χαθεί η σύνταξή μου".

Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά, ή μάλλον ξέρω: μεγαλώνει και φοβάται, ζητάει επιβεβαίωση και παρηγοριά. Και τότε γίνεται εκείνος το παιδί ξανά κι εγώ ο γονιός...

Πράσινη υπανάπτυξη

Είχα καιρό να κατέβω ώρα με φως στο κέντρο της Αθήνας. Χθες το έκανα, αλλά φως δεν είδα. Η πόλη ζεστή, τα προεκλογικά μέτωπα χλιαρά... Μέχρι που στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο μεγαλοπερίπτερο του ΠΑΣΟΚ, ξαφνιάστηκα. Δυσάρεστα. Η φωτό δεν χρειάζεται περισσότερες εξηγήσεις.

Όχι ότι είχα παραμυθιαστεί με την κοινωνικό-περιβαλλοντική ευαισθησία των συντρόφων, αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα μια τόσο κραχτή παρανομία - ειδικά σε τέτοιο κεντρικό σημείο της Αθήνας.

Πριν λίγο πήρα τηλέφωνο στο γραφείο Τύπου και το κατάγγειλα. Με ευχαρίστησαν χωρίς περισσότερα σχόλια. Το τηλέφωνό τους είναι 210 3665414 και γενικώς απαντούν με ευγένεια...

Αποστειρωμένοι

Χθες, στο σπίτι της Μ. Ο γιος της, 10, μας περιγράφει τη γέννηση ενός νέου έθνους. Είναι τα παιδιά που τα παρέσυρε η υστερία της γρίππης Α. Στην είσοδο της τάξης του έχουν τοποθετηθεί αντισυπτικά υγρά σαν αυτά που έχουν στα νοσοκομεία. Εξαγνισμός πριν το μάθημα, εξαγνισμός και μετά (σίγουρα πιο απαραίτητος). Οι δασκάλες παρατηρούν και επικροτούν. Ολες οι σχολικές τσάντες, με το απαραίτητο αξεσουάρ: αντισυπτικά μαντηλάκια. Οι συμμαθητές του, λέει, τα χρησιμοποιούν όλη την ώρα. Καθαρίζουν τα χέρια τους -κάνει την κίνηση-, πλένουν το πρόσωπό τους - ξανακάνει την κίνηση. Και στο τέλος θέτει το αναπάντεχο ερώτημα: "Μαμά, κάνει καλό στο δέρμα να χρησιμοποιείς συνέχεια αντισυπτικά μαντηλάκια;"

About pain

Να πώς έχει το πράγμα.

Ειδικά με τη μέση μου δεν έχω πρόβλημα. Γενικά όμως έχω διάφορα προβλήματα υγείας. Σταθερά ή έκτακτα. Ολο κάπου πονάω. Σε καθημερινή βάση για παράδειγμα με πονάει το κεφάλι μου ή ο αυχένας μου. Το έχω συνηθίσει και προσπαθώ να μην το κάνω θέμα. Κάποτε μάλιστα έλεγα ότι έτσι νιώθω ότι έχω κεφάλι...

Ο Γ. το παίρνει χαμπάρι όταν με αγγίζει και βγάζω άναρθρες κραυγές. Και θυμώνει. Λέει ότι δεν το αντέχει να πονάω, μαζί με μένα πονάει κι αυτός.

Χθες, σε μια αντίστοιχη στιχομυθία, σκέφτηκα τη στάση που τηρούσε η μαμά μου απέναντι στον πόνο. Τον δικό της και των άλλων. Κάποια στιγμή, καιρό πριν αρρωστήσει η ίδια, είχε φιλοξενήσει τη μικρότερη αδερφή της. Είχε έρθει από το Μέτσοβο όπου μένει -μόνη της- εδώ και χρόνια για να κάνει μια σοβαρή εγχείριση. Χρειάστηκε κάποιον να την βοηθήσει μετά την επέμβαση και ο κλήρος έπεσε στη μαμά μου, που είχε χώρο, χρόνο και όλα τα σχετικά. Διάθεση δεν είχε αλλά αυτό δεν μέτρησε.

Η αδερφή της ανέκαθεν δεν πρόσεχε τον εαυτό της. Η μάνα μου την βοηθούσε αλλά ταυτόχρονα την μάλωνε, της μιλούσε με δεικτικό τρόπο. Δεν άντεχε την ανημποριά της.

Καιρό μετά, όταν αρρώστησε, έγινε σκληρή με τους άλλους, τους κοντινούς, που προσπαθούσαν να την βοηθήσουν. Δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί ότι τους χρειαζόταν. Εδιωχνε τη μεγαλύτερη αδερφή της, πολλές φορές ακόμα και με λεκτική βία, την έκανε να κλαίει.

Με μας ήταν πιο μαλακή. Αν και προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν χρειάζεται να την νταντεύουμε. Μόνο τις τελευταίες της μέρες σκλήρυνε αλλά νομίζω ότι δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα γι' αυτό.

Στην αρχή πάντως θύμωνα κι εγώ μαζί της. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι η πάντα ανεξάρτητη μαμά μου είχε ανάγκη από φροντίδα και μάλιστα ακόμα και για τα πιο βασικά. Της φώναζα κι εγώ. Σιγά σιγά βέβαια η στάση μου άλλαξε, ήμουν χαμογελαστή και στητή, έκρυβα επιμελώς τα δάκρυά μου, τις όποιες προσωπικές δυσκολίες περνούσα τις κρατούσα μακριά της.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά, πάντως ξέρω ότι της έδωσα όσο περισσότερα μπορούσα και χαίρομαι γι' αυτό.

Προεκλογικά

Καθηλωμένη επί τρεις ημέρες στο σπίτι λόγω απαίσιων πόνων στη μέση αναγκαστικά υπέκυψα στην εκλογολογία της τηλεόρασης. Χθες δεν άντεξα άλλο τα μονοθεματικά δελτία με τους ίδιους και τους ίδιους και τους ίδιους να λένε τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια μ' αυτό το περισπούδαστο ύφος της αυθεντίας και του εμείς τα κάναμε καλύτερα και θα τα ξανακάνουμε, με τον Καραμανλή να ιδρώνει και να ασθμαίνει και να σίεται το προγούλι του όσο μιλούσε για ακόμα πιο σκληρά μέτρα, με τον Παπανδρέου ξεγραβάτωτο να μιλάει στους νέους αγρότες (αλήθεια πόσοι από αυτούς συμμετείχαν στο ριάλιτι;) για πράσινη οικονομία κι άλλα τέτοια ευρωπαϊκά, με την Αλέκα να ωρύεται για τα δικαιώματα των μαζών και την Κανέλλη στο δελτίο πρώτη φορά χωρίς τσιγάρο!, τη Ντόρα πάντα χαμογελαστή - ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Μόνο ο Τσίπρας με το τίμπερλαντ μπλουζάκι με εξέπληξε που πρότεινε ψηφοδέλτιο χωρίς αρχηγό...
Το προεκλογικό μου όνειρο όμως είναι ένα δελτίο ΧΩΡΙΣ πολιτικούς - σε λιγότερο από ένα μήνα ψηφίζουμε γαμώτο, αφήστε μας λίγο ήσυχους να κατασταλλάξουμε (!?) και να πάμε στην κάλπη με καθαρό κεφάλι (!?).
Στο τέλος κι αφού είχα αλλάξει εκατόν πενήντα πέντε άβολες στάσεις στον καναπέ και είχα ξεφυσήξει και αναστενάξει άλλες εκατόν πενήντα έξι, το γύρισα στο Star. Για πρώτη -ίσως όμως όχι τελευταία- απόλαυσα το νεανικό δελτίο, έμαθα ποια γκαστρώθηκε και γιατί, ποιος τραγουδάει πού και πού μαίνεται η μάχη για τη μαρκίζα κι αναγάλλιασα. Δατ'ς λάιφ...