Ο θείος μου.
Παρόλο που δεν θυμίζει τον Ζακ Τατί, είναι εξίσου ιδιαίτερος και ενδιαφέρων.
Ο θείος μου είναι 79,5 χρόνων. Γεννήθηκε την ίδια ημέρα με τον Γ. 40 χρόνια νωρίτερα όμως.
Ο θείος μου είναι αδελφός του πατέρα μου, ο οποίος τον υπεραγαπά παρόλο που μάλλον μεγάλωσε στη σκιά του.
Γιατί ο θείος μου είναι καλλιτέχνης, όπως θα ήταν ίσως και ο πατέρας μου αν ο παππούς μου δεν είχε άλλα σχέδια, δηλαδή να του παραδώσει το δικηγορικό του γραφείο και να συνεχίσει την οικογενειακή σάγκα...
Ο θείος μου διαθέτει πρωτότυπο χιούμορ αλλά πολύ κακή άρθρωση που δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις τα αστεία του.
Διαθέτει όμως και μια σαρκαστική -ίσως και αφοριστική- στάση απέναντι σε όλους και όλα. Αυτό το δεύτερο -ανάμεσα στις παύλες- του έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο παρελθόν. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένας τρικούβερτος καβγάς με τη μάνα μου -που επίσης τον υπεραγαπούσε- με θέμα (καλύτερα θύμα) εμένα. Λίγο πολύ της είχε καταλογίσει ότι ανέκαθεν είχε αδυναμία στον αδελφό μου. Εκτοτε και αφότου αρρώστησε, η μαμά μου του κρατούσε μούτρα.
Ο θείος μου είναι πολύ μοναχικός αλλά δεν ξέρω αν νιώθει μόνος. Από επιλογή δεν έκανε οικογένεια. Ζει απομονωμένος κάπου στα Μεσόγεια και τα τελευταία χρόνια έχει μια περίεργη σχέση με μια γυναίκα πολύ μικρότερή του, η οποία όμως λόγω σοβαρών οικογενειακών θεμάτων λείπει για μεγάλα διαστήματα από την Αθήνα.
Προχθές ο θείος μου ήταν πολύ ζορισμένος. Κάποιο παλιό πρόβλημα υγείας που είχε φαίνεται να επιδεινώθηκε. Θέλησε να μας δει. Για πρώτη φορά μου αφηγήθηκε ιστορίες από τα νιάτα του. Οτι ήταν γραμματέας της ΕΠΟΝ στη Νομική -ναι ούτε εκείνος είχε ξεφύγει από τα δόντια του παππού μου, ασχέτως αν την εγκατέλειψε πολύ γρήγορα-, ότι τον είχε συλλάβει δις η ασφάλεια γιατί δήθεν είχαν στοιχεία ότι ήθελε να σκοτώσει κάποιον, ότι η γιαγιά μου απείλησε να αυτοκτονήσει όταν είδε το παιδάκι της πίσω από τα κάγκελα. Μου έλεγε για τον πατέρα του και για τον δικό του παππού, έναν παλικαρά ψηλό και ευθυτενή που ναυπηγούσε πλοία στο Πέραμα και μπερμπάντευε όποτε προέκυπτε. Για τη γιαγιά μου που ήταν απίστευτα θρήσκα και τους κυνηγούσε όλους με το λιβάνι.
Και φυσικά για πρώτη φορά τον άκουσα να μιλάει για θάνατο. Με το δικό του σαρκαστικό ύφος, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.
Ο θείος αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Σε πολλά αντικαθιστά τον πατέρα μου. Κυρίως γιατί μπορώ να συζητήσω μαζί του πράγματα που ο πατέρας μου δεν κατανοεί ή καλύτερα δεν θέλει να ασχοληθεί για να κατανοήσει. Οταν ήμουν μικρή κάθε Κυριακή μου έκανε μάθημα σχεδίου και αργότερα τον συμβουλευόμουν για τα κείμενα που έγραφα.
Παρόλο που δεν τον βλέπω πολύ συχνά, τον αισθάνομαι κοντά μου - κι αυτό δεν είμαι έτοιμη να το χάσω.
7 σχόλια:
http://www.youtube.com/watch?v=55yY-FgFGQY
"The three of them sat at the kitchen table, saying things over and over, so that by August the words begun to rhyme with each other and sound strange. The world seemed to die each afternoon and nothing moved any longer. At last the summer was like a green sick dream, or like a silent crazy jungle under glass."
Από το μυθιστόρημα της Carson McCullers "The Member of the Wedding", που μόλις χθες άρχισα και στο οποίο για κάποιον περίεργο λόγο με παρέπεμψε αυτό το κομμάτι. Ή μάλλον ένας στίχος του.
~Φοβερή παράγραφος.
~Mια παλιά φίλη συνήθιζε να μου λέει γεμάτη πάθος: η καλύτερη ψυχανάλυση και θεραπεία είναι το ταξίδι μες βιβλία...
πες στην παλιά σου φίλη να διαβάσει McCullers. Καθόλου καλοκαιρινή αλλά λίαν ψυχοθεραπευτική...
Ok! :)
Σε κάθε οικογένεια υπάρχει ο εξής ένας που σε συγκινεί για δικούς σου λόγους διαφορετικά και ίσως λίγο περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους.
Στη δική μου περίπτωση ήταν η αδελφή της μητέρας μου. Όταν την χάσαμε σε μικρή ηλικία πριν λίγα χρόνια ένιωσα να χάνω μαζί της ένα κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια.
Μου άρεσε πολύ το ποστ σου.
@Θράσο. Γεια σου!
Ευτυχώς που συμβαίνει κι αυτό δε λες, αφού ούτως ή άλλως δεν έχουμε τη δυνατότητα να διαλέγουμε τους συγγενείς μας.
Λυπάμαι για τη θεία σου... Να σκέφτεσαι όμως ότι ήσουν τυχερός που τη γνώρισες.
Ο δικός μου θείος απόκτησε "υπόσταση" για μένα όταν πλέον είχαν περάσει τα παιδικά μου χρόνια, μια και έλειπε καιρό στο εξωτερικό.
Γι' αυτό ίσως και να τον είχα κάπως εξειδανικεύσει. Οπως και νά' χει πάντως παραμένει ξεχωριστός.
Thanx
Δημοσίευση σχολίου