Τι ήταν αυτό πάλι;

Στο όνειρό μου κολυμπάω σε μια ερημική παραλία με σκούρα νερά και μαύρα γυαλιστερά ισόπαχα βότσαλα.
Μου λες "κάνε μια βουτιά να μου βρεις ένα κοχύλι". Βυθίζομαι στο νερό κι αρχίζω να ψάχνω στα βότσαλα.
Χωρίς επιτυχία. Το μόνο που βρίσκω είναι μαύρα γυαλιστερα ισόπαχα βότσαλα.
Προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Αισθάνομαι το νερό βαρύ. Πηχτό.
Είναι αδύνατον να βγω. Κάνω μπουρμπουλήθρες.
Χτυπάω χέρια πόδια.
Μετράω τα λεπτά και είμαι σίγουρη ότι πνίγομαι. Αναρωτιέμαι αν το έχεις πάρει χαμπάρι.
Ξαφνικά, συνειδητά, γυρνάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.
Δεν ξυπνάω αλλά βγαίνω στην επιφάνεια.
Και τότε ξυπνάω. Νιώθω ασφυξία και είμαι πολύ ταραγμένη.

"Χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους"

http://nefelikas.wordpress.com/2009/05/25/to-vote-or-not-to-vote/

Κατά της αποχής από τις Ευρωεκλογές. Από τον Elikas

Parrot days

Επειδή πολύς λόγος έχει γίνει για τα καημένα (και πολλή μαυρίλα είχε πέσει στο blog...)

"Misery meets Greece's migrants"

http://www.youtube.com/watch?v=gdw5rs7iNBM

Από το Al Jazeera - 22 Μαΐου 09

Αντιθέσεις

Χθες, γύρω στις 9:30 το βράδυ.
Η Ηρακλείτου είναι κλειστή. Το αυτό και η Σόλωνος. (Για άλλους λόγους η καθεμιά όμως: Η πρώτη λόγω εγκαινίων σε κοσμικό καφέ και η δεύτερη λόγω έκρηξης στο ύψος της Λυκαβηττού - όπως τουλάχιστον θα μάθω αργότερα.)
Εχει πολύ κίνηση. Αυτοκίνητα συνωστίζονται στη γωνία Ακαδημίας-Κανάρη. Οι οδηγοί καπνίζουν/βρίζουν/κορνάρουν. Λέω να τους ενημερώσω αλλά επιλέγω να το βουλώσω. Απλώς τους κοιτάζω με οίκτο/περιφρόνηση (ανάλογα τον/την οδηγό).
Κατεβαίνω τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Έξω από το Prada, άλλο κοσμικό τζέρτζελο. Υποθέτω ότι κι εδώ ετοιμάζονται για εγκαίνια.
Νεαρές λαμέ ψηλοτάκουνες τιτιβίζουν με ανυπομονησία.
Στο κοντινό καλάθι του δήμου ένα αγόρι με σακίδιο ψάχνει για τιμαλφή.
Μια κοπέλα με ένα ταλαιπωρημένο αθλητικό παπούτσι στο χέρι (!) μου ζητάει 50 λεπτά...
Δεν έχω και έχω αργήσει.

Scary but true

Γεύση από ...μίνι Εξρές του Μεσονυχτίου αλλά ελληνικά πήρε Βρετανός δημοσιογράφος της Guardian που θέλησε να καλύψει (έστω και περιφερόμενος στον κήπο του Astir Palace) την κρυφή και σκοτεινή συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ... Η περιγραφή, εκτός από άκρως διασκεδαστική, είναι και κομματάκι τρομαχτική.

http://www.guardian.co.uk/world/series/charlie-skeltons-bilderberg-files

Στη Δεξαμενή

[Προχθές το απόγευμα. Δύο κυρίες γύρω στα 80+. Μπλε σχεδόν πανομοιότυπα ταγεράκια, λευκογάλαζα φουσκωτά μαλλιά, μαύρες τσάντες τύπου Kelly, τα μπαστούνια τους στερεωμένα στο πλάι της καρέκλας τους.
Πίνουν λεμονίτα δίπλα δίπλα. Συζητούν. (Κι εγώ κρυφακούω.)]
-Θα πας στην Ανδρο το καλοκαίρι;
-Ισως για λίγο, δεν αντέχω πια πολλά πολλά. Εσύ θα κάνεις κάτι;
-Μπα, εδώ θα είμαι. Μόνο και μόνο η ιδέα του να φτιάξω βαλίτσα με κουράζει...
Δεν αντέχω πια. Δεν θέλω να ζήσω άλλο. Οταν μεγαλώνει τόσο πολύ ο άνθρωπος γίνεται άχρηστος.
-Μην τα λες αυτά Πόπη μου. Να λες που έχουμε τα πόδια μας και μπορούμε να ερχόμαστε μέχρι εδώ. Δόξα σοι ο Θεός λέω που είμαι ορθή.
[Εμφανίζεται "ο γιατρός". Γύρω στα 60, λιπόσαρκος, φαλακρός.]
-Γιατρέ μου καιρό έχουμε να σας δούμε.
-Ναι δεν βγαίνω πολύ τελευταία.
-Κανείς από τους "παλιούς" δεν έρχεται εδώ πια. Ούτε καν ο Σάκης, που ήταν καλός, μας έλεγε τα αστεία του, περνούσε η ώρα.
-Καλύτερα. Οταν ήμουν νεώτερος είχα παρέες. Οσο περνάει ο καιρός όμως θέλω όλο και περισσότερο να είμαι μόνος μου. Εσείς από την άλλη βγαίνετε, κάνετε παρέα, το παλεύετε.
-Όσο έχουμε τα πόδια μας...
-Την κυρία Πόπη πάντως δεν την έχω ακούσει ποτέ να "λαμεντάρει", να παραπονιέται. Δέχεται τα πάντα, έχει μια δική της ομορφιά.
[Ερχεται η Καίτη. Γύρω στα 70 είναι η Καίτη, ξανθιά με τζην και τσιγαράκι.]
-Κοριτσάκι! Καλώς την!
-Δεν θα κάτσω. Θα πάω σινεμά.
-Μα κι εμείς θα φύγουμε σε λίγο.
-Τι παίζει εδώ;
-Αυτό βαριέμαι να το δω. Την ιστορία του Βατικανού και τέτοια. Θα πάω στην Αθηναία, στο Slumdog Millionaire.
-Νομίζω ότι έπρεπε να φορέσεις κάτι πιο ζεστό.
-Εχω ζακέτα μάλλινη μαζί μου.
-Καλά, εμείς να πηγαίνουμε, καληνύχτα - έχετε να πείτε και τα δικά σας.
[Η Πόπη και η άλλη ανηφορίζουν στηριζόμενες στα μπαστούνια τους.]
-Η φιλία είναι ωραία. Είναι ωραίο να έχεις φίλους.
[Η γκαρσόνα προς την Καίτη.]
-Θα πάρετε κάτι;
-Όχι, θα πάω σινεμά.
-Μα πάρε κάτι.
-Όχι γιατί με πιάνει να πάω στην τουαλέτα και στην Αθηναία πρέπει να ανέβω πολλές σκάλες.
-Θέλεις να πάμε στην πλατεία;
-Χάρη δεν μου αρέσει η πλατεία. Είναι γούπατο και μαζεύονται όλοι οι κωλόγεροι.
-....
-Τα χάπια ξέρεις μου κόβουν την όρεξη, μόνο νερό πίνω και προσπαθώ να φάω κάνα φρούτο.
-Πρέπει να αντιδράσεις.
-Χέσε μας. Δεν είναι ζωή αυτή πια, να τελειώνω επιτέλους.
-Θέλεις να φύγεις...
-Η διάθεσή μου δεν είναι καλή. Ο γιατρός μου είπε ότι θα πρέπει να μάθω να ζω με τον πόνο. Η κατάθλιψη από εκεί προέρχεται.
-Αν ήσουν 100% καλά δεν θα' θελες βοήθεια για την ψυχική σου διάθεση;
-Όχι! Έχω βάλει μια τάξη στη ζωή μου. Την έκανα, την έζησα καλά. Και καλά να ήμουν, δεν θα ήθελα άλλο...

Η καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός

Το διαβάζω τώρα και το σκέφτομαι συνέχεια.

Η McCullers το έγραψε το 1940 σε ηλικία μόλις 23 ετών.

Και όμως ο λόγος της -λιτός και ταυτόχρονα εξαιρετικά πλούσιος- παραπέμπει σε άνθρωπο με πολλές εμπειρίες ζωής.

Το συνιστώ.

Οι πιο ευαίσθητες περιγραφές συναισθημάτων, χρωμάτων και ήχων που έχω δει ποτέ τυπωμένες σε χαρτί.

Περισσότερα στο: http://www.carson-mccullers.com/

Ηρεμία

Τελικά "αχάριστη" ή όχι, αποφάσισα να μην χώσω το κεφάλι μου στην λεκάνη...
Την "Ημέρα της Μητέρας" επισκέφθηκα το νεκροταφείο. Αν και δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες ημέρες, αυτή τη φορά ήταν ομολογουμένως διαφορετικά.
Το Α' ήταν άδειο. Ο ήλιος έκαιγε και μόνο η "Μάνα της Κατοχής" στην είσοδο, είχε φρέσκα λουλούδια. (Α, ξέχασα, και ο τάφος του Χριστόδουλου - που είχε και 2-3 πιστές να τον περιποιούνται.)
Εχω ξαναπεί ότι όποτε μπαίνω στο Α' τρέμουν τα πόδια μου. Αυτό συνέβη και την Κυριακή. Παρόλα αυτά έφτασα με σχετική ψυχραιμία στον τάφο. Τον καθάρισα όσο μπορούσα, έβαλα το γλαστράκι στην ειδική θήκη και κάθισα στο πεζούλι σιγομιλώντας της.
Ξαφνικά ξέσπασα σε λυγμούς, συμφωνώντας ωστόσο (μαζί της) ότι οι νεκροί πρέπει να είναι με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς...
Γύρισα στο σπίτι με μια περίεργη ηρεμία που διαπίστωσα ότι βοήθησε.
Αυτά.

Ένα σκίτσο κι ένα κείμενο...

http://www.athensvoice.gr/editorial/av,17607,Edito.html

...άσχετα μεταξύ τους που όμως με καλύπτουν εξίσου... (ειδικά το κείμενο - το edito του Γεωργελέ από την AV της περασμένης Πέμπτης)

The other side

Και βέβαια, όπως μου είπε μια συνάδελφος που δεν φοβάται τις λέξεις, μάλλον είμαι αχάριστη...

Γιατί δεν γράφω

Επειδή όλες αυτές οι μέρες είναι πολύ δύσκολες.
Αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά, ότι όλοι με έχουν εγκαταλείψει ή την κάνουν σιγά σιγά... Ο πατέρας μου δεν με παίρνει ποτέ τηλέφωνο με την πρόφαση ότι με ενοχλεί... Ο αδερφός μου μετά τον 1,5 χρόνο της αρρώστιας της μαμάς που μας έφερε πολύ κοντά, βρίσκεται αλλού - δεν έχω καταλάβει ακριβώς πού, σίγουρα πάντως μίλια μακριά από μένα. Η κολλητή μου είναι πνιγμένη σε σοβαρά προβλήματα... Ο Γ. με δυσκολία κρατιέται να μην μου χώσει το κεφάλι στη λεκάνη της τουαλέτας...
Στην πραγματικότητα εδώ και καιρό έχω κλειστεί στον εαυτό μου. Αισθάνομαι μοναξιά, παρόλο που έχω απομονωθεί από επιλογή, ή μάλλον λόγω όλων όσων συνέβησαν που δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολα ξεπερνιούνται, ή έστω χωνεύονται.
Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα αυτά. Όμως από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους περιμένω τουλάχιστον να με ρωτήσουν πως αισθάνομαι. Και ένα χάδι συμπαράστασης. Αλλιώς κάποια στιγμή θα χώσω μόνη μου το κεφάλι μου στη λεκάνη...