Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά. Το κεφάλι μου βούιζε, είχα ταχυπαλμία, τα κόκκαλά μου σχεδόν τα άκουγα από τον πόνο. Είπα πάρε 4-5 βαθιές ανάσες. Δεν δούλεψε. Πήρα κι άλλες δυο κι είπα σκέψου κάτι ωραίο.
Τη θάλασσα. Τη θάλασσα πάντα σκεφτόμουν όταν είχα ζόρια και συγκεκριμένα τον βυθό της Χρυσοπηγής στη Σίφνο.
Είπα, πότε θυμάσαι να μπήκες πρώτη φορά στη θάλασσα; Από φωτογραφίες ξέρω ότι πρέπει να ήμουν το πολύ δύο χρόνων. Στέκομαι στην πόρτα μιας καμπάνας στη Βουλιαγμένη -η παραλία φαίνεται μαγική- φοράω ολόσωμο σκούρο μαγιό και ναυτικό καπέλο. Κρατάω μια κουλούρα. Δεν την θυμάμαι αυτή τη σκηνή, αλλά αυτή πρέπει να' ναι από τις πρώτες μου επαφές με τη θάλασσα.
Θυμάμαι όμως την Άνδρο. Είμαι γύρω στα 3. Η μαμά μου είναι έγκυος στον αδερφό μου. Φοράω βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια κι ένα ριγέ πολύχρωμο μαγιό. Εχω μακριά κατσαρά μαλλιά κι έναν αέρα περίεργα σοβαρό. Μπαίνω στη θάλασσα με την όπισθεν. Κάποιον από τους μεγάλους πρέπει να είχα δει να το κάνει.
Εκτός αν πάλι όλα αυτά είναι φωτογραφικές αναμνήσεις. Ωστόσο η φωτογραφία που αποτυπώνει αυτή τη σκηνή δεν έχει χρώμα, κι εγώ θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το μαγιό: πράσινο, πορτοκαλί, λευκό...
Οπότε, δεν μπορεί, ανάμνηση θα είναι.
2 σχόλια:
αν κάθε φορά που δεν κοιμάσαι καλά ...σκέφτεσαι τόσο όμορφα πράγματα...
να πονάς, γλυκειά μου, πιο συχνά!
καλης νύχτας φιλί
καλημέρα πλέον - δυστυχώς όμως δεν δουλεύει πάντα το σύστημα... (αν και προχθές τα κατάφερα!)
Δημοσίευση σχολίου