Καμιά φορά τελευταία νιώθω φόβο.
Κάτι που ποτέ δεν μου συνέβαινε στο παρελθόν. Πέρα από τους φόβους για την υγεία των αγαπημένων μου ανθρώπων δηλαδή που τα τελευταία δυο χρόνια έχουν ενταθεί σε βαθμό υστερίας.
Αυτός είναι ένας φόβος διαφορετικός. Για τους έξω εκεί. Που απειλούν το σπίτι μου, τη σωματική μου ακεραιότητα, τα πράγματά μου.
Λέω ότι μάλλον φταίει η αναθεματισμένη η τηλεόραση που καλλιεργεί ένα τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας και ανασφάλειας, ειδικά μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εκτός αν μεγάλωσα πια και σιγά σιγά αποκτάω χαρακτηριστικά τρομαγμένου μεσήλικα.
Οπως και νά' χει προχθές το βράδυ ξύπνησα σίγουρη ότι αν δεν έκλεινα το εξώφυλλο του σαλονιού θα είχαμε ανεπιθύμητες νυχτερινές επισκέψεις. Την Παρασκευή το μεσημέρι με είχε πιάσει τρελή αγωνία μήπως τα δυο τυπάκια Πακιστανικής καταγωγής που περπατούσαν σε μικρή απόσταση από πίσω μου, μου αρπάξουν με ταχυδακτυλουργικό τρόπο το πορτοφόλι μέσα από την ξέχειλη και ξεχειλωμένη τσάντα μου. Μάλιστα έχωσα διακριτικά το χέρι μου μέσα να δω αν ήταν ακόμα εκεί!
ΕΛΕΟΣ. Αυτή δεν είναι συνηθισμένη συμπεριφορά για μένα και με ανησυχεί πραγματικά - μέχρι που με εξοργίζει.
Γι' αυτό και την καταθέτω. Μπας και την ξορκίσω - τώρα ειδικά που γλίτωσα και τις ειδήσεις των οκτώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου