C/O Berlin

Ελειψα. Τέσσερις ημέρες στο Βερολίνο.
Τρελή ζήλεια.
Είχα πάει και το '92 αλλά τότε ήταν ακόμα πολύ φρέσκο το τείχος. Πας σε μια τέτοια πόλη και μετά αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις εδώ. Δεν ξέρω πόσο θα άντεχα το κρύο και τη σχετική μουνταμάρα από τη στιγμή που θα περνούσε ο ενθουσιασμός για τους κανονικούς και ήρεμους ανθρώπους, τους φαρδείς και καθαρούς δρόμους, για τις καλές τιμές, τα πολλά πάρκα, τα ποδήλατα, για τα λίγα αυτοκίνητα στο κέντρο, για την ησυχία και τις ωραίες εκθέσεις..., όμως πάρα πολλές φορές είπα τελείωσε τα παρατάω όλα και έρχομαι να ζήσω εδώ. Κι ας πρέπει να μάθω γερμανικά.
Ακόμα και τις διαδηλώσεις τους ζήλεψα. Επεσα πάνω στη μεγάλη του Σαββάτου, κοντά 20.000 άτομα. Για τους G20 και την κρίση. Χωρισμένοι σε κλιμάκια, ακόμα και οι αναρχικοί, με τη συνοδεία φορτηγών με κονσόλες και dj. Επαναστατική νεοπόπ. Κουκούλες φυσικά και κάτι μαντραχαλάδες ματατζήδες διακριτικοί (τουλάχιστον στη φάση που είδα εγώ) να περπατάνε στο πλάι.
Τους χάζευα όσο στεκόμουν στην ουρά έξω από την έκθεση της Annie Leibovitz ("Annie Leibovitz Restrospective: A Photographer's Life 1990-2005"), στο παλιό ταχυδρομείο της πόλης που έχει διαμορφωθεί σε εκθεσιακό χώρο, τον περίφημο C/O Berlin. Περίεργος συνδυασμός. Ολα μαζί εννοώ.
Τις περισσότερες φωτογραφίες της Leibovitz τις είχα δει στο ντοκιμαντέρ που είχε προβληθεί πέρσι/πρόπερσι σε κάποιες νύχτες πρεμιέρας. Η δύναμή τους από κοντά, ακόμα μεγαλύτερη. Πέρα από τις πόζες των διασήμων, συγκινήθηκα με τις εικόνες της πραγματικής της ζωής. Της οικογένειάς της, της μάνας της που είχε σπουδάσει χορό κι έβγαινε πάντα με το ένα πόδι στον αέρα, του πατέρα της να γερνάει. Της Susan Sontag. Σε πλήρη εγρήγορση, στο κρεβάτι του πόνου αλλά και πέρα από αυτό...